Szybko przykryła się kocem, a jej oczy rozszerzyły się ze strachu. Drżałam, pytając: „Meena… co ci się stało?”. Odwróciła się, a jej głos drżał. „Wtedy… miał okropny temperament. Krzyczał… bił mnie… nikomu nie powiedziałam…”
Rozdział 3: Cichy ból
Usiadłam obok niej ze złamanym sercem, a w moich oczach zbierały się łzy. Przez te wszystkie lata żyła w milczeniu – w strachu, we wstydzie – nikomu nic nie mówiąc. Wzięłam jej dłoń i delikatnie położyłam ją na swojej piersi. „Już dobrze. Od dziś nikt cię już nigdy nie skrzywdzi. Nikt nie ma prawa sprawiać ci cierpienia… oprócz mnie – ale tylko dlatego, że za bardzo cię kocham”.
Wybuchnęła płaczem – cichy, drżący szloch rozbrzmiał echem w całym pokoju. Delikatnie ją trzymałam. Jej plecy były kruche, kości lekko wystawały – ta drobna kobieta, która tyle wycierpiała przez tyle lat. Nasza noc poślubna nie była taka, jak większości młodych par. Leżeliśmy obok siebie w ciszy, słuchając świerszczy cykających na podwórku i szumu wiatru w drzewach. Pogłaskałem ją po włosach. Pocałowałem w czoło. Przytuliła policzek do mojego i wyszeptała: „Dziękuję. Dziękuję, że pokazałaś mi, że jest jeszcze ktoś na tym świecie, kto się o mnie troszczy”.
Uśmiechnąłem się. W wieku 61 lat w końcu zrozumiałem: szczęście nie polega na pieniądzach ani na szalonych namiętnościach młodości. Chodzi o to, żeby mieć rękę, którą można trzymać, ramię, na którym można się oprzeć i kogoś, kto zostanie z tobą całą noc… po prostu, żeby poczuć bicie twojego serca.
Rozdział 4: Budowanie nowego początku
Z biegiem dni nasza relacja stawała się silniejsza. Meena i ja zaczęłyśmy tworzyć razem nowe wspomnienia. Poranki należały do nas, wypełnione śmiechem i rozmowami o przeszłości, marzeniach i rzeczach, których nigdy nie udało nam się zrobić. Zaczęłyśmy spacerować po parku, ciesząc się swoim towarzystwem i otaczającą nas naturą.
Pewnego dnia, podczas spaceru, Meena powiedziała do mnie: „Rajiv, nigdy nie myślałam, że znów będę szczęśliwa. Po tym wszystkim, przez co przeszłam, myślałam, że życie jest skazane na samotność”. Spojrzałam na nią i odpowiedziałam: „Życie to dar, Meeno. Czasami potrzebujemy tylko trochę czasu, żeby odnaleźć drogę powrotną do szczęścia”.
Zaczęłyśmy wspólnie snuć plany. Doszłyśmy do wniosku, że miło byłoby wybrać się na krótki wypad na plażę, miejsce, w którym obie spędziłyśmy szczęśliwe chwile w młodości. Zarezerwowałyśmy małą chatkę, a po dotarciu na miejsce zapach morza i szum fal ogarnęły nas uczuciem spokoju. To było tak, jakby czas się zatrzymał, pozwalając nam na nowo przeżyć te złote dni.
Rozdział 5: Stawiając czoła duchom przeszłości
Jednak nie było to łatwe. Czasami, w trakcie śmiechu, Meena milkła, pogrążona w myślach. Widziałam, że bywały chwile, kiedy ból przeszłości ją nawiedzał. Pewnego popołudnia, gdy siedziałyśmy na plaży, obserwując zachód słońca, postanowiłam ją o to zapytać.
„Meena, co cię trapi? Wiem, że czasami wydajesz się być odległa”. Westchnęła i spojrzała na horyzont. „Czasami boję się, że to wszystko może zniknąć. Tak długo żyłam w strachu, że nie wiem, jak sobie radzić ze szczęściem”.
Wzięłam ją za rękę i powiedziałam: „Nie musisz się bać, bo jestem tutaj. Obiecuję, że nigdy cię nie skrzywdzę. Razem stawimy czoła każdemu cieniowi z przeszłości”. Uśmiechnęła się, ale w jej oczach malowała się mieszanka wdzięczności i smutku.
Rozdział 6: Siła zaufania
Z czasem Meena zaczęła się bardziej otwierać. Dzieliła się historiami z dzieciństwa, marzeniami i szansami, które wymknęły jej się z rąk. Rozmawiałyśmy o jej ambicjach, o tym, jak zawsze chciała nauczyć się malować, ale nigdy nie miała ku temu okazji.
Postanowiłam, że to idealny moment, żeby ją wesprzeć. Kupiłam jej zestaw farb i zasugerowałam, żeby zaczęła chodzić na zajęcia. „Chcę, żebyś podążała za swoimi marzeniami, Meeno. Nigdy nie jest za późno, żeby zacząć od nowa”. Jej oczy rozbłysły i po raz pierwszy dostrzegłam iskrę ekscytacji na jej twarzy.
Lekcje malarstwa stały się ważną częścią jej życia. Obserwowałam, jak rozkwita, odkrywając swoją kreatywność. Za każdym razem, gdy wracała do domu z nowym obrazem, jej radość była zaraźliwa. „Patrz, Rajiv, to pejzaż naszej plaży, który namalowałam” – mówiła mi z dumą.
