„Mam tu jej adres” – pani Chin sprawdziła na liście. „Ulica Dwunasta, mieszkanie 3B. Czy mam ją dodać do oficjalnej listy zaproszonych?”
“Absolutnie.”
Uśmiech Sterlinga był zimny i wyrachowany.
„Upewnij się, że dostanie cały pakiet zaproszeń – tłoczone zaproszenia, jedwabną kopertę, wszystko. Chcę, żeby dokładnie zrozumiała, o jaki rodzaj wydarzenia chodzi”.
Decyzja nie była do końca racjonalna. Sterling wiedział, że coś pchało go do zaproszenia Ramony, czego nie potrafił nazwać. Po części ciekawość, po części okrucieństwo, a może i potrzeba udowodnienia sobie, że jego decyzje były słuszne. W jego umyśle Ramona zamarła w czasie – złamana, zdesperowana kobieta, którą zostawił dziesięć lat temu. Wyobrażał ją sobie wciąż walczącą, wciąż naznaczoną ubóstwem i porażką, które jej przepowiedział. Zaproszenie jej byłoby ostatecznym dowodem na to, jak bardzo słusznie odszedł, o ile lepsze stało się jego życie bez jej ciągłego wciągania go w dół.
Gdzie jest ulica Klonowa?
– zapytała Blythe, marszcząc delikatnie nos. – Chyba nigdy o tym nie słyszałam.
„East Side” – odparł Sterling lekceważąco. „Zdecydowanie nie twoje kręgi towarzyskie, kochanie”.
Pani Chin odchrząknęła dyplomatycznie.
„Właściwie, panie Blackwood, muszę wspomnieć, że musiałem trochę poszukać, żeby znaleźć właściwy adres. W mieście jest kilka osób o nazwisku Ramona Chaveze. Z informacji, które znalazłem, wynika, że mogła się sporo przemieszczać na przestrzeni lat”.
„Doskonale” – powiedział Sterling z satysfakcją. „Dokładnie tego się spodziewałem”.
Jednak coś w tonie pani Chin sugerowało, że w tej historii kryje się coś więcej.
„Panie, była też wzmianka o dzieciach.”
Wyraz twarzy Sterlinga stwardniał.
„To nie moja sprawa.”
Rozmowę przerwał telefon Blythe, który zadzwonił charakterystycznym tonem, który nadała przymiarkom sukni ślubnej. Kiedy odebrała telefon, gawędząc o poprawkach i dodatkach, Sterling znów poczuł, że myśli mu odpływają.
Dzieci.
To słowo poruszyło coś niepokojącego w jego piersi. Nie tyle żal, co dziwną pustkę, której nigdy do końca nie udało mu się wypełnić pomimo wszystkich sukcesów.
Trzy dni później przeglądałem w swoim biurze umowy z dostawcami, gdy Jennifer zapukała do drzwi, trzymając w ręku kremową kopertę, z wyraźną ciekawością.
„To przyszło przesyłką specjalną” – powiedziała Jennifer, kładąc kopertę na moim biurku. „Bardzo elegancko – osobiście doręczone przez kuriera w smokingu, jeśli możesz w to uwierzyć”.
Spojrzałem na kopertę i od razu rozpoznałem drogi papier i formalną kaligrafię. Ale to adres zwrotny zmroził mi krew w żyłach:
PAN I PANI STERLING BLACKWOOD.
Ale to nieprawda. Sterling nie był żonaty. O ile wiem, nadal był singlem. Chyba że…
Drżącymi palcami otworzyłam kopertę i wyciągnęłam grubą, tłoczoną kartę zaproszenia.
Pan Sterling Harrison Blackwood i panna Blythe Marie Hayes proszą o zaszczycenie Państwa obecnością na ceremonii ślubnej w sobotę 15 czerwca o godzinie 18:00 w hotelu Grand Belmont. Po ceremonii odbędzie się przyjęcie. Obowiązuje strój wieczorowy.
Wpatrywałam się w zaproszenie przez dłuższą chwilę, serce waliło mi jak młotem. Sterling się żenił. Po dziesięciu latach milczenia postanowił zaprosić mnie, bym była świadkiem jego nowego początku.
Ale dlaczego?
Odwróciłam zaproszenie i zobaczyłam odręcznie napisaną notatkę ze znanym mi charakterem pisma Sterlinga.
Ramona,
Pomyślałem, że może spodoba ci się obserwowanie, jak niektórzy ludzie radzą sobie ze swoimi błędami. Mam nadzieję, że będziesz mógł przyjść. To powinno być dla ciebie cenne doświadczenie edukacyjne.
SB
Lekkomyślne okrucieństwo listu uderzyło mnie jak fizyczny cios. Nawet po tylu latach, pomimo mojego sukcesu i transformacji, Sterling wciąż uważał mnie za kogoś gorszego od siebie, kogoś, kogo należało upokorzyć i zbyć.
Ostrożnie odłożyłam zaproszenie i podeszłam do okna, patrząc na miasto, które teraz znałam tak dobrze. Sterling nie miał pojęcia, kim się stałam. W jego umyśle prawdopodobnie wciąż byłam tą złamaną kobietą, którą zostawił, zmagającą się z biedą i porażką. To zaproszenie nie miało na celu uczczenia jego szczęścia. Chodziło o to, żeby zmusić mnie do obserwowania tego, co on postrzegał jako moje nieustające cierpienie w porównaniu z jego triumfem.
„Pani Chavez?”
W głosie Jennifer słychać było zaniepokojenie. „Wszystko w porządku? Wyglądasz na zdenerwowaną”.
Odwróciłam się do mojego asystenta, wymuszając uśmiech.
„Nic mi nie jest. To tylko zaproszenie od kogoś, kogo kiedyś znałem.”
„To musi być ktoś niezwykły, skoro wysyła tak wyszukane zaproszenie”.
„Och, on tak myśli” – powiedziałem cicho.
Po wyjściu Jennifer usiadłam z powrotem przy biurku i przeczytałam zaproszenie jeszcze raz. Hotel Grand Belmont. Wielokrotnie organizowałam tam imprezy. Obowiązywał strój wieczorowy. Miałam teraz szafę pełną kreacji od projektantów. Piętnasty czerwca. Miałam akurat wolny wieczór.
Sterling oczekiwał, że albo w ogóle się nie pojawię, albo że pojawię się w nędznym i nie na miejscu, co utwierdziłoby go w przekonaniu, że do niczego nie doszedłem. Chciał się przede mną popisać swoim sukcesem, żeby udowodnić sobie i nowym znajomym z towarzystwa, że słusznie mnie odrzucił.
Sterling nie wiedział, że Ramona Chavez nie była już kobietą, którą można było zastraszyć lub upokorzyć. Nie była już kimś, kto unikał wyzwań i chował się przed konfrontacją.
Wziąłem telefon i wybrałem numer Iris.
„Iris, to ja. Masz dziś czas na lunch? Mam ci coś ciekawego do pokazania.”
Godzinę później siedzieliśmy z Iris w naszej ulubionej kawiarni, z zaproszeniem na ślub rozłożonym między nami na małym stoliku. Iris szeroko otworzyła oczy z niedowierzania, czytając po raz trzeci odręcznie napisaną notatkę Sterlinga.
„Nie mogę uwierzyć, co ten człowiek robi” – powiedziała Iris, a w jej głosie słychać było oburzenie. „Po dziesięciu latach milczenia zaprasza cię na swój ślub tylko po to, żeby cię upokorzyć. Kto tak robi?”
„Ten typ człowieka, który musi udowadniać, że we wszystkim miał rację” – powiedziałam spokojnie, popijając kawę. „On myśli, że wciąż jestem tą zdesperowaną kobietą, która błagała go, żeby nie odchodził”.
„Nie idziesz, prawda?” – głos Iris był stanowczy. „Zignorujesz te bzdury i rzucisz zaproszenie tam, gdzie jego miejsce”.
Przez dłuższą chwilę milczałem, studiując eleganckie pismo na zaproszeniu.
„Właściwie myślę, że pójdę.”
„Ramona, nie”. Iris sięgnęła przez stół i chwyciła mnie za rękę. „Po co się na to narażasz? Zbudowałaś takie piękne życie. Po co dawać mu tę satysfakcję?”
„Bo” – powiedziałam powoli, a uśmiech zaczął pojawiać się na moich ustach – „spodziewa się zobaczyć starą Ramonę – złamaną, biedną kobietę, którą zostawił. Nie ma pojęcia, kim się stałam”.
Wyraz twarzy Iris zmienił się z zaniepokojenia w zrozumienie.
„Chcesz mu pokazać, co stracił.”
„Chcę mu pokazać dokładnie, co odrzucił, nazywając mnie nikim” – powiedziałam pewnym i pewnym głosem. „Chcę, żeby zobaczył Aldena i Milesa – swoich synów, których nigdy nie chciał. Chcę, żeby zobaczył odnoszącą sukcesy bizneswoman, którą się stałam. Życie, które zbudowałam z popiołów, które po sobie zostawił”.
„Bliźniaki” – wyszeptała Iris. „Zabierzesz chłopców?”
„Mają dziesięć lat, Iris. Wystarczająco duże, żeby poradzić sobie z formalnym wydarzeniem i zdecydowanie wystarczająco duże, żeby zobaczyć, jak ich matka jest celebrowana za to, kim naprawdę jest”.
Moje oczy zabłysły celem.
„Sterling myśli, że przygotowuje moje upokorzenie. Zamiast tego daje mi idealną okazję, żebym mu powiedział prawdę”.
Iris przez chwilę milczała, po czym na jej twarzy powoli pojawił się uśmiech.
„Wiesz co? Masz absolutną rację. Ten człowiek nie ma pojęcia, co go czeka”.
„Ani trochę” – zgodziłem się. „Zaraz się dowie, że kiedy wyrzucasz coś cennego, nie masz prawa decydować, czym się to stanie pod twoją nieobecność”.
Starannie złożyłam zaproszenie i schowałam je z powrotem do torebki.
„Muszę zacząć planować. Chłopcy będą potrzebować formalnych strojów, a ja czegoś spektakularnego.”
„To będzie drogie” – ostrzegła Iris. „Jesteś pewien, że chcesz wydać tyle pieniędzy tylko po to, żeby coś udowodnić?”
Przypomniałam sobie wszystkie lata zmagań, wszystkie noce, kiedy płakałam, zastanawiając się, czy jestem wystarczająco silna, żeby wychować synów sama, wszystkie chwile, kiedy zwątpiłam w siebie z powodu okrutnych słów Sterlinga.
„Iris” – powiedziałem stanowczo – „nie ma takiej sumy pieniędzy, której nie wydałbym, żeby pokazać Sterlingowi Blackwoodowi, z kim dokładnie ma teraz do czynienia”.
Wychodząc z kawiarni, poczułem w piersi ten znajomy ogień – to samo poczucie celu, które towarzyszyło mi w szkole wieczorowej, w budowaniu firmy, w każdym wyzwaniu ostatnich dziesięciu lat. Sterling myślał, że reżyseruje moje upokorzenie. Zamiast tego, po prostu dał mi scenę na mój największy triumf.
Złamana kobieta, którą odrzucił, dawno odeszła. Na jej miejscu stanęła Ramona Chavez, gotowa pokazać światu, co Sterling Blackwood był na tyle głupi, by odrzucić.
Następnego ranka obudziłam się z poczuciem celu, które było niemal elektryzujące. Przygotowując śniadanie dla Aldena i Milesa, w myślach analizowałam już logistykę tego, co po cichu zaczęłam nazywać Operacją Usprawiedliwienie. Ślub Sterlinga miał się odbyć za dokładnie trzy tygodnie – wystarczająco dużo czasu, by zorganizować idealne wejście, ale nie na tyle dużo, bym mogła mieć wątpliwości.
„Mamo, wyglądasz dziś inaczej” – zauważył Alden, podnosząc wzrok znad płatków z bystrym spojrzeniem, które zawsze czyniło go wyjątkowym uczniem. „Jestem podekscytowany, że jest inaczej. Czy coś ważnego wydarzyło się w Elegantia Events?”
Uśmiechnąłem się do mojego intuicyjnego syna.
„Coś w tym stylu. Mijo, co powiecie na to, żebyście ty i Miles poszli ze mną na bardzo elegancki, bardzo ważny ślub?”
Oczy Milesa zabłysły ciekawością.
„Jaki ślub? Czy znamy osoby biorące ślub?”
„To bardzo formalna uroczystość” – powiedziałem. „Gwiezdny krawat. Pięćset gości w hotelu Grand Belmont. Trzeba by było założyć smokingi i zachowywać się wzorowo w towarzystwie bardzo bogatych i wpływowych ludzi”.
„Smokingi?”
Alden wyprostował się na krześle, nagle wyglądając bardziej jak młody biznesmen niż dziesięciolatek. „Jak na galach charytatywnych, na które z tobą jeździmy?”
„Dokładnie tak, ale jeszcze bardziej formalnie. Muszę wiedzieć, że potraficie zachować się z pełną godnością w obecności ludzi, którzy mogą was osądzać”.
Miles, zawsze bardziej wrażliwy na głębsze emocje, uważnie studiował moją twarz.
„Mamo, czy to coś poważnego? Wyglądasz, jakbyś przygotowywała się do naprawdę ważnej prezentacji biznesowej”.
Uklękłam do ich poziomu, uznając, że moi synowie zasługują na więcej szczerości, niż większość dzieci w ich wieku jest w stanie znieść. Ale Alden i Miles nie byli typowymi dziećmi. Wychowywali się w warunkach, które zmusiły ich do szybkiego dojrzewania.
„Pamiętasz, jak zawsze ci mówiłem, że twój ojciec zdecydował, że nie będzie częścią naszego życia, zanim się urodziłeś?”
Obaj chłopcy uroczyście skinęli głowami.
„No cóż, ten ślub to jego ślub. On się żeni i zaprosił nas na to wesele”.
Wyraz twarzy Aldena wyostrzył się, ukazując zrozumienie wykraczające poza jego wiek.
„Zaprosił nas po tym wszystkim? Dlaczego?”
„Myślę”, powiedziałem ostrożnie, „że chce nam pokazać, jak wielki odniósł sukces. Prawdopodobnie oczekuje, że będziemy wyglądać na pod wrażeniem, a może nawet smutnych, że nie jesteśmy częścią jego życia”.
„Ale nie jesteśmy smutni” – powiedział Miles rzeczowo. „Mamy wspaniałe życie. Dlaczego mielibyśmy być smutni, że straciliśmy kogoś, kto nas nie chciał?”
Poczułem przypływ dumy z powodu inteligencji emocjonalnej mojego syna.
„Masz absolutną rację. I właśnie to chcę mu pokazać – że nie jesteśmy smutni, nie zmagamy się z problemami i niczego od niego nie potrzebujemy”.
Alden pochylił się do przodu, a w jego ciemnych oczach — tak podobnych do oczu Sterlinga, ale pełnych ciepła, którego Sterling nigdy nie posiadał — pojawiło się żywe zainteresowanie.
„Czyli to jest… potwierdzenie jakiejś tezy?”
„Coś w tym stylu. Chcę, żeby zobaczył, kim jesteśmy jako rodzina. Chcę, żeby zrozumiał, że jego opinia o nas była błędna”.
„Jesteś zdenerwowany?” zapytał Miles, który zawsze był wyczulony na emocje innych.
Zastanowiłem się nad tym pytaniem.
„Nie, kochanie. Już się nie denerwuję. Jestem gotowa.”
„W takim razie my też będziemy gotowi” – oznajmił Alden z charakterystyczną dla siebie pewnością siebie. „Będziemy najlepiej ubranymi i najgrzeczniejszymi dzieciakami na sali”.
„I sprawimy, że będziesz z nas dumny” – dodał Miles, wyciągając rękę do mnie.
Tego popołudnia zamknąłem wcześniej biuro i odebrałem Iris na misję, którą uznałem za rekonesans. Pojechaliśmy do hotelu Grand Belmont, gdzie umówiłem się z koordynatorem wydarzenia pod pretekstem rozważenia miejsca na prestiżowe wydarzenie dla klienta.
„Pani Chavez”, Rebecca, koordynatorka wydarzenia, powitała nas w wystawnym holu z prawdziwą serdecznością. Współpracowałam z nią już kilka razy, a nasza relacja zawodowa przerodziła się w wzajemny szacunek. „Dziękuję za rozważenie Belmont jako miejsca dla swojego klienta. Pozwól, że pokażę ci naszą najlepszą salę balową. W ten weekend przygotowujemy ją na ważne wesele, więc będziesz mogła ją zobaczyć w najbardziej formalnej odsłonie”.
Idealnie, pomyślałem.
Sala balowa zapierała dech w piersiach swoim przepychem – ogromne kryształowe żyrandole, jedwabne draperie w kolorze kości słoniowej i złota oraz okrągłe stoły nakryte najwspanialszymi kryształami Waterford i srebrem próby 925. Białe orchidee i róże w misternych kompozycjach tworzyły zachwycające dekoracje centralne, a kwartet smyczkowy ćwiczył w pobliżu podwyższenia, na którym miał stanąć stół główny.
„To ślub Blackwood–Hayes” – wyjaśniła z dumą Rebecca. „Pięćset gości, nieograniczony budżet, pełna ceremonia w eleganckich strojach. Pan Blackwood nie szczędził wydatków – rzeźby z lodu, szampan Dom Pérignon premium, a nawet ochrona gubernatora koordynowała działania z naszym zespołem”.
Skinęłam głową z uznaniem, katalogując w myślach każdy szczegół. Podwyższone położenie stołu głównego zapewniło Sterlingowi i jego żonie idealny widok na całą salę i zagwarantowało, że każdy gość zobaczy, kto wchodzi. Kręte schody prowadzące do sali balowej zostały zaprojektowane z myślą o efektownych wejściach, gwarantując, że każdy, kto po nich zejdzie, zwróci uwagę wszystkich.
„Przyjęcie koktajlowe odbędzie się w Ogrodzie Różanym” – kontynuowała Rebecca, prowadząc nas na pięknie zagospodarowany taras z widokiem na panoramę miasta. „Oczywiście, jeśli pogoda dopisze, choć prognoza pogody zapowiada się idealnie”.
W miarę jak zwiedzaliśmy obiekt, moja strategia zaczęła się krystalizować. Przybywałem w trakcie koktajlu, kiedy goście przebywali na zewnątrz, dając mi możliwość zaznaczenia swojej obecności w tłumie przed oficjalną kolacją. Wejście po efektownych schodach zapewniło maksymalne wrażenie, gdy wraz z bliźniakami zmierzaliśmy do sali balowej.
„To jest absolutnie oszałamiające” – mruknęła Iris, gdy kończyliśmy zwiedzanie. „Jesteś pewien, że jesteś gotowy na taki poziom widowiska?”
„Nigdy w życiu nie byłem bardziej gotowy na nic” – odpowiedziałem z cichym przekonaniem.
W następną sobotę Iris i ja rozpoczęliśmy to, co nazwała Operacją Transformacja, Faza Druga. Naszym pierwszym przystankiem był Nordstrom, gdzie miałem spotkanie z Patricią, osobistą stylistką, z którą współpracowałem przy kilku ważnych wydarzeniach biznesowych.
„Potrzebuję czegoś absolutnie spektakularnego” – powiedziałem Patricii. „Gość weselny w eleganckim krawacie i chcę zrobić niezapomniane wrażenie. To prawdopodobnie najważniejsze wejście, jakie kiedykolwiek zrobię”.
Oczy Patricii rozbłysły, gdy stanęła przed wyzwaniem.
„Jaki jest twój budżet?”
„Zrobię wszystko, żeby było idealnie” – odpowiedziałem bez wahania.
Trzy godziny później znaleźliśmy idealną suknię – olśniewającą, granatową suknię od Oscara de la Renty, która idealnie podkreślała moją figurę, a następnie opadała eleganckim trenem. Kolor był wyrafinowany i wyrazisty, podkreślając moje ciemne oczy i pięknie uzupełniając moją oliwkową cerę. Projekt był niewątpliwie drogi i nowoczesny, ewidentnie dzieło mistrza.
„Mija, wyglądasz, jakbyś powinna być na czerwonym dywanie” – szepnęła Iris, gdy wychodziłam z przymierzalni na ostatnią przymiarkę.
„Właśnie taki wygląd chcę uzyskać” – odpowiedziałam, przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze weneckim.
To nie była zwykła sukienka. To była zbroja – uwidoczniona pewność siebie.
Bliźniaki były łatwiejsze, ale nie mniej ważne, do odpowiedniego ubioru. W sklepie z odzieżą formalną Alden i Miles podeszli do wyboru smokingów z powagą młodych mężczyzn, którzy rozumieli wagę okazji.
„Czy wyglądamy, jakbyśmy pasowali na wystawne wesele?” – zapytał Miles, starannie poprawiając muszkę przed lustrem.
„Wyglądacie jak młodzi dżentelmeni” – odpowiedziałem z dumą. „Ale pamiętajcie, wasze zachowanie będzie równie ważne, jak wasz wygląd”.
„Nie martw się, mamo” – powiedział Alden pewnie, prostując się w idealnie skrojonej marynarce. „Umiemy się zachowywać na oficjalnych imprezach. Robimy to od lat”.
Miał rację. Dzięki galom charytatywnym, kolacjom biznesowym i wydarzeniom kulturalnym, na które zabierałem ich w ramach edukacji, obaj chłopcy czuli się swobodnie w formalnych sytuacjach i potrafili komunikować się z dorosłymi z należytym szacunkiem i pewnością siebie.
W tygodniu poprzedzającym ślub rzuciłam się w wir przygotowań z taką samą intensywnością, z jaką podchodziłam do najważniejszych umów biznesowych. Umówiłam się na wizyty u fryzjera i wizażystki, zorganizowałam wynajem luksusowego samochodu, a nawet zatrudniłam fotografa, aby udokumentował nasze przygotowania. Chciałam mieć zdjęcia tej przemiany.
Ale poza przygotowaniami zewnętrznymi, poświęciłem czas na przygotowanie psychiczne i emocjonalne. Ćwiczyłem potencjalne rozmowy ze Sterlingiem, wyobrażałem sobie różne scenariusze i przygotowywałem się na ewentualną reakcję, jaką mój wygląd mógłby wywołać.
„Jesteś zdenerwowany?” zapytała Iris, gdy siedzieliśmy w moim salonie w noc przed ślubem, po raz kolejny omawiając ostatnie szczegóły.
„O dziwo, nie” – odpowiedziałam szczerze. „Czuję… spokój. Jakbym w końcu miała szansę zamknąć rozdział, który był otwarty zbyt długo”.
Iris przyglądała się mojej twarzy w świetle lampy.
„Naprawdę się zmieniłeś, wiesz. Nie tylko odkąd odszedł Sterling, ale nawet w ciągu ostatnich kilku tygodni, odkąd dostałeś to zaproszenie. Wydajesz się… silny”.
Rozważyłem tę ocenę.
„Myślę, że w końcu zrozumiałem coś, czego zrozumienie zajęło mi dziesięć lat – że opinia Sterlinga o mnie nigdy się nie liczyła. Nigdy nie chodziło o to, czy byłem dla niego wystarczająco dobry. Chodziło o to, czy on był wystarczająco dobry dla mnie. I odpowiedź na to pytanie jest teraz bardzo jasna”.
Iris się uśmiechnęła.
„Ci twoi chłopcy mają szczęście, że mają taką matkę”.
„Mam szczęście” – powiedziałam, zerkając w stronę schodów, gdzie spali Alden i Miles. „Uratowali mnie. To, że mogłam walczyć o coś tak cennego, uczyniło mnie silniejszą, niż kiedykolwiek mogłam być”.
Kiedy dopinaliśmy ostatnie szczegóły, poczułem, jak ogarnia mnie głębokie poczucie spełnienia. Jutro nie chodziło o zemstę ani nawet o zadośćuczynienie. Jutro chodziło o prawdę – o pokazanie Sterlingowi, co postanowił odrzucić, i udowodnienie sobie, że nie tylko przetrwałem jego okrucieństwo, ale przekształciłem to w coś pięknego.
Poranek ślubu wstał pogodny i ciepły. Obudziłam się wcześnie i rozpoczęłam proces transformacji z metodyczną precyzją generała przygotowującego się do najważniejszej bitwy w swojej karierze. Fryzjerka pojawiła się pierwsza, tworząc elegancki kok, wyrafinowany, ale nie przesadnie formalny – fryzurę, która szeptała, a nie krzyczała o swoim koszcie. Wizażystka podążyła za mną, podkreślając moją naturalną urodę subtelnym blaskiem, który pięknie prezentowałby się na zdjęciach w oświetleniu sali balowej.
Kiedy nadszedł czas ubierania się, Iris pomogła mi założyć granatową suknię, starannie układając tren i regulując delikatne ramiączka. Suknia leżała jak uszyta na miarę, podkreślając każdą moją figurę i zachowując jednocześnie idealną elegancję. Biżuteria stanowiła zwieńczenie całości – diamentowe kolczyki, które kupiłam sobie z okazji piątej rocznicy Elegantia Events, oraz pasujący wisiorek, który sama sobie podarowałam, gdy bliźnięta zostały przyjęte do Akademii św. Marii. Każdy element był symbolem zwycięstwa, kamienia milowego osiągniętego dzięki mojej determinacji.
„Chłopcy” – zawołałem na górę. „Czas się szykować”.
Alden i Miles pojawili się w smokingach, z idealnie prostymi muszkami i starannie zaczesanymi włosami, które naturalnie falowały, by wyglądać naturalnie i naturalnie. Wyglądali tak przystojnie i dorośle, że łzy napływały mi do oczu, grożąc moim starannie wykonanym makijażem.
„Mamo, wyglądamy dobrze?” – zapytał Miles, w jego głosie wreszcie dało się dostrzec nutę zdenerwowania.
„Wyglądasz idealnie” – powiedziałem z przekonaniem. „Obaj wyglądacie jak niesamowici młodzi mężczyźni, którymi się stajecie”.
