W porządku. Pójdę do pracy. Ale zapamiętaj jedno — będę pracującą matką trójki dzieci. I mając żyjącego męża, nie zamierzam po pracy sama robić zakupów, gotować, sprzątać, odrabiać z dziećmi lekcje, myć podłogi i robić pranie całej rodzinie.
Będziemy to robić razem — sprawiedliwie. Przyzwyczaiłeś się, że wracasz z pracy, oglądasz film i czeka na ciebie gorący obiad? Zapomnij. Jeśli ja pracuję, to ty obierasz ziemniaki, a ja w tym czasie prasuję.
Podzielimy obowiązki — po równo. Zobaczymy wtedy, czy naprawdę chcesz, żebym poszła do pracy…
I wtedy powiedział coś… co sprawiło, że upuściłam talerz. Roztrzaskał się o podłogę, a ja stałam w osłupieniu, nie wierząc własnym uszom…
👉 Ciąg dalszy w komentarzu.
Kiedy wzięliśmy z Łukaszem ślub, jego mama — Klara — oddała nam kawalerkę, którą odziedziczyła po swojej matce. Doceniłam ten gest — w naszej sytuacji to było wybawienie.
Gdy urodziło się drugie dziecko, sprzedaliśmy mieszkanie i wzięliśmy kredyt hipoteczny. Przenieśliśmy się do trzypokojowego mieszkania — z pokojem dla dziewczynek, sypialnią i salonem. Łukasz często przypomina:
„Ema, bez mamy mieszkalibyśmy w wynajmie za ciężkie pieniądze. Dała nam start.”
Pamiętam o tym. Ale teraz ledwo dajemy radę. A on chce dawać Klarze 20 tysięcy rubli miesięcznie, bo jest zmęczona, chce odpocząć, kupić psa i urządzić działkę.
„To nie ty, Łukasz, stoisz godzinami przy kuchni, pieczesz ciastka, bo sklepowe są za drogie” — powiedziałam mu. — „Nie ty szukasz promocji w dziesięciu sklepach, nie ty słyszysz, jak dzieci narzekają na znoszone ubrania. Ty przynosisz wypłatę i masz wolne. A ja mam teraz jeszcze twoją mamę na głowie?”
Odpowiedział, że może powinnam iść do pracy.
