Dr Evans zakończył badanie i wrócił do poczekalni, mając w głowie burzę. Oskarżenie szanowanej babci, będącej „filarem społeczności”, o powolne zatruwanie własnego wnuka na podstawie szeptu sześciolatki było zawodowym samobójstwem. Potrzebował dowodów. Potrzebował nauki.
Przybrał swój najbardziej zamyślony, profesjonalny wyraz twarzy. „Wiecie” – zaczął, zwracając się do obu kobiet – „biorąc pod uwagę uporczywość tych objawów, chciałbym wykonać bardziej kompleksowy panel badań krwi. Powinniśmy wykluczyć niektóre mniej znane alergeny środowiskowe lub być może nietypowy niedobór enzymatyczny. To mało prawdopodobne, ale musimy być dokładni”.
Helen promieniała, widząc w tym potwierdzenie swojej wersji wydarzeń, że coś jest nie tak z Leo, ale Sarah nie miała na to ochoty. „Oczywiście, Doktorze! Cokolwiek to będzie. Jesteśmy bardzo wdzięczni za pańską staranność”. Sarah tylko skinęła głową, a kolejna runda badań wydawała się kolejnym ślepym zaułkiem.
W systemie zleceń laboratoryjnych dr Evans zaznaczył pola wyboru dla kompleksowego panelu alergicznego. Następnie przewinął w dół i dodał kolejne, znacznie bardziej szczegółowe badanie: pełne badanie toksykologiczne, z notatką dla laboratorium o priorytetowym traktowaniu analizy glikozydów nasercowych, a konkretnie digitoksyny i oleandryny.
Reszta dnia to była męka oczekiwania. Sarah wróciła do domu, czując się bardziej pokonana niż kiedykolwiek. Helen triumfowała, wierząc, że udało jej się skutecznie poradzić sobie z młodym lekarzem.
Późnym popołudniem na komputerze dr. Evansa pojawiło się powiadomienie e-mail. Wyniki badań laboratoryjnych były już gotowe. Otworzył zaszyfrowany plik PDF, trzymając rękę nad myszką. Przewinął poza zakresy norm dla enzymów wątrobowych i morfologii krwi, aż dotarł do ostatniej sekcji. Zaparło mu dech w piersiach.
Raport był surowy i jednoznaczny. Krew Leo zawierała niewielkie, ale znaczące ślady digitoksyny, substancji czynnej występującej w naparstnicy purpurowej (Digitalis purpurea). Stężenia te nie były śmiertelne, ale idealnie odpowiadały przewlekłej, powtarzającej się ekspozycji. Zatrucie było powolne i metodyczne.
Szept dziecka nie był już wskazówką. Stał się świadectwem. A dr Evans był teraz jego jedynym, przerażonym świadkiem.
Pierwszy telefon dr. Evansa nie był skierowany do Opieki Społecznej, lecz do Sary. Jego głos był spokojny, ale stanowczy, nie pozostawiający miejsca na dyskusję.
„Sarah, tu dr Evans. Mam wyniki badań Leo. Musisz natychmiast wrócić do szpitala. I to bardzo, bardzo ważne, żebyś przyszła sama”.
Godzinę później Sarah siedziała w jego małym, zagraconym gabinecie, z dłońmi zaciśniętymi na kolanach. Dr Evans zamknął drzwi i usiadł naprzeciwko niej. Nie złagodził ciosu; przekazał prawdę z delikatną, kliniczną precyzją, przedstawiając wyniki badań i wyjaśniając ich znaczenie.
Słuchając, twarz Sary przeszyła burza emocji: niedowierzanie, przerażenie, a potem głęboka, druzgocąca fala satysfakcji. Łzy spływały jej po twarzy, ale nie były to łzy smutku. Były to łzy ulgi.
„Więc nie jestem szalona” – wyszeptała, uwalniając w ten sposób wielomiesięczne tłumienie cierpienia. „Nie jestem paranoiczką. Wiedziałam, że coś jest nie tak”.
W tym momencie nieśmiała, oświetlona światłem gazowym kobieta zniknęła, zastąpiona przez matkę, której instynkty okazały się przerażająco słuszne. W jej oczach pojawił się zimny, twardy gniew. „Co robimy?”
Za pełną zgodą Sarah, dr Evans zainicjował protokół szpitalny. Skontaktował się z administratorem szpitala i przedstawicielem Child Protective Services. Opracowano plan.
Następnego ranka Helen odebrała telefon z gabinetu dr. Evansa. „Pani Miller, mamy wyniki i chcielibyśmy omówić nowy, bardziej agresywny plan leczenia Leo. Czy mogłaby pani i Sarah przyjść o jedenastej?”
Helen przybyła, emanując pewnością siebie, gotowa przejąć stery „nowego planu”. Jednak gdy zaprowadzono ją do sali konferencyjnej, zastała tam nie tylko młodego lekarza, ale także Sarę, której oczy nie były już przestraszone, lecz wypełnione lodowatą furią, oraz kobietę o surowej twarzy, która przedstawiła się jako pracownica opieki społecznej.
Pewny siebie uśmiech Helen zniknął.
Doktor Evans nie tracił czasu. Spokojnie przesunął kopię raportu toksykologicznego po stole. „Pani Miller” – zaczął głosem pozbawionym ciepła. „Zanim omówimy nowe metody leczenia, może opowie nam pani o tej „tajemniczej przyprawie” z pani ogrodu, którą dodaje pani do zupy wnuka”.
Maska kochającej babci roztrzaskała się. Twarz Helen, jeszcze przed chwilą opanowana i pełna wyższości, skurczyła się w maskę czystej paniki. Wyrzuciła z siebie zaprzeczenia, a jej kłamstwa były kruche i desperackie w konfrontacji z surową, naukową prawdą na papierze przed nią. Ale to nic nie dało. Pytania pracownika socjalnego były nieustanne, medyczne fakty dr. Evansa niepodważalne, a zimne, milczące spojrzenie Sarah stanowiło najbardziej druzgocący osąd ze wszystkich.
