„Tak. Ale Sarah potrzebuje menedżera produktu. Kogoś, kto zna oryginalną wizję aplikacji. Kogoś, kto zajmie się stroną kreatywną, ale nie będzie miał dostępu do kont bankowych”.
Wskazałem na papier.
„Oferuję ci pracę, Isabello. Starszy menedżer produktu. Pensja wynosi osiemdziesiąt tysięcy dolarów rocznie. Będziesz miała ubezpieczenie zdrowotne. Będziesz miała konto 401(k).”
„Osiemdziesiąt tysięcy?” – prychnęła. „Płaciłam sobie trzysta tysięcy”.
„I dlatego firma upada” – powiedziałem. „Osiemdziesiąt tysięcy to uczciwa stawka rynkowa za twoje doświadczenie. Właściwie to hojna”.
„Nie zrobię tego” – powiedziała. „Nie będę dla ciebie pracować. Nie będę twoją pracownicą”.
„To twój wybór” – powiedziałem. „Jeśli odmówisz tej roli, zlikwidujemy firmę jeszcze dziś. Własność intelektualna zostanie sprzedana na złom. Marka umrze. A ty nadal będziesz winien bankowi zaciągnięte pożyczki osobiste”.
Zatrzymałem się.
„Albo możesz przyjąć tę pracę. Możesz uczyć się od Sary. Możesz naprawdę pracować. Możesz pomóc zbudować coś realnego. A może za pięć lat, jeśli się sprawdzisz, odzyskasz część kapitału”.
W pokoju panowała cisza. Zegar na ścianie tykał głośno.
Isabella spojrzała na drzwi. Mogła wyjść. Mogła zachować swoją dumę. Ale jeśli wyszła, straciła wszystko.
Spojrzała na mnie. Jej oczy były pełne nienawiści, ale i porażki.
„Ja… ja potrzebuję ubezpieczenia” – mruknęła.
„Nie słyszę cię” – powiedziałem.
„Wezmę tę robotę” – powiedziała głośniej. „Wezmę tę cholerną robotę”.
„Dobrze” – powiedziałem. „Sarah zaczyna w poniedziałek. Bądź tu o dziewiątej. I Isabello – nie spóźnij się. Sarah nie toleruje spóźnień”.
Wstałem. Zapiąłem marynarkę.
„Spotkanie zakończone” – powiedziałem.
Wyszedłem z sali konferencyjnej. Nie oglądałem się za siebie. Minąłem recepcjonistkę, wodospad w holu i wyszedłem na świeże powietrze.
Mój ojciec pobiegł za mną. Złapał mnie przy samochodzie.
„Emma!” – zawołał.
Odwróciłam się. Wyglądał na małego. Wyglądał na starego.
„Emma” – powiedział, łapiąc oddech. „Ja… ja nie wiedziałem o Nexusie, o wszystkim. Jestem z ciebie dumny”.
Spojrzałem na niego. Czekałem całe życie, żeby usłyszeć te słowa. Kiedyś o nich śniłem. Kiedyś odtwarzałem je sobie w głowie.
Jestem z ciebie dumny, Emma.
Ale teraz, słysząc je, nic nie poczułem. Było za późno. Był dumny tylko dlatego, że widział pieniądze. Był dumny tylko dlatego, że miałem władzę. Nie był dumny z mojego kodeksu. Nie był dumny z mojej ciężkiej pracy. Był dumny, że wygrałem grę, którą cenił.
„Dziękuję, tato” – powiedziałem. „Ale nie musisz udawać. Wiem, że chciałeś, żeby to była Isabella”.
„Nie, ja…” – wyjąkał. „Po prostu myśleliśmy, że ona nas bardziej potrzebuje”.
„Ona cię potrzebowała” – powiedziałem. „Ona potrzebowała, żebyś był rodzicem, a nie fanem”.
Otworzyłem drzwi samochodu.
„Do zobaczenia na święta, tato. Ale nie będę gotować. Zatrudnię firmę cateringową. Stać mnie na to”.
Wsiadłem do samochodu i odjechałem.
Minęło sześć miesięcy.
Przejście nie było łatwe. Pierwsze kilka spotkań z personelem było niezręcznych. Isabella nienawidziła raportowania Sarah. Nienawidziła konieczności odliczania czasu pracy. Nienawidziła tego, że nie miała asystenta, który przyniósłby jej kawę.
Ale zrobiła to, bo nie miała wyboru.
Zaczęła pracować. Nauczyła się, jak tworzyć mapę drogową produktu. Zrozumiała, że nie można po prostu czegoś wymagać. Trzeba to stworzyć. Przestała publikować na Instagramie o byciu szefową i zaczęła czytać poradniki dotyczące projektowania interfejsów użytkownika.
Firma zaczęła się odradzać. Sarah była genialna. Obcięła koszty, naprawiła błędy i skupiła się na niszy rynkowej. Techflow nie był jednorożcem, ale stawał się solidnym, dochodowym biznesem.
Nie chodziłem do biura zbyt często. Pozwoliłem Sarze się tym zająć. Znów byłem cichym wspólnikiem, ale tym razem wszyscy wiedzieli, że tam jestem.
Moje relacje z rodziną uległy zmianie. Nadal jedliśmy niedzielne obiady, ale dynamika była inna. Moi rodzice byli wobec mnie ostrożni. Traktowali mnie z dziwną mieszanką szacunku i strachu. Prosili mnie o porady finansowe. Pytali o moje podróże. Starali się interesować moim życiem.
„Jak się miewa Nexus?” – pytała moja mama.
„Dobrze” – powiedziałbym. „Właśnie podpisaliśmy umowę z siecią szpitali”.
„To wspaniale” – mawiała – i mówiła szczerze. Ale dzielił nas dystans. Lat zaniedbań nie dało się wymazać przelewem bankowym.
Kochali mnie. Wiedziałem o tym. Ale mnie nie znali. I zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę nigdy mnie nie poznają.
Isabella była największą niespodzianką.
Pewnego wieczoru zostałem do późna w biurze Techflow, żeby podpisać dokumenty dla akcjonariuszy. Biuro było puste, z wyjątkiem jednej lampy w kącie. To była Isabella. Siedziała przy swoim biurku – zwykłym biurku, nie tym narożnym. Wpatrywała się w arkusz kalkulacyjny. Wyglądała na zmęczoną. Nie miała makijażu. Nosiła okulary.
Zobaczyła, że przechodzę obok.
„Hej” powiedziała.
„Hej” – powiedziałem. „Pracujesz do późna?”
„Tak”. Przetarła oczy. „Sarah chce mieć tę analizę danych użytkowników do jutra. Wskaźniki retencji faktycznie rosną. Okazuje się, że jeśli aplikacja się nie zawiesi, ludzie zostają”. Zaśmiała się sucho.
Zatrzymałem się.
„Isabello” – powiedziałem – „raport wygląda dobrze. Widziałem wersję roboczą”.
Spojrzała na mnie. Po raz pierwszy w życiu nie było na jej twarzy uśmiechu. Nie było zazdrości. Tylko zmęczenie i dziwny spokój.
„Miałeś rację” – powiedziała cicho.
„O czym?”
„Jeśli chodzi o pracę. To ciężka praca. Nie wiedziałem, że jest aż tak ciężka. Myślałem, że bycie prezesem to tylko gadanie. Myślałem, że to po prostu posiadanie wizji”.
Spojrzała na swoje dłonie.
„Bawiłam się w udawanie” – przyznała. „A ty pozwalałeś mi to robić przez długi czas”.
„Nie zrobiłem tego, żeby cię skrzywdzić” – powtórzyłem.
„Wiem” – powiedziała. Spojrzała w górę. „Uratowałeś firmę. Teraz to wiem. Gdybyś nie odłączył aparatury, zepchnęłabym ją w przepaść, a mama i tata pojechaliby ze mną”.
To nie były dokładnie przeprosiny. Isabella nie była typem osoby, która mówi „przepraszam”. Ale to było potwierdzenie. To była prawda.
„Cieszę się, że się tym zajmujesz” – powiedziałem. „Isabello, naprawdę jesteś dobra w kwestii produktu. Kiedy przestaniesz próbować być sławna”.
Uśmiechnęła się. Małym, szczerym uśmiechem.
„Tak. Cóż, może kiedyś odzyskam ten kapitał.”
„Może” – powiedziałem.
Podszedłem do windy. Wyszedłem na chłodne nocne powietrze. Spojrzałem w górę na budynek. Zobaczyłem, że w oknie Isabelli wciąż pali się światło. Pracowała. Nareszcie.
