Czwartek. Centrum. Restauracja, w której kelnerzy wymawiają „wodę” po francusku. Zamówił z większym sylabem niż morał i pytanie, jak sobie „radzę sama”. Potem nadeszła teczka – gładki karton, złoty klips, papier, który kradnie życie, a jednocześnie nazywany ochroną.
Pełnomocnictwo. Kontrola finansowa. Decyzja lekarska. Nieświeży.
„Dla bezpieczeństwa” – powiedział cicho. „Zanim nastąpi wypade”.
Wracam do strony, powoli jak niedziela. „Oczywiście” – powiedziałem. „Powiem to mojemu prawnikowi”.
Dziesięć błysków w jego uśmiechu? opóźnić, spóźnić się, nie szukaj.
Do poniedziałku chciał „gdzieś w ukryciu”. Mój salon miał być „wygodny”. Miał wziąć „przykłady”. Zgodziłam się i spędziłam dwa dni, robiąc to, co starsze kobiety najlepiej, gdy nikt nie zwrócił na nie uwagi: przygotowaćc się.
Środa, godzina siódma. Przyszedł z teczką, notariuszem i twarzą, którą zaufałbyś do ostatniego tchnienia. Papiery rozkwitły na moim stoliku kawowym. Mówił o ryzyku, zabezpieczeniach i ludziach, którzy korzystają mnie „wykorzystać”. Miał na myśli wszystkich oprócz siebie.
Zapytałem o jego doświadczenie. powiedział „niezależny”. Zapytałem o jego pracowników. powiedział „rodzina”. Zapytałem, kto pierwszy poprosił o pomoc – on czy oni. Zmienił temat.
„Postawmy na prostotę” – powiedział, dotykając linii podpisu. „Ty podpisujesz, moja kroniko”.
Prosty to ulubione uwagę mężczyzn.
Sięgnąć po długopisie. zastosowałem, przez moją rękę zadrżała. Pod pierwszym krokiem. Lek. Patrzył, jak hazardziści patrzą na kości.
„A co później zmienię opinię?” – pytaniem.
„To zależy od możliwości” – powiedział cicho. „Te informacje mogą być… dostępne”.
