Poczułem, jak rumieniec oblewa mi policzki, co było śmieszne w moim wieku. Szybko dostałem kolejnego SMS-a.
„Samuel zorganizuje dostawę odpowiednich opcji do Twojego wyboru, chyba że wolisz sam dokonać zakupów. W każdym razie koszty pokrywamy. Potraktuj to jako część swojego programu rehabilitacji kardiologicznej. Zalecenia lekarskie.”
Zaśmiałam się głośno z jego zuchwałości, a potem spoważniałam, uświadamiając sobie konsekwencje. Sobotnia gala miała ukazać publicznie to, co rozwijało się między mną a Harrisonem. Diana niewątpliwie będzie tam reprezentować Meridian. Świat farmaceutyczny zauważy, że Harrison Wells przybywa z nieznaną kobietą – kobietą powiązaną z Dianą Reynolds, która od miesięcy bezskutecznie zabiegała o jego względy zawodowe.
Wkraczałem na scenę, której nie wybrałem, stawałem się aktorem w dramacie, którego pełnego scenariusza nie posiadałem.
Mimo niepewności czułam się bardziej żywa niż przez ostatnie lata.
Mój palec na chwilę zawisł nad klawiaturą, zanim napisałem:
„Przyjmę pomoc Samuela w wyborze stroju. Ale, Harrison, muszę zrozumieć – czy to zaproszenie ma charakter osobisty, czy strategiczny?”
Jego odpowiedź zaparła mi dech w piersiach.
„Oba, ale osobiste zdecydowanie przeważają nad strategicznym. Gala to po prostu dogodna okazja do omówienia kilku spraw jednocześnie. A co najważniejsze, przyjemność z przebywania w Państwa towarzystwie.”
Odkładając telefon, dostrzegłam swoje odbicie w kuchennym oknie – zarumienione policzki, błyszczące oczy, wyglądająca o wiele młodziej niż kobieta, która zaledwie kilka tygodni temu przyleciała do Cleveland na operację. Cokolwiek toczyła się gra między Harrisonem a Meridianem, nie byłam już tylko pionkiem.
Stawałam się królową na tej szachownicy, z własnymi ruchami i mocą.
A sobotni wieczór będzie moim pierwszym gambitem.
Stawka rośnie, gdy Pamela odkrywa, że jest rozdarta między farmaceutycznymi wpływami a nieoczekiwanym romansem. Czy gala symfoniczna doprowadzi do konfrontacji, czy do zbliżenia? I jakie są prawdziwe intencje Harrisona wobec Pameli i Meridian? Skomentuj, skąd oglądasz i zasubskrybuj, aby zobaczyć, co wydarzy się dalej w tej porywającej historii o odzyskaniu siły w późnym wieku.
„Zbyt matronowato” – mruknęłam, odwracając się od swojego odbicia w dużym lustrze.
Granatowa suknia z zachowawczym dekoltem i rękawami do łokci sprawiała, że wyglądałam dokładnie tak, jak na to zasługiwałam — byłam sześćdziesięciosiedmioletnią babcią ubraną stosownie do wieku.
Samuel, siedzący cierpliwie w kącie mojej sypialni, skinął głową na znak zgody.
„Być może to jest następna opcja, pani Hayes.”
Kiedy Harrison wspomniał o „odpowiednich opcjach”, wyobraziłam sobie, że dostarczą mi kilka sukienek do rozważenia. Zamiast tego, Samuel przyjechał z czymś, co wyglądało na cały butikowy asortyment strojów wieczorowych, profesjonalną stylistką o imieniu Margot i wizażystką przedstawioną po prostu jako Enz.
„Dr Wells był bardzo konkretny, zapewniając ci odpowiedni wybór” – wyjaśnił Samuel, a jego brytyjskie niedopowiedzenie sprawiło, że ta ekstrawagancja wydawała się całkowicie rozsądna.
A teraz, zdejmując z odrzuconej granatowej sukni, pozwoliłam Margot pomóc mi wybrać kolejny wybór — szmaragdowozielony jedwab, który w świetle delikatnie połyskiwał.
„To jest to” – oznajmiła Margot z zawodową pewnością siebie.
Odwróciłam się do lustra i ledwo rozpoznałam kobietę, która na mnie patrzyła. Sukienka nie była odsłaniająca w konwencjonalnym sensie – bez głębokiego dekoltu ani odważnych rozcięć – ale jej wyrafinowany krój i intensywny kolor sprawiły, że moje srebrne włosy z zaledwie starzejących się stały się efektowne, a opadająca tkanina otulała moją sylwetkę po operacji z elegancką wyrozumiałością.
„Ten kolor podkreśla twoje oczy” – zauważyła Enz, podchodząc z imponującym zestawem pędzli do makijażu. „Zachowamy klasyczny makijaż, ale z wyrazistym akcentem. Masz niezwykłą strukturę kości”.
„W moim wieku to grzeczny sposób na powiedzenie, że straciłam trochę tłuszczu na twarzy” – odpowiedziałam sucho.
Enz się uśmiechnął.
„W pani wieku, pani Hayes, to genetyczne błogosławieństwo, którego pozazdrościłaby jej wiele młodszych kobiet. Proszę teraz usiąść.”
Podczas gdy pracowała, nakładając warstwy produktów z artystyczną precyzją, kontemplowałam surrealistyczną naturę mojej sytuacji. Trzy tygodnie temu leżałam w szpitalnym łóżku, niepewna, czy przeżyję. Teraz przygotowywano mnie niczym Kopciuszka na bal, a wybitny kardiolog odgrywał rolę nieoczekiwanej wróżki chrzestnej.
„Czy mogę zadać ci osobiste pytanie, Samuelu?” – odważyłam się zapytać, gdy Enz skupił się na moim makijażu oczu.
„Oczywiście, pani Hayes.”
Jego ton pozostał profesjonalnie neutralny.
„Czy doktor Wells kiedykolwiek wysyłał cię, żebyś w ten sposób pomagał innym pacjentom?”
Ledwo zauważalna pauza.
„Dr Wells zawsze okazywał wyjątkową troskę o komfort swoich pacjentów.”
„To nie jest do końca odpowiedź na moje pytanie” – zauważyłem.
Tym razem wahanie Samuela było wyraźniejsze.
„Dr Wells ceni swoją prywatność, jak zapewne rozumiesz.”
„Tak”, przyznałem. „Ale znalazłem się w nietypowej sytuacji – uczestniczę w ważnym wydarzeniu towarzyskim z mężczyzną, którego ledwo znam, a który okazał niezwykłe zainteresowanie moim losem. To naturalne, że zastanawiam się, gdzie jestem”.
Wyraz twarzy Samuela nieco złagodniał, nie naruszając jednak jego tajemnicy.
„Pani Hayes, mogę powiedzieć, że przez piętnaście lat pracy nigdy nie widziałam, żeby lekarz tak osobiście interesował się dobrem pacjenta. Nie zostałam też wysłana z zespołem stylistów ani z konkretnymi instrukcjami, jak sprawić, by ktoś czuł się, jak to ujął, «tak wyjątkowy, jak naprawdę jest»”.
To proste stwierdzenie rozgrzało mnie bardziej, niż jakakolwiek kwiecista deklaracja.
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, Enz oznajmiła, że jej praca jest skończona, i obróciła moje krzesło w stronę lustra. Kobieta, która na mnie patrzyła, wciąż miała bez wątpienia sześćdziesiąt siedem lat, a jej zmarszczki wyrobiły się dekadami śmiechu i zmartwień. Była jednak również niezaprzeczalnie elegancka – jej srebrne włosy były ułożone w wyrafinowany kok, a makijaż podkreślał, a nie maskował rysy twarzy.
„Jeszcze jeden szlif” – powiedziała Margot, podchodząc z aksamitnym pudełkiem. „Dr Wells sam je wybrał”.
W środku znajdowała się para łezkowatych kolczyków ze szmaragdami, prostych, lecz niewątpliwie cennych, zawieszonych w delikatnych platynowych oprawach.
„Nie mogę” – zacząłem.
„Dr Wells przewidział pański sprzeciw” – wtrącił gładko Samuel. „Prosił mnie, żebym zapewnił pana, że są one jedynie pożyczone od jubilera na wieczór, choć wspomniał, że mogą być prezentem, jeśli panu się spodobają”.
Przemyślany gest – zapewnienie luksusu bez arogancji i presji – głęboko mnie poruszył. Harrison jakimś sposobem wyczuł zarówno mój dyskomfort związany z ekstrawagancją, jak i moje pragnienie, by znów poczuć się piękną po tygodniach medycznych upokorzeń.
Kiedy dzwonek do drzwi zadzwonił dokładnie o siódmej, poczułam dreszcz nerwów, który nie miał nic wspólnego z moim schorzeniem serca. Samuel przeprosił, żeby otworzyć, podczas gdy Margot poprawiała mi sukienkę.
„Pamiętaj” – poinstruowała – „małe kroczki na tych obcasach. Ramiona do tyłu, broda lekko uniesiona. Nie przepraszasz za zajmowanie przestrzeni, pani Hayes. Po prostu ją sobie rościsz”.
Zagospodarowanie przestrzeni. Po dekadach zmniejszania siebie, by dostosować się do innych, ta koncepcja wydała mi się rewolucyjna.
Zszedłem po skromnych schodach i zastałem Harrisona czekającego w moim salonie, olśniewającego w idealnie skrojonym smokingu, który sprawiał, że wyglądał, jakby zszedł ze stron luksusowego magazynu. Kiedy odwrócił się i mnie zobaczył, wyraz jego twarzy – mieszanka uznania i czegoś głębszego, bardziej osobistego – sprawił, że każda minuta popołudniowych przygotowań była warta zachodu.
„Pamelo” – powiedział cicho, podchodząc i biorąc moje dłonie w swoje – „wyglądasz absolutnie oszałamiająco”.
„Zespół, który wysłałeś, zdziałał małe cuda” – sprzeciwiłem się.
„Nie” – poprawił go delikatnie. „Po prostu wzmocnili to, co już istniało”.
Jego spojrzenie spotkało się z moim z intensywnością, która sprawiła, że mój starannie nałożony makijaż nagle wydał mi się ciepły.
„Szmaragdy były właściwym wyborem” – dodał. „Wydobywają niezwykłą zieleń w twoich oczach”.
„Są piękne” – przyznałem. „Chociaż zdecydowanie za hojne jak na zwykłą pożyczkę”.
W kącikach jego ust pojawił się uśmiech.
„Omówimy ich status później. Na razie…”
Z typową dla starego świata kurtuazją podał mu ramię.
„Czy mamy wejść?”
Sala symfoniczna lśniła światłem, gdy się zbliżaliśmy, a jej neoklasycystyczne kolumny odbijały się w nocnym niebie. Czerwony dywan ciągnął się od krawężnika do wejścia, otoczony przez fotografów dokumentujących przybycie elity Atlanty. Poczułem na moment panikę na myśl o takiej widoczności.
„Harrison” – mruknęłam, gdy Samuel otworzył drzwi samochodu – „nie jestem przyzwyczajona do takiego poziomu ekspozycji”.
Przykrył moją dłoń swoją, ciepło i uspokajająco.
„Spójrz na mnie, jeśli to cię przytłoczy. Przejdziemy prosto. Nie musisz pozować ani z nikim rozmawiać”.
Ale gdy wysiedliśmy z Bentleya, wśród czekających fotografów przebiegł błysk rozpoznania. Natychmiast rozbłysły flesze.
„Doktorze Wells, proszę! Doktorze, kto będzie panu towarzyszył dziś wieczorem?”
Harrison poprowadził mnie naprzód, opiekuńczo trzymając mnie za dolną część pleców, z wprawą i swobodą wskazując na kamery, jednocześnie utrzymując stały krok w kierunku wejścia. Pewność siebie w jego ruchach dodała mi otuchy, pozwalając mi iść z godnością, którą wpoiła mi Margot, zamiast paniki, którą czułam, jak jeleń oślepiony światłami reflektorów.
Tuż przed drzwiami Harrison zatrzymał się i lekko odwrócił, ustawiając nas do zdjęcia, które – jak zrozumiałem – było celowe. Objął mnie ramieniem w talii w geście, który bez wątpienia był czymś więcej niż profesjonalnym, a jego uśmiech był ciepły i szczery, gdy na mnie spojrzał.
„Wybaczcie tę teatralność” – mruknął, przysuwając usta do mojego ucha. „Czasami obraz naprawdę wart jest tysiąca słów”.
W środku, w wielkim foyer, tętniła atmosfera elity towarzyskiej i biznesowej Atlanty w formalnych strojach, a kieliszki do szampana lśniły pod kryształowymi żyrandolami. Harrison z wprawą i swobodą prowadził mnie przez tłum, zatrzymując się co jakiś czas, by wymienić pozdrowienia z kolegami, którzy przyglądali mi się z nieskrywaną ciekawością. Przedstawił mnie po prostu:
„Pamela Hayes, mój dzisiejszy gość.”
Brak wyjaśnienia naszego związku. Ta dwuznaczność wyraźnie intrygowała jego znajomych, których badawcze spojrzenia śledziły nas, gdy przechodziliśmy przez pokój.
„Wszyscy zastanawiają się, kim jestem” – zauważyłem cicho.
„Niech się zastanawiają” – odparł z nutą psot w oczach. „Ciekawość jest dobra dla duszy… i dla reputacji”.
„Przyjeżdżasz z nieznaną kobietą w pewnym wieku?” – zażartowałem.
Jego wyraz twarzy spoważniał.
„Pamelo, moja reputacja opiera się na czterdziestu latach doskonałości w medycynie, a nie na występach towarzyskich. Poza tym…”
Zatrzymał się na chwilę, omiatając wzrokiem pokój, po czym znów zwrócił się do mnie ze zdumiewającą intensywnością.
„Bardzo podoba mi się obserwowanie, jak społeczeństwo Atlanty próbuje kategoryzować to, co widzi między nami”.
„A co oni właściwie widzą?” – zapytałem, nagle odważnie nabierając odwagi.
Zanim zdążył odpowiedzieć, naszą chwilę kontaktu przerwał głos.
„Doktorze Wells, jaka niespodziewana przyjemność.”
Diana stała przed nami, olśniewająca w designerskiej sukni, która prawdopodobnie kosztowała więcej niż moja miesięczna emerytura, z profesjonalnym uśmiechem na twarzy. Obok niej Philip wyglądał na skrępowanego w smokingu, z miną balansującą między zażenowaniem a wyrachowaniem, patrząc to na Harrisona, to na mnie.
„Pani Reynolds” – odpowiedział Harrison z nienaganną uprzejmością, choć zauważyłem, że użył formalnego imienia Diany, zamiast cieplejszego powitania. „Panie Hayes. Dobry wieczór”.
„Doktorze Wells, nie mieliśmy pojęcia, że przyjedzie pan z rodziną” – kontynuowała Diana, podkreślając ostatnie słowo i wyciągając rękę. „Co za cudowna niespodzianka”.
Gdy Harrison na chwilę ujął ją za rękę, dostrzegłem błysk triumfu w oczach Diany. W tej chwili osiągnęła to, czego nie udało się osiągnąć miesiącami zawodowych starań – bezpośredni kontakt z Harrisonem Wellsem, z dodatkowym atutem w postaci rodzinnych powiązań.
Czego nie mogła wiedzieć, to to, jak bardzo Harrison spodziewał się tego spotkania, ani jak bardzo ten wieczór miał odmienić oczekiwania wszystkich, być może także moje.
„Właściwie” – odpowiedział gładko Harrison, dotykając dłonią moich pleców z subtelną zaborczością – „nie jestem tu z rodziną. Jestem tu ze swoją randką”.
Słowo zawisło w powietrzu między nami. Randka. Proste, jednoznaczne i absolutnie szokujące dla Diany, której profesjonalny uśmiech widocznie zbladł.
„Twoja randka?” powtórzyła, przeskakując wzrokiem między nami, jakby próbowała rozwiązać jakieś szczególnie skomplikowane równanie.
„Tak” – potwierdził Harrison, a jego ton był przyjemny i swobodny, pomimo małej bomby, którą właśnie zdetonował. „Pamela i ja poznaliśmy się bliżej w ciągu ostatnich tygodni. Kiedy dowiedziałem się, że wraca do zdrowia po operacji serca, uznałem, że to idealna okazja, by zaprosić ją na wydarzenie charytatywne na rzecz badań nad sercem”.
Philip spojrzał na mnie, jakby nagle wyrosły mi skrzydła.
„Mamo, nigdy nie wspominałaś, że spotykasz się z doktorem Wellsem.”
„Jest wiele rzeczy, o których nie wspominam, Philipie” – odpowiedziałem, czując niespodziewaną pewność siebie w stałej obecności Harrisona obok mnie. „Moje życie osobiste jest wśród nich najważniejsze”.
Diana szybko wyzdrowiała, a jej umiejętności w zakresie PR-u dały o sobie znać.
„Cóż, to po prostu cudowne. Więzi rodzinne stają się więziami osobistymi.”
Obróciła swój ogromny uśmiech w stronę Harrisona.
„Doktorze Wells, miałem nadzieję, że będę miał okazję omówić z panem program CardioRestore firmy Meridian. Może moglibyśmy…”
„Pani Reynolds” – przerwał jej Harrison z nienaganną uprzejmością – „z zasady nie omawiam interesów na imprezach charytatywnych. Jestem pewien, że pani rozumie”.
„Oczywiście” – Diana gładko się wycofała. „Chociaż teraz jako rodzina…”
„Nie jesteśmy rodziną, pani Reynolds” – poprawił ją Harrison, utrzymując przyjemny ton, ale z subtelną nutą ostrości. „Cieszę się osobistymi relacjami z Pamelą. Te relacje nie obejmują kontaktów zawodowych z jej krewnymi”.
Brutalna jasność, z jaką wyznaczał granice, na chwilę odebrała Dianie mowę — rzadko kiedy byłam świadkiem czegoś takiego u mojej ambitnej synowej.
Philip, jak zawsze prawnik, próbował ratować coraz bardziej niezręczną wymianę zdań.
„Doktorze Wells, jesteśmy po prostu zaskoczeni tym rozwojem sytuacji. Moja mama przeszła poważny zabieg i naturalnie martwimy się o jej zdrowie”.
„Naprawdę?” – zapytał łagodnie Harrison. „Rozumiem, że byłeś zbyt zajęty, żeby odebrać ją z lotniska po tej procedurze. Na szczęście byłem pod ręką, żeby dopilnować, żeby bezpiecznie dotarła do domu”.
Dosadna wzmianka o ich zaniedbaniu sprawiła, że Filip zaczerwienił się ze wstydu.
Zanim zdążył odpowiedzieć, do naszej grupy podeszła kobieta o srebrnych włosach, ubrana w oszałamiającą czerwoną suknię.
„Harrison, kochanie, członkowie zarządu o ciebie proszą. Coś o ogłoszeniu o darowiznie.”
Zwróciła się do mnie z autentyczną serdecznością.
„A ty pewnie jesteś Pamela. Harrison wspominał o tobie kilka razy. Jestem Catherine Winslow – prezes Symphony Guild i była żona Harrisona”.
Była żona.
To odkrycie zaskoczyło mnie niemal tak samo, jak zszokowało Dianę i Philipa.
Catherine wzięła moją dłoń w swoje, ściskając ją mocno i przyjaźnie.
„Harrison nigdy nie przyprowadza na te uroczystości partnerek” – zwierzyła się szeptem, najwyraźniej przeznaczonym do podsłuchania. „Musisz być kimś wyjątkowym. Chodźcie oboje. Prezentacja zaraz się zacznie”.
Gdy Catherine nas prowadziła, dostrzegłem na twarzy Diany wyraz oszołomienia. Wyrachowana relacja zawodowa, którą tak długo budowała, właśnie przekształciła się w coś o wiele bardziej złożonego i niedostępnego.
„Dziękuję za szybką akcję ratunkową” – mruknął Harrison do Catherine, gdy przeciskaliśmy się przez tłum.
„Trzydzieści lat małżeństwa nauczyło mnie rozpoznawać twój wyraz twarzy w stylu: »uratuj mnie od tej rozmowy«” – odpowiedziała, puszczając mi oko. „Poza tym, umierałam z ciekawości, żeby poznać kobietę, która w końcu wyciągnęła cię z narzuconego ci społecznego letargu”.
„Catherine” – ostrzegł Harrison, choć w jego głosie słychać było raczej sympatię niż irytację.
„Och, cicho. Pamela zasługuje na to, żeby wiedzieć, że ma do czynienia z zatwardziałym pracoholikiem, którego ostatnia prawdziwa randka miała miejsce za rządów Obamy”.
Catherine ścisnęła moje ramię w geście konspiracji.
„Chociaż muszę powiedzieć, że jeśli ktokolwiek mógłby go skusić do powrotu do społeczeństwa, to nie dziwi mnie, że jest to ktoś z twoją oczywistą inteligencją i stylem.”
Dotarliśmy do głównej sali balowej, gdzie okrągłe stoły otaczały centralną scenę, udekorowaną insygniami symfonii. Catherine wskazała nam stolik z przodu, gdzie na winietkach widniały informacje, że usiądziemy z kilkoma dystyngowanymi parami.
„Członkowie zarządu i główni darczyńcy” – wyjaśnił Harrison, trzymając moje krzesło. „Catherine zawsze dba o to, żebym miał wokół siebie ludzi, którzy mogą wypisać pokaźne czeki na badania kardiologiczne”.
„Strategicznie usadowieni” – zauważyłem. „Podobnie jak nasze spotkanie z Dianą i Filipem”.
Oczy Harrisona spotkały się z moimi, w jego oczach było widoczne docenienie mojej spostrzegawczości.
„Zauważyłeś, że to nie był całkowicie przypadek”.
„Podejrzewałem to, kiedy wspomniałeś w swoim tekście o »bezpośredniej konfrontacji w odpowiednim miejscu«” – powiedziałem, starannie układając szmaragdowy jedwab, siadając. „Chociaż przyznaję, że nie spodziewałem się zaangażowania twojej byłej żony”.
„Catherine i ja jesteśmy rozwiedzeni od dwunastu lat, ale nadal jesteśmy bliskimi przyjaciółmi i sojusznikami” – powiedział. „Przewodniczy kilku organizacjom charytatywnym zajmującym się medycyną, które wspieram”.
Zciszył głos.
„Była bardzo zaintrygowana, gdy wspomniałem o spotkaniu z kimś, kto wzbudził moje zainteresowanie”.
Pobieżne przyznanie się, że rozmawiał o mnie ze swoją byłą żoną, wywołało u mnie dreszcz, który nie miał nic wspólnego ze stanem mojego serca.
„Ten wieczór był więc zaplanowany od samego początku” – powiedziałem, próbując zrozumieć kryjące się za tym warstwy intencji, coś, co uważałem za zwykłą akcję charytatywną.
„Nieułożone” – poprawił. „Strategicznie przewidywalne. Diana Reynolds od miesięcy próbuje nawiązać ze mną kontakt za pośrednictwem kanałów zawodowych. Dowiedzenie się o pańskiej relacji z nią stworzyło okazję do definitywnego zajęcia się tą sytuacją, a jednocześnie do delektowania się wieczorem z kobietą, której towarzystwo bardzo cenię”.
Szczerość jego wyjaśnień była dziwnie uspokajająca. Harrison nie grał w żadne gierki; po prostu przyzwyczaił się do wyprzedzania o kilka kroków, zarówno w życiu zawodowym, jak i osobistym.
„A twoja deklaracja, że jestem twoją randką?” – zapytałem. „Czy to też było strategiczne?”
Jego wyraz twarzy złagodniał, a wyrachowana równowaga ustąpiła miejsca czemuś bardziej wrażliwemu.
„To było całkowicie szczere, choć może powinnam była najpierw omówić z tobą tę terminologię”.
„Nie protestuję” – wyjaśniłem, zaskakując samą siebie swoją śmiałością. „Tylko wyjaśniam”.
Uśmiech, który wówczas rozciągnął się na jego twarzy – szczery, ciepły, niemal chłopięcy w swej radości – zmienił jego charakterystyczne rysy w coś o wiele bardziej przystępnego.
„W takim razie” – powiedział, wyciągając rękę, by wsunąć moją dłoń pod obrus – „pozwól mi oficjalnie poprosić o przyjemność rozważenia naszej pierwszej oficjalnej randki, Pamelo Hayes”.
Zanim zdążyłem odpowiedzieć, światła zgasły, a Catherine weszła na scenę, witając gości na dorocznej imprezie charytatywnej symfonii poświęconej badaniom kardiologicznym. Trzymałem dłoń w dłoni Harrisona, gdy mówiła, a jego kciuk kreślił małe kółka na mojej dłoni w geście, który wydawał się zaskakująco intymny w ciemnej sali balowej.
Po zakończeniu prezentacji i podaniu kolacji, rozmowy przy naszym stole wśród elity Atlanty płynęły swobodnie. Ku mojemu zaskoczeniu, nie czułem się niezręcznym outsiderem, ale zostałem zaproszony do dyskusji o finansowaniu sztuki, badaniach medycznych, a nawet polityce globalnej. Harrison często wciągał mnie w rozmowy, ceniąc moje opinie w sposób, który uświadomił mi, jak dawno nikt tak naprawdę nie wysłuchał moich przemyśleń na tematy wykraczające poza kwestie rodzinne.
Między daniami przeprosiłam, żeby zajrzeć do damskiej toalety. Kiedy odświeżałam szminkę przy marmurowej toaletce, obok mnie pojawiła się Diana z wyrazem twarzy starannie opanowanym.
„Całkiem udany wieczór” – zauważyła, poprawiając makijaż z wprawną precyzją. „Doktor Wells wydaje się być bardzo uważny”.
„Tak” – zgodziłem się po prostu, nie oferując nic więcej.
„Mamo Hayes” – zaczęła, zmieniając na znajomy zwrot, którego używała, próbując nawiązać kontakt – „Mam nadzieję, że rozumiesz, w jakiej sytuacji zawodowej nas to stawia. Moja relacja z Meridian jest skomplikowana, a fakt, że moja teściowa spotyka się z wpływowym przedstawicielem branży, rodzi pewne oczekiwania”.
Odwróciłem się do niej twarzą.
„Diana, pozwól, że wyrażę się jasno. Moje życie osobiste nie jest okazją do nawiązywania kontaktów. Harrison już ustalił granice dotyczące twoich zainteresowań zawodowych. Radzę ci je uszanować”.
Zamrugała, najwyraźniej nieprzyzwyczajona do tak bezpośredniego sprzeciwu z mojej strony.
„Po prostu próbuję znaleźć rozwiązanie w delikatnej sytuacji. Na pewno to rozumiesz”.
„Rozumiem” – odpowiedziałem, utrzymując kontakt wzrokowy – „że przez lata moja wartość dla tej rodziny była mierzona tym, co mogę zaoferować: opieką nad dziećmi, wsparciem finansowym, pracą emocjonalną. Teraz, gdy nawiązałem więź, która istnieje całkowicie poza tymi parametrami, twoim głównym zmartwieniem jest to, jak wykorzystać ją dla własnej korzyści”.
Na jej policzkach pojawił się rumieniec.
„To niesprawiedliwe. Zależy nam na tobie.”
„Naprawdę?” – przerwałam mu delikatnie. „Kiedy ostatnio pytałeś o mój powrót do zdrowia, poziom bólu, mój harmonogram przyjmowania leków? Kiedy ostatnio odwiedziłeś mnie tylko po to, żeby sprawdzić, jak się czuję, a nie po to, żeby rozmawiać o Harrisonie?”
Jej milczenie było wystarczającą odpowiedzią.
„Nie jestem zła, Diano” – kontynuowałam, łagodząc ton. „Po prostu w końcu dostrzegam schematy, które zbyt długo podtrzymywałam. To, co rozwija się między mną a Harrisonem, jest niezależne od mojej relacji z tobą i Philipem. Mam nadzieję, że uszanujesz to rozróżnienie”.
Gdy się odwróciłem, by odejść, zatrzymał mnie głos Diany – cichszy i bardziej autentyczny niż ten, który słyszałem od lat.
„On naprawdę cię lubi, prawda? Nie chodzi tylko o to, że jesteś starsza, mniej… ogładzona. Nie jest to typ kobiety, którą spodziewałbyś się zobaczyć z kimś takim jak on”.
„Nie taki, jakiego byś się spodziewał” – odparłem bez urazy.
Miała na tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na zawstydzoną.
„Nie miałem na myśli…”
„Tak, zrobiłeś. I wszystko w porządku.”
Poprawiłam szmaragdowy kolczyk, przypominając sobie wcześniejsze pełne uznania spojrzenie Harrisona.
„Czasami najcenniejsze rzeczy nie są oczywiste na pierwszy rzut oka — w medycynie, biznesie i relacjach”.
Wróciłem do stołu i zastałem Harrisona rozmawiającego z dyrygentem symfonii o rytmach serca i metrum muzycznym – dyskusja tak idealnie zbieżna z ich zainteresowaniami, że nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Podniósł wzrok, gdy podszedłem, a jego twarz rozjaśniła się w sposób, który sprawił, że moje serce zabiło mocniej wbrew wszelkiej kardiologicznej mądrości.
Gdy wstał, żeby przytrzymać moje krzesło, jego dłoń musnęła moją dłoń z wyraźnym zamiarem.
„Wszystko w porządku?” – mruknął.
„Lepiej niż dobrze” – odpowiedziałem, nagle uświadamiając sobie jasno, że to prawda. „Chyba w końcu uczę się, jak dbać o swoją przestrzeń”.
Wykonanie symfonii zalało mnie falami dźwięków i emocji – „Romeo i Julia” Czajkowskiego z jego wzniosłymi tematami miłości walczącej z przeciwnościami losu. Wiele lat temu chodziłam z Thomasem na koncerty w tej samej sali, ale dziś muzyka rezonowała inaczej, wibrując nowymi możliwościami, które dawno temu odłożyłam na półkę jako nieistotne dla mojego życia.
Harrison siedział obok mnie, jego szlachetny profil lśnił w półmroku, a jedna dłoń lekko spoczywała na podłokietniku między nami. Od czasu do czasu jego palce muskały moje, nie przypadkiem, byłam pewna, ale celowo. Każdy drobny kontakt wyzwalał we mnie drżenie świadomości – uczucie jednocześnie ekscytujące i przerażające w wieku sześćdziesięciu siedmiu lat.
Gdy końcowe crescendo ucichło, a na sali wybuchły brawa, nachylił się bliżej, a jego ciepły oddech owiał mi ucho.
„Przyjęcie będzie kontynuowane w głównym atrium. Będą tańce. Czy zechciałby Pan dołączyć, czy byłoby to zbyt obciążające po operacji?”
„Mój kardiolog dał mi pozwolenie na lekki wysiłek fizyczny” – odpowiedziałem z nową śmiałością. „Myślę, że walc się kwalifikuje”.
Jego uśmiech – prywatny, intymny, przeznaczony tylko dla mnie – marszczył kąciki jego oczu w sposób, który sprawiał, że wyglądał młodziej i bardziej przystępnie.
„Czy zatem mogę mieć zaszczyt tego tańca, Pamelo Hayes?”
Wielkie atrium zostało przebudowane podczas koncertu, jego marmurowe podłogi oczyszczono do tańca, a mała orkiestra ustawiona została na podwyższeniu na jednym końcu. Kryształowe żyrandole rzucały złotą poświatę na elegancko ubrane pary, które już zaczynały kołysać się do walca Straussa.
Harrison zaprowadził mnie na krawędź parkietu, jego ciepła i bezpieczna dłoń spoczywała na moich plecach.
„Minęło trochę czasu, odkąd to robiłem” – wyznał. „Konferencje medyczne rzadko prezentują tańce towarzyskie”.
„U mnie to trwało jeszcze dłużej” – przyznałem. „Od imprezy pożegnalnej Thomasa, a to było prawie dwadzieścia lat temu”.
„Wtedy będziemy razem zardzewiali.”
Odwrócił się w moją stronę, wyciągając rękę w formalnym zaproszeniu.
„Czy możemy?”
