„Nie waż się!” krzyknęła. „Zrujnowałeś nas. A potem zlitowałeś się nade mną na tyle, żeby mnie kupić na jedną noc?”
Wyciągnął rękę, ale ona się cofnęła.
„Zamknę tę elektrownię” – powiedział cicho. „Zapłacę za jej pełne leczenie. I przyznam się. Świat zasługuje na to, żeby się dowiedzieć”.
„Nie da się tego naprawić” – wyszeptała przez łzy.
Dwa dni później nagłówki gazet obiegła wiadomość: „Weston Enterprises przyznaje się do skandalu związanego z zanieczyszczeniem wody”.
Marcus stanął przed kamerami i publicznie wymienił nazwiska ofiar — i Laurę Bennett, kobietę, której ból zmusił go do stawienia czoła własnemu.
Z korytarza szpitalnego Laura oglądała jego wyznanie na migoczącym telewizorze. Jej matka spała spokojnie, a jej leczenie było teraz w pełni pokryte. Sprawiedliwość w końcu nadeszła – choć nikt nigdy nie dowie się, jaki był jej prywatny koszt.
Kilka tygodni później Marcus pojawił się w szpitalu. W niczym nie przypominał pewnego siebie miliardera, którego kiedyś znała – zmęczonego, upokorzonego, załamanego.
„Nie oczekuję przebaczenia” – powiedział cicho. „Po prostu chciałem, żebyś wiedziała, że mówię poważnie”.
Laura przyglądała mu się, jej głos był spokojny, ale drżący. „Nie uratowałeś mojej matki z miłości czy poczucia winy. Zrobiłeś to, żeby uratować siebie”.
Skinął głową. „Może. Ale spotkanie z tobą mnie zmieniło. Będę żył z tym, co zrobiłem – dla was obojga”.
Odwróciła się, szepcząc: „Więc żyj z tym, Marcusie. To twoja kara”.
Gdy Laura szła rozświetlonym słońcem korytarzem, z pokoju dobiegał cichy śmiech jej matki. Po raz pierwszy od miesięcy poczuła się wolna.
Niektóre rany nigdy się nie goją, ale czasami spokój zaczyna się wtedy, gdy w końcu przestajesz próbować wybaczyć to, czego nie można wybaczyć.
