Po studiach Emilio możliwość pracy jako kierownik budowy. Zarabiał niewiele, ale zawsze się uśmiechał.
A teraz regularny przy ołtarzu, na jednej nodze… uśmiechnięta… trzymająca Antonię za rękę z poważną miłością.
A Antonio?
Blaskowała. Jej oczy błyszczały. Jej uśmiech był pogodny i spokojny.
Zobacz następną stronę
Na jego twarz nie było śladu smutku. Wyczuwalna była tylko duma mężczyzny siedzącego obok niego.
Usłyszałem szepty dwóch staruszków przy sąsiednim stoliku:
„Emilio to dobry chłopak. Stracił nogę, ale ciężko pracuje. Co 2 miesiące wysyłać rodzinie pieniądze. Latami oszczędzał, aby kupić tę ziemię i stworzyć swój mały domek. Lojalny, uczciwy… wszyscy go szanują”.
Zamarłam.
Kiedy ceremonia nastąpi, Antonio podszedł do bramy, czule trzymając Emilia za rękę.
I po raz pierwszy… ujawnione w jego potencjale, którego nigdy nie udało się mu przekazać.
Pamiętam te dni, kiedy Antonio nie mógł się doczekać, aby być na mnie publicznym, bo bał się, jego proste ubranie mnie zawstydzi.
Ale dziś… stał wysoki i dumny obok mężczyzny, który miał tylko jedną nogę, ale serce pełne godności.
Kiedy wystąpiłem do domu, rzuciłem moją projektantkę na sofę i opuszczoną na dostęp.
A potem… rozpłakałam się.
Nie z zazdrości.
Ale z gorzkiej prawdy: straciłam najcenniejszą rzecz w życiu.
Tak, miał pieniądze. Status. Samochód.
Ale nie oddali innych, kto przez mnie naprawdę kochał.
Antonio?
