Jej śmiech był szczery. „W porządku. No to wsiadaj. Mam ci do pokazania trzy nieruchomości. Wszystkie to, jak to się mówi, diamenty w stanie surowym”.
Pierwszym miejscem był dom wiejski dziesięć mil za miastem. Dwupiętrowy, z białymi deskami elewacyjnymi, zielonymi okiennicami i werandą, która lekko się zapadała, ale wyglądała, jakby gościła tysiące letnich wieczorów. Za nim stała czerwona stodoła, z wyblakłą farbą, ale solidną konstrukcją.
„Właściciel zmarł zeszłej wiosny” – wyjaśniła Janet, gdy przedzieraliśmy się przez śnieg. „Jej dzieci mieszkają w Kalifornii. Chcę szybko sprzedać. Chcą 45 000 dolarów, ale między nami mówiąc, pewnie wezmą trzydzieści osiem”.
Wnętrze było zamrożone w 1955 roku. Tapeta w drobne róże, kuchnia z miętowozielonymi szafkami. Ale okna były duże, wpuszczając do pomieszczeń mnóstwo naturalnego światła. „Poprzednia właścicielka nazywała się Louise Qualls” – powiedziała Janet. „Mieszkała tu przez sześćdziesiąt lat, wychowała siedmioro dzieci. Jej sąsiedzi mówili, że była kobietą, która nigdy nie spotkała obcego”.
Poczułam więź z Louise Qualls, kobietą, której nigdy wcześniej nie spotkałam, a która zbudowała tu swoje życie. „Do domu przynależy dwanaście akrów ziemi” – wspomniała Janet. „Jest ogródek warzywny, a stodoła ma solidną konstrukcję”.
Dwanaście akrów. W domu Nicholasa przydzielono mi jedną sypialnię. Tutaj mogłem mieć dwanaście akrów samotności. „To jest to” – powiedziałem, stojąc na zapadającym się ganku. „Chcę złożyć ofertę”.
Wyraz twarzy Janet był miły, ale praktyczny. „Oprah, masz zapewnione finansowanie?”
Pomyślałem o moich 745 dolarach. „Mam trochę pieniędzy. Nie wystarczy na cały zakup”.
„Finansowanie przez właściciela” – odpowiedziała natychmiast Janet. „Dzieciaki chcą, żeby to miejsce zostało sprzedane. Jeśli możesz wpłacić 5000 dolarów i zgodzić się na miesięczne raty, mogą się z tobą dogadać”.
Pięć tysięcy dolarów. Więcej niż miałem, ale nie niemożliwie więcej. Cztery dni, żeby znaleźć pieniądze i odmienić całe moje życie. Powinno się to wydawać niemożliwe, ale stojąc na ganku Louise, wydawało się to nieuniknione.
Tej nocy, wracając do hotelu, znalazłem coś, o czym zapomniałem: Certyfikat Depozytowy, który mama kupiła mi w 1985 roku. Był wart nieco ponad 4200 dolarów. Zadzwoniłem do banku i dowiedziałem się, że mogę uzyskać dostęp do środków w ciągu dwóch dni roboczych. Potem zadzwoniłem do Janet i poprosiłem ją o sporządzenie dokumentów. Wracałem do domu, który kiedyś widziałem, w miasteczku, w którym nikogo nie znałem, z planem, który istniał tylko w mojej wyobraźni. To była najmądrzejsza rzecz, jaką zrobiłem od lat.
Po trzech miesiącach mojego nowego życia, Nicholas mnie znalazł. Byłem w ogrodzie, wyrywając chwasty, gdy usłyszałem trzask drzwi samochodu. Powoli wstałem i odwróciłem się do syna. Wyglądał na starszego, szczuplejszego. Za nim, obok ich wynajętego samochodu, stała Meline, skrzyżowawszy ramiona, ubrana w skórzaną kurtkę, która krzyczała „pieniądze”.
„Witaj, Nicholas” – powiedziałem spokojnym głosem. „Jak mnie znalazłeś?”
„Zajęło to trzy miesiące i prywatnego detektywa” – powiedział. „Masz pojęcie, przez co nas przeszliśmy? Zniknęliśmy w Boże Narodzenie?”
„Zostawiłem notatkę.”
„Notatka?” Głos Meline był ostry. „Zostawiłaś notatkę i zniknęłaś. Myśleliśmy, że nie żyjesz”.
Patrzyłem na nią przez dłuższą chwilę. „Nie” – powiedziałem cicho. „Miałaś nadzieję, że mnie nie ma. A to różnica”.
Nicholas stanął między nami. „Mamo, proszę. Bardzo się martwiliśmy. Dzwoniliśmy do szpitali, na komisariaty…”
