Kiedy pracownicy próbowali go obezwładnić, Ethan wyrwał się, rzucił się do drzwiczek pieca i krzyknął, żeby przestali. Pracownicy zawahali się, ich twarze pobladły, gdy kolejny widoczny skurcz przebiegł przez brzuch Amary. To nie była iluzja.
Wybuchł chaos. Pracownicy przekrzykiwali się nawzajem, niektórzy wzywali przełożonych, inni rzucili się do wyłączania maszyn. Panika, niedowierzanie i strach unosiły się w powietrzu, a na moment czas zdawał się stać w miejscu.
Ale gdy przybyli lekarze i przeprowadzono badania, prawda wyszła na jaw i okazała się o wiele bardziej przerażająca niż jakikolwiek cud.
Ponieważ nie przeprowadzono sekcji zwłok, w ciele Amary nagromadziły się naturalne gazy, które wytworzyły ciśnienie powodujące przesunięcie i skurcz brzucha. To nie było zmartwychwstanie. To nie była tajemnica. Tylko nauka.
Uświadomienie sobie tego faktu zmiażdżyło ulotną nadzieję Ethana. Iskra, która na krótko rozpaliła jego mrok, zgasła w zimnej rzeczywistości. Przerażona załoga wokół niego zaczęła się uspokajać, szepcząc wyjaśnienia i przeprosiny.
Jednak dla Ethana nie było ukojenia. Obraz martwego ciała Amary, które zdawało się poruszać – jego chwilowa wiara w powrót życia – będzie go prześladować na zawsze. To był przebłysk cudu, który nigdy nie nastąpił… i najokrutniejsze pożegnanie, jakie można sobie wyobrazić.
