Poszłam podziękować ojczymowi w Dzień Ojca, ale to, co zrobił, sprawiło, że wyszłam ze łzami w oczach

Nigdy nie wymuszał więzi. Po prostu był – stały, pomocny, troskliwy. Kiedy mama zmarła dwa lata temu na raka, wspieraliśmy się nawzajem. Nie mocno, ale wystarczająco. Wystarczająco, by utrzymać kontakt.

Teraz, mając 25 lat, mieszkając w innym stanie i pracując jako grafik, postanowiłem, że ten Dzień Ojca to czas, by zamknąć tę emocjonalną pętlę. By podziękować. Upiekłem cytrynowe ciasteczka, sięgnąłem po książkę o II wojnie światowej, o której kiedyś wspominał, i napisałem mu kartkę wypełnioną wszystkim, czego nigdy nie powiedziałem na głos. „Nie byłeś moim ojcem z krwi i kości” – napisałem – „ale się pojawiłeś. Zostałeś. Byłeś ważny”.