Ponownie podziękowałem Marii mailowo i poprosiłem o rejestry wysyłek oraz ewentualną weryfikację adresu. Następnie zadzwoniłem pod numer podany w Google’u dla Quick Cash Express. „Tu Robert Kim, kierownik sklepu” – powiedział mężczyzna po moich wyjaśnieniach.
„Panie Kim, w pańskim sklepie zrealizowano trzy czeki dla bezrobotnych na moje nazwisko. Potrzebuję dokumentacji transakcji i nagrań z kamer.”
„Mogę potwierdzić, że transakcje rzeczywiście miały miejsce” – powiedział, a jego głos schłodził się do poziomu regulaminu. „Osoba ta przedstawiła dowód tożsamości i podpisała się w naszym dzienniku. Mamy nagranie wideo, ale udostępniamy je tylko organom ścigania. Mogę podać znaczniki czasu i dane użytego dowodu tożsamości”.
Przeczytał. W dokumencie widniała biała kobieta, około 55-60 lat, 174 cm wzrostu, brązowe włosy. Ja mam 28 lat, 177 cm wzrostu, jestem blondynką.
„To mnie nie opisuje” – powiedziałem. „To nawet nie opisuje zdjęcia z mojego prawa jazdy”.
„Zgadzam się, że to niepokojące” – powiedział Robert. „Nasi kasjerzy są przeszkoleni w zakresie weryfikacji tożsamości osoby. Jeśli zgłosisz sprawę na policję, zachowamy wszystkie nagrania. Zaznaczę twoje nazwisko, żeby zapobiec przyszłym próbom wyłudzenia pieniędzy”.
„Proszę, zrób to” – powiedziałem. „Prześlę ci numer sprawy”.
Położyłam telefon na blacie, spojrzałam na magnes z flagą i wykręciłam numer stanowej infolinii ds. oszustw związanych z bezrobociem. „Wydział ds. Oszustw Zasiłkowych dla Bezrobotnych, tu Jennifer Walsh” – odpowiedział energiczny głos.
„Pani Walsh, sądzę, że padłem ofiarą kradzieży świadczeń” – powiedziałem. „Mam anulowane czeki, niezgodne podpisy na potwierdzeniach, kierownika sklepu gotowego udostępnić nagranie z monitoringu i rysopis, który do mnie nie pasuje”.
Zadawała precyzyjne pytania, takie, które sprawiają, że czujesz się jednocześnie zauważony i skatalogowany. „To przestępstwo kradzieży świadczeń” – powiedziała, kiedy skończyłem. „Ponieważ fundusze są dotowane przez rząd federalny, sprawa ma implikacje dla władz stanowych, a potencjalnie również federalnych. Nie konfrontuj się z nikim, kogo podejrzewasz. Umówimy cię ze śledczą Carol Martinez. Zbierz wszystkie dokumenty”.
„Dziękuję” – powiedziałem. Po rozłączeniu się poszedłem do holu, ponownie otworzyłem skrzynkę pocztową i znalazłem ulotkę agenta nieruchomości oraz kupon na opony. Bez czeku. Bez cudu. Wrzuciłem oba do kosza i powiedziałem sobie, że nie zgubiłem niczego, czego nie da się udowodnić. Uformowało się zdanie, które wydawało się prawdziwe: najszybszym sposobem na wyjście z bezradności jest papierowy ślad z moim nazwiskiem.
Biuro detektywa-śledczego Carol Martinez mieściło się w szarym budynku stanowym w centrum miasta, który pachniał lekko starym papierem i cytrynowym płynem do czyszczenia. Była drobna, schludna, o poważnych oczach w oprawkach, którym niewiele umykało. Uścisnęła mi dłoń, wskazała krzesło i otworzyła teczkę. „Zajmuję się oszustwami związanymi z bezrobociem od dziesięciu lat” – powiedziała. „Niestety, kradzieże rodzinne są powszechne. Ludzie okradają krewnych, bo zakładają, że ofiara nie wniesie oskarżenia”.
„Nie chcę oskarżać bez dowodów” – powiedziałem. „Ale dowody zdają się na to wskazywać”.
„Pozwalamy dowodom przesądzić” – powiedziała. „Pokaż mi, co masz”.
Rozłożyłam pliki PDF z anulowanymi czekami, e-mail Marii, mój notatnik z godzinami połączeń i notatki Roberta Kima. Czytając, robiła notatki, starannie, czarnym tuszem, na marginesach. „Wezwiemy do sądu nagranie wideo i książkę wejść do sklepu” – powiedziała. „Wyciągniemy wyciągi bankowe powiązane z wpłatami z tych czeków. Porównamy charakter pisma poświadczającego. Porozmawiamy z wystawcą i potwierdzimy rejestry pocztowe. Jeśli ktoś posłużył się fałszywym dokumentem tożsamości, ustalimy, skąd pochodzi”.
„Dziękuję” – powiedziałem. „Doceniam, jak wnikliwie to traktujesz”.
„Poważnie traktujemy każdego dolara” – powiedziała. „Bo dzięki tym dolarom ludzie mają co jeść. Czy masz powody, by sądzić, że ktoś z rodziny może być w to zamieszany?”
„Dałem rodzicom zapasowy klucz na weekend. Nalegali, żeby odebrać moją pocztę. Punkt wymiany czeków jest w ich okolicy”.
Skinęła głową, neutralnie. „W takim razie pozwólmy taśmie przemówić”.
Tydzień później wezwała mnie z powrotem do biura. W pomieszczeniu zrobiło się zimniej. Na ekranie zastygła klatka: kobieta w blond peruce i okularach przy ladzie Quick Cash Express, przechylająca czek w stronę kasjera. „Musisz zidentyfikować osobę na tym nagraniu” – powiedział detektyw Martinez. „Nie spiesz się”.
Nacisnęła play. Kobieta poruszała się w pozie mojej matki, z tym samym znanym jej sposobem, w jaki unosiła lewe ramię, gdy podnosiła torebkę. Okazała dowód tożsamości, podpisała się w dzienniku, odwróciła się i wyszła z gotówką. Peruka była o pół odcienia od okularów; wyglądała w niej jak obca osoba w cosplayu mojej matki. Ale jeśli ciała są opowieściami, to rytm tej opowieści znałam na pamięć.
„To moja matka” – powiedziałam, głosem równym, bo gdybym się zatrzęsła, nie wiedziałabym, co się stanie. „Linda Thompson”.
Detektyw Martinez zamarła. „Namierzyliśmy również dokument tożsamości użyty w tych transakcjach” – powiedziała. „Jest fałszywy. Twoja matka zapłaciła 200 dolarów gotówką firmie zajmującej się fałszowaniem dokumentów, która produkuje fałszywe prawa jazdy i dowody osobiste. Mamy tego dostawcę na radarze. Koordynujemy działania z inną jednostką w tej sprawie”.
Wpatrywałem się w nieruchomy kadr, aż mój wzrok się podwoił. „Więc to nie był błąd” – powiedziałem. „Kupiła zdolność, by stać się mną”.
„Z premedytacją” – powiedział Martinez. „Znaleźliśmy również próby ubiegania się o świadczenia z twojego numeru ubezpieczenia społecznego – wnioski, które nie zostały rozpatrzone pozytywnie z powodu niezgodności danych pracodawcy. Ten schemat wskazuje na zamiar rozszerzenia programu poza trzy kontrole”.
„A co z moim ojcem?” – usłyszałem własne pytanie.
„Z dokumentów bankowych wynika, że korzystał z depozytów i wydawał pieniądze. Podczas przesłuchania przyznał, że wiedział, że twoja matka realizowała czeki, które do niej nie należały”.
„Czy powiedział dlaczego?”
„Użył słowa „zdesperowany” trzy razy” – powiedziała, zerkając na swoje notatki. „Desperacja jest powszechna. To nie jest obrona prawna”.
Poczułem coś płaskiego i ciężkiego w piersi, jak książka położona na twardym podłożu. „Co teraz?”
„Zorganizujemy kontrolowaną konfrontację” – powiedziała. „Chcę twojego bezpieczeństwa i czystej kartoteki. Będziemy nagrywać. Wolę miejsca publiczne”.
„Dobra” – powiedziałem. „Zróbmy to”. Zawias w mojej głowie się zamknął: dowody nie dbały o to, kim dla mnie są.
