Sterylne, bezlitosne światło leczenia samo w sobie było swoistą świąteczną ozdobą. Odbijało się od chromowanego sprzętu i dostępnych urządzeń, które są używane, tworząc kontrast z delikatnymi, migoczącymi światłakami, które wymyślaliśmy sobie, wykorzystywane do moich rodziców. Była 22:30 w Wigilię, czternasta godzina szesnastogodzinnej zmiany, pojawiła się, aby młodsza pielęgniarka z pojawieniem się dzieci pojawiła się do domu. Powietrze było gęste od charakterystycznych dla antyseptyków, krwi i cichej desperacji, które zawsze zdawały się potęgować w szpitali.
Ofiara samochodowego, nastolatka, która jest przeniesiona z kieszeni, została ustabilizowana i przygotowana do operacji. Babcia, która poślizgnęła się na oblodzonej powierzchni, użyła gipsu na nadgarstek. Przemieszczała się z jednego miejsca do innego, zupełnie normalnego funkcjonowania, myśląc oddalając się o milion mil. Wyobrażałam sobie moją siostrę, Abby, wprowadzającą do domu rodziców. Miałaby szesnaście lat, świeżo po zdobyciu prawa jazdy i była taka dumna, że po raz pierwszy sama jeździ na tradycyjne rodzinne piżamowe przyjęcie wigilijne. Otulałby zapach igieł sosnowych i pieczonego indyka mojej mamy, z policzkami zaróżowionymi od ciepłej. Ta myśl była maleńkim, ciepłym ciepłem w zimnej jaskini wyczerpania.
Kiedy w końcu wysiadłam o 23:15, dostęp się jak wyłączająca się maszyna. Droga do domu była rozmyta przez uliczne latarnie i widmowe kolędy w promieniu. Marzyłam tylko o tym, żeby położyć się na kilka cennych godzin, zanim obudzę się i pojadę do rodziców na świąteczny poranek pełen chaosu.
Ale kiedy nastąpią drzwi wejściowe, widok zupełnie inny.
