Postawiła pudełko na stole.
Z biura Jordana.
W środku: podpisane przez kontrargument potwierdzenie rozwiązania umowy, czek na kwotę 19 500 dolarów za uszkodzenie dywanu i notatka na tanim papierze, próbująca brzmieć szlachetnie.
Wyraziłeś swój pogląd.
Zgniotłem kartkę i wyrzuciłem do kosza.
Nadal uważał, że to kwestia sporna.
Nie było.
Chodziło o posprzątanie domu.
Sarah zawisła w drzwiach. „Poza tym… Astrid jest na topie na Twitterze”.
„Nie w dobrym tego słowa znaczeniu?” – zapytałem, popijając kawę.
Pokręciła głową z zachwytem. „Jej umowy sponsorskie spadają. Wszędzie jest filmik, jak rzuca się na vlogera”.
„Tragiczne” – powiedziałem i miałem to na myśli dokładnie tak, jak zabrzmiało.
Wpatrywałem się w spokojną, błękitną wodę.
Pomyślałam o kobiecie, którą kiedyś byłam – Valerie Fields, specjalistka od cateringu, płacząca w łazience, podczas gdy Jordan flirtował z inwestorami.
Chciałbym móc wrócić i jej powiedzieć:
Trzymać się.
Jest coraz lepiej.
Zadzwonił mój telefon.
Dawid.
„Val” – powiedział rozbawiony i wyczerpany – „mamy problem”.
„Co teraz?”
„Dzwonią trzy firmy technologiczne. Chcą u nas organizować przyjęcia świąteczne”.
“I?”
„Pytają, czy właściciel będzie obecny” – powiedział – „żeby wszyscy byli na miejscu”.
Zaśmiałem się.
„Powiedz im, że tak” – powiedziałem. „Ale cena właśnie wzrosła o 30%”.
„Jesteś bezwzględny” – mruknął Dawid.
„Jestem wydajny” – poprawiłem.
Zakończyłem rozmowę i oparłem się o balustradę balkonu.
Maria podniosła wzrok znad basenu i pomachała.
Odmachałem mu.
Astrid miała rację w jednej kwestii.
Pracownicy jedzą w kuchni.
Ale zapomniała o najważniejszym.
Kuchnia to miejsce, w którym przechowuje się noże.
A w moim domu wiemy dokładnie, jak je wykorzystać.
