Uśmiechnął się ironicznie, a w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk. „Ciągle udajemy. Na razie to zapewnia ci bezpieczeństwo”.
Następnego ranka elegancki, czarny samochód czekał przed jej mieszkaniem. Kierowca wręczył jej kartkę z wytłoczonym złotym napisem: „Pan Antonio DiLorenzo prosi o pani obecność”.
Vivian zawahała się, instynkt podpowiadał jej ostrożność, ale ciekawość ją pociągnęła. Rezydencja, do której weszła, nie przypominała niczego, co kiedykolwiek widziała. Marmurowe podłogi ciągnęły się bez końca, cisza przytłaczała i przytłaczała. Antonio stał przy fortepianie, z poluzowanym krawatem i nieprzeniknionym wzrokiem.
„Świetnie ci poszło wczoraj wieczorem” – powiedział cicho. „Jestem ci to winien”.
„Zrobiłam to, żeby przeżyć” – odpowiedziała Vivian, krzyżując ramiona w geście obronnym.
Podszedł bliżej, jego głos stał się łagodniejszy. „Niestety, ludzie, którzy teraz mnie obserwują, wierzą, że jesteś moją żoną. To znaczy, że nie zawahają się, jeśli będą uważać inaczej. Nie mogę ryzykować”.
Vivian poczuła ciężar jego słów. Jej proste życie nigdy nie wiązało się z niebezpieczeństwem, intrygami ani tajemnicami. Teraz była uwięziona w świecie cieni i lojalności, w świecie, który wydawał się jednocześnie ekscytujący i przerażający.
Przez kolejne dni ochroniarze chodzili za nią wszędzie. Początkowo to ją drażniło. Ale obserwując Antonia, zaczęła rozumieć jego świat. Poruszał się precyzyjnie, chronił otaczających go ludzi bez okrucieństwa i niósł w sobie cichy ciężar, który niewielu mogłoby sobie wyobrazić.
Pewnej nocy, siedząc przy kominku w jego gabinecie, zapytała cicho: „Dlaczego ja? Mógłeś wybrać kogokolwiek”.
Spojrzenie Antonia złagodniało, zmęczone i ludzkie w sposób, jaki świat rzadko widywał. „Bo nie masz już nic do stracenia. A ja potrzebowałam kogoś, kto nie ucieknie”.
Cisza rozciągała się między nimi, ciężka, lecz kojąca. Kiedy jego dłoń dotknęła jej dłoni, była delikatna, niemal błagalna. „Zostań” – powiedział. „Tylko do końca”.
Mijały tygodnie. Kłamstwo o małżeństwie stało się ich tarczą i więzią. Krążyły plotki, że Antonio potajemnie się ożenił. Vivian poznała schematy jego świata, subtelność jego nastrojów, głębię jego samotności. Gdzieś pomiędzy udawaniem a autentyczną więzią, jej serce ją zdradziło.
Wtedy nadeszło niebezpieczeństwo. Mężczyźni obrali sobie za cel „jego żonę” i po raz pierwszy Vivian zdała sobie sprawę, że to już nie jest gra. Podczas konfrontacji ludzie Antonia przechwycili napastników, a on sam przyjął cios przeznaczony dla niej.
zobacz więcej na następnej stronie ReklamaW szpitalu, kiedy się obudził, Vivian trzymała go za rękę. „Mógłeś umrzeć” – wyszeptała.
Uśmiechnął się lekko. „Lepiej ja niż ty”.
Jej usta wygięły się w delikatnym, nieśmiałym uśmiechu. „W takim razie myślę, że jesteśmy kwita”.
Ochrypły głos Antonia przerwał ciszę. „Wyjdź za mnie. Tym razem naprawdę”.
Vivian złapała oddech. „Czy to kolejny numer?”
„Nie” – powiedział po prostu. „To jedyna prawda, jaką znam”.
Miesiące później ta sama orkiestra zagrała ponownie. Tym razem nie była już samotną kobietą przy stoliku w rogu. Była panią Vivian DiLorenzo, tańczącą z mężczyzną, który kiedyś uratował ją kłamstwem, a teraz kochał ją prawdą, której nie dało się zaprzeczyć.
Pochylił się bliżej i szepnął: „Pamiętasz nasz pierwszy taniec?”
Vivian uśmiechnęła się, a ciepło rozlało się po jej piersi. „Nigdy nie mogłabym zapomnieć. Porwałeś mnie do szczęścia”.
Muzyka nabrała tempa, tłum zaczął wiwatować, a ona zdała sobie sprawę, że czasami najbardziej nieoczekiwane zaproszenia prowadzą cię dokładnie tam, gdzie jest twoje miejsce.
