Uważając matkę za ciężar, syn oddał ją do najtańszego domu opieki. „Jakie jest pani nazwisko panieńskie?” – zapytała obojętnie pielęgniarka, wypełniając dokumenty. Starsza kobieta podała swoje nazwisko. Nagle pielęgniarka spojrzała na nią z przerażeniem w oczach. A kiedy zadała kolejne pytanie, syn, stojący obok niej, zmroził się.

Nie tymi rzeczami, nie tymi ścianami. Z życiem, które tu przeminęło. Taksówka już czekała na nich na dole. Kierowca, ponury mężczyzna, obrzucił ich oceniającym spojrzeniem i bezszelestnie otworzył bagażnik, wyjmując z niego małą torbę z rzeczami.

„Dokąd jedziemy?” – zapytał, wsiadając do samochodu. Vadim podał adres na obrzeżach miasta. Pensjonat Quiet Harbor. Nazwa brzmiała jak okrutny żart.

Anna Pietrowna nie odezwała się ani słowem po drodze. Spojrzała przez okno na mijane ulice, na ludzi spieszących się do swoich spraw, na drzewa już przygotowujące się do zimy. Wadim zobaczył jej odbicie w szybie. Drobną, zgarbioną postać, na zawsze oddzieloną od tego świata niewidzialną ścianą.

Zimne, lepkie poczucie winy zaczęło narastać w jego gardle. Próbował je odepchnąć, włączając radio, ale radosna muzyka pop brzmiała w tym samochodzie bluźnierczo. Wyłączył je. Cisza stała się jeszcze bardziej przytłaczająca.

Żeby jakoś to przerwać, odezwał się ponownie, wracając do swojej wyćwiczonej roli troskliwego syna. „Będę cię odwiedzał w każdy weekend, mamo, i będę do ciebie dzwonił codziennie. Swieta przywitała się. Powiedziała, że ​​jak tylko skończymy taras, od razu cię odbierzemy…”