W luksusowej rezydencji położonej pośród wzgórz Madrytu mieszkał Alejandro Doval – młody, czarujący i niezwykle bogaty biznesmen. Przywykł do tego, że dostawał wszystko, czego zapragnął: firmy, samochody, złote zegarki. Jednak pomimo całego bogactwa, Alejandrowi brakowało jednej rzeczy, której pieniądze nigdy nie dadzą – spokoju.
Po bardzo publicznym i bolesnym rozstaniu z narzeczoną, Alejandro wycofał się ze świata. Stał się zimny, zdystansowany i głęboko podejrzliwy wobec innych. Nie ufał już życzliwości, wierząc, że każdy, kto się do niego uśmiechnął, chciał czegoś w zamian.
Potem przyszła kolej na Lucíę Herrerę.
Tylko w celach ilustracyjnych
Była 22-letnią pokojówką z cichego, wiejskiego miasteczka. Z łagodnymi, miodowymi oczami i nieśmiałym, melodyjnym głosem, Lucía poruszała się z delikatną pokorą. Straciła rodziców i rozpaczliwie potrzebowała tej pracy. Wszystko w rezydencji Alejandro ją zachwycało – wysokie sufity, aksamitne dywany, bezcenne dzieła sztuki – ale nigdy nie dotykała niczego, czego nie powinna. Sprzątała cicho, pracowała sumiennie i zawsze wychodziła z uprzejmym uśmiechem.
Początkowo Alejandro ledwo ją zauważył. Ale pewnej chłodnej nocy, siedząc samotnie przy kominku, usłyszał ciche buczenie dochodzące z korytarza. To Lucía śpiewała starą kołysankę – jedną z tych nostalgicznych melodii, które babcie nuciły przed snem. Coś w jej głosie głęboko go poruszyło. Tej nocy, po raz pierwszy od miesięcy, Alejandro spał spokojnie.
Kilka dni później przyjaciel żartobliwie go ostrzegł: „Uważaj na swoją nową pokojówkę. Miłe miny mogą skrywać złośliwe intencje”.
Alejandro, dumny i zawsze nieufny, postanowił wystawić jej uczciwość na próbę.
Tego wieczoru udawał, że zasypia na sofie w salonie. Na stoliku obok niego zostawił swój najdroższy złoty zegarek, otwarty portfel i plik banknotów. Lucía zawsze przychodziła wieczorem, żeby posprzątać – i ten wieczór nie był wyjątkiem.
