„Trzy lata” – odpowiedziałam spokojnie. „Rozwiedliśmy się, kiedy byłam w ciąży z bliźniakami”.
W rosnącym gronie słuchaczy rozległ się zbiorowy okrzyk zdziwienia. Profesjonalny spokój dr Valdez prysł, gdy analizowała implikacje.
„Zostawił cię, gdy byłaś w ciąży z bliźniakami?”
„Sterling jasno wyraził swoje stanowisko” – powiedziałem z wyważonym spokojem. „Nie był zainteresowany byciem ojcem”.
„Dobry Boże” – westchnął sędzia Harrison, który dołączył do rosnącej widowni. „Ta biedna dziewczyna zaraz wyjdzie za mąż za mężczyznę, który porzucił ciężarną żonę i nowo narodzone dzieci”.
Na tarasie dramat gwałtownie narastał. Głos Blythe’a podniósł się do tonu, który wyraźnie niósł się po całym ogrodzie, a Sterling wyglądał na coraz bardziej zdesperowanego, próbując wytłumaczyć się lub bronić przed swoją żoną i rosnącym gronem zszokowanych gości.
„Porzuciłeś swoją ciężarną żonę?”
Głos Blythe’a załamał się z niedowierzania i narastającej histerii. „Sterling, jak mogłeś mi czegoś takiego nie powiedzieć? Jak mogłeś mnie okłamywać przez całe dwa lata?”
„To skomplikowane” – głos Sterlinga niósł się po tłumie, słaby i defensywny. „Nie rozumiesz okoliczności”.
“Skomplikowany?”
Śmiech Blythe’a był ostry i urywany. „Co jest skomplikowanego w byciu porządnym człowiekiem? Co jest skomplikowanego w opiekowaniu się własnymi dziećmi?”
Obserwowałem, jak coraz ważniejsi goście zaczęli gromadzić się wokół konfrontacji, przyciągnięci widowiskiem i wyraźnie przerażeni tym, czego dowiedzieli się o charakterze Sterlinga. Senator Morrison przeciskał się przez tłum, jego polityczny instynkt wyczuwał moment publicznego osądu.
„Czy to prawda, Sterling?”
– zapytał. – Naprawdę porzuciłeś swoją ciężarną żonę i dzieci?
„Nie byli… mam na myśli, że sytuacja z opieką była…”
Sterling zaczął się jąkać i rozpaczliwie rozglądać się wokół w poszukiwaniu wsparcia, którego najwyraźniej nie otrzymywał.
„Sytuacja była taka” – powiedziałem, a mój głos przeciął próby wyjaśnień Sterlinga – „że nazwałeś mnie nikim i odszedłeś od swojej ciężarnej żony”.
Zgromadzeni goście wyrazili wzruszenie, gdy całe okrucieństwo działań Sterlinga stało się oczywiste.
„Nazywałeś ją niczym” – powtórzyła dr Valdez, a jej medyczne wykształcenie było widoczne w sposobie, w jaki badała Sterlinga niczym wyjątkowo obrzydliwy okaz. „Kobieta w ciąży, która nosi twoje dzieci – a ty nazywałeś ją niczym”.
Burmistrz Valdez wystąpił naprzód, a jego autorytet polityczny dodał wagi jego słowom.
„Sterling, wspierałem twoje przedsięwzięcia biznesowe, uczestniczyłem w twoich zbiórkach funduszy, uważałem cię za przyjaciela. Jak mogłeś nas wszystkich okłamać w tak fundamentalnej dla twojego charakteru sprawie?”
„Nie do końca skłamałem” – powiedział Sterling z rozpaczą. „Po prostu… ruszyłem dalej. Zacząłem od nowa”.
„Porzuciłeś ich?”
Blythe wrzasnęła. Jej głos łamał się z autentycznego bólu. „Jaki potwór porzuca własne dzieci? Jaki psychopata zostawia kobietę samą w ciąży z bliźniętami?”
Tłum rósł i narastał wrogość z każdym ujawnieniem. Widziałem, jak pojawiają się telefony komórkowe, gdy goście zaczęli nagrywać to, co ewidentnie miało być skandalem sezonu towarzyskiego.
„Pani Chavez” – sędzia Harrison zwrócił się do mnie z sędziowską powagą, która budziła szacunek. „Mam nadzieję, że nie obrazi się pani, ale pani synowie to wybitni młodzi mężczyźni. Obserwowałem, jak radzą sobie z tą sytuacją i ich opanowanie jest niezwykłe”.
„Dziękuję, Wasza Wysokość” – odpowiedziałem. „Są radością mojego życia”.
„Rozumiem dlaczego” – powiedział sędzia, zerkając z nieskrywaną odrazą na chaos otaczający Sterlinga. „Czy mogę zapytać – i proszę mi powiedzieć, czy przesadzam – czy to prawda, że ich ojciec całkowicie ich porzucił?”
„Sterling dał jasno do zrozumienia, że nie chce mieć nic wspólnego z życiem naszych dzieci” – powiedziałam po prostu. „Więc wychowałam je sama”.
Wyraz twarzy sędziego Harrisona pociemniał z zawodowego oburzenia.
„Mężczyzna, który porzuca swoje dzieci, moim zdaniem nie jest wcale mężczyzną. Najwyraźniej wykonałaś wyjątkową pracę, wychowując je bez niego”.
Doktor Patricia Hartwell, najbardziej znana pediatra miasta, przyłączyła się do naszej rozmowy z wyraźnym oburzeniem.
„Nie mogłem się powstrzymać, żeby nie podsłuchać. To piękne, dobrze wychowane dzieci i widać, że cię uwielbiają. Ich ojciec naprawdę odszedł, kiedy byłaś w ciąży?”
„Dokonał wyboru” – powiedziałem dyplomatycznie, choć mój spokojny ton sprawiał, że działania Sterlinga wydawały się w porównaniu z nim jeszcze bardziej naganne.
„I to był ewidentnie zły wybór” – odpowiedział stanowczo dr Hartwell. „Ci chłopcy są wyjątkowi i powinniście być bardzo dumni z pracy, jaką wykonaliście, wychowując ich”.
Gdy coraz więcej gości podchodziło, by wyrazić swoje wsparcie i podziw, zdałam sobie sprawę, że plan Sterlinga, by mnie upokorzyć, obrócił się przeciwko mnie w najbardziej spektakularny sposób. Zamiast udawać żałosną byłą żonę, jakiej się spodziewał, zostałam zaakceptowana przez to samo społeczeństwo, na którym chciał zrobić wrażenie. Goście postrzegali mnie jako odnoszącą sukcesy, pełną godności kobietę, którą się stałam, podczas gdy Sterling został zdemaskowany jako ktoś zdolny do bezwzględnego okrucieństwa wobec własnej rodziny.
Tymczasem konfrontacja między Sterlingiem a Blythe osiągnęła punkt kulminacyjny. Przyszła panna młoda zgromadziła sporą publiczność, a jej głos rósł z każdym oskarżeniem, a jej idealny dzień ślubu przerodził się w publiczne upokorzenie.
„Mówiłeś mi, że jestem twoją pierwszą prawdziwą miłością” – mówiła Blythe, a jej idealnie ułożone włosy zaczynały się rozpływać, gdy gwałtownie gestykulowała. „Mówiłeś, że nigdy wcześniej nie byłeś żonaty. Mówiłeś, że całe życie czekałeś na kogoś takiego jak ja”.
„Blythe, pozwól mi wyjaśnić” – zaczął Sterling.
Ona jednak przerwała mu z niszczycielską furią.
„Wyjaśnij co? Że okłamałaś mnie we wszystkim? Że masz dzieci, o których nigdy nie wspominałaś? Że porzuciłaś ciężarną kobietę, która nosiła twoje bliźnięta?”
Głos Blythe’a załamał się całkowicie.
„Co za potwór to robi? Jaki człowiek może patrzeć na ciężarną kobietę i mówić, że jest nikim?”
Poczułam niespodziewany przypływ współczucia dla Blythe. Choć początkowo ta młoda kobieta mogła wydawać się płytka, była autentycznie zszokowana i zraniona tymi rewelacjami. W najbardziej publiczny sposób, jaki tylko było to możliwe, dowiadywała się, że mężczyzna, którego miała poślubić, był zdolny do okrucieństwa przekraczającego jej wyobrażenia.
„Spójrz na nich” – powiedział senator Morrison, a jego głos polityka niósł się wyraźnie przez milczący tłum, wskazując na mnie i bliźniaki. „Spójrz na tych chłopców, Sterling. Na twoich synów. Spójrz, co ich matka osiągnęła bez ciebie”.
Alden zrobił krok naprzód z niezwykłą jak na dziesięciolatka pewnością siebie, a jego głos był czysty i pewny pomimo chaosu wokół nas.
„Panie Blackwood” – powiedział, a tłum ucichł, by go usłyszeć. „Moja matka powiedziała nam, że nie chce pan mieć dzieci. Powiedziała, że postanowił pan nie być częścią naszego życia”.
„Poradziliśmy sobie bez ciebie” – dodał cicho Miles, ale jego słowa niosły się jak grzmot w ciszy. „Mama zadbała o to, żebyśmy mieli wszystko, czego potrzebowaliśmy. Teraz niczego od ciebie nie potrzebujemy”.
Tłum wyraził swoje uznanie, a ja dostrzegłam łzy w oczach wielu kobiet, gdy patrzyły, jak te niezwykłe dzieci bronią swoich matek z taką godnością i dojrzałością.
„Dzieci nie powinny być tak silne” – szepnęła pani Patterson, matrona z wyższych sfer, której opinia mogła zaważyć na reputacji. „Nie powinny musieć chronić matki przed okrucieństwem własnego ojca”.
Blythe nagle oderwała się od Sterlinga i podeszła prosto do mnie. Łzy spływały jej po twarzy, a jej ślubny makijaż był tak zniszczony, że nie dało się go naprawić.
„Bardzo mi przykro” – powiedziała, biorąc moje dłonie w swoje, a jej głos załamał się z autentycznym wzruszeniem. „Przepraszam za to, co ci zrobił. Przepraszam, że o mało nie wyszłam za takiego potwora, nie wiedząc, do czego jest zdolny”.
„Nie odpowiadasz za jego wybory” – odpowiedziałem łagodnie.
A nawet w mojej życzliwości wobec Blythe’a wszyscy mogli dostrzec fundamentalną życzliwość, której Sterling nie potrafił docenić.
„Panie i panowie” – oznajmił Blythe, zwracając się do tłumu z dramatycznym akcentem, o którym będzie się mówić latami – „dzisiaj nie będzie ślubu. Nie mogę i nie wyjdę za mąż za mężczyznę, który patrząc na ciężarną kobietę noszącą jego dzieci, mógłby nazwać ją nic niewartą. Nie mogę związać się z kimś, kto jest tak kompletnie pozbawiony elementarnej ludzkiej przyzwoitości”.
Ciszę, która nastąpiła, przerwało pojedyncze oklaski sędziego Harrisona. Potem dołączył do nich dr Hartwell, a potem senator Morrison. W ciągu kilku sekund cały tłum bił brawo decyzji Blythe, wyrażając aprobatę dla jej odrzucenia Sterlinga.
Odgłos oklasków — setki najbardziej wpływowych osób w mieście wyrażających swoje poparcie dla decyzji Blythe’a o porzuceniu Sterlinga — był druzgocący.
Obserwowałem, jak twarz Sterlinga się załamuje, gdy uświadamia sobie, że całe jego otoczenie nie tylko go odrzuca, ale wręcz świętuje jego porzucenie.
„Blythe, zaczekaj!” – zawołał rozpaczliwie Sterling, odchodząc, a jej niedoszła suknia ślubna ciągnęła się za nią niczym symbol jego zniszczonych marzeń. „Proszę, damy radę to przepracować. Mogę się zmienić”.
Zatrzymała się i odwróciła, a na jej twarzy malował się wyraz obrzydzenia i ostateczności.
„Zmiana, Sterling? Porzuciłeś noworodki. Zostawiłeś kobietę samą z bliźniakami. Nie ma powrotu do takiego okrucieństwa. Nie ma odkupienia za to, co zrobiłeś własnej rodzinie”.
Gdy Blythe odeszła, a jej odejście oznaczało oficjalny koniec ślubu i pozycji społecznej Sterlinga, tłum zaczął się rozchodzić. Nie rozchodzili się jednak po cichu. Każde odejście było sygnalizowane publiczną deklaracją, a każdy z gości upewniał się, że jego odrzucenie Sterlinga zostało jasno zrozumiane.
„Proszę nie kontaktować się z moim biurem w sprawie tych pozwoleń na budowę” – oznajmił senator Morrison na tyle głośno, by wszyscy mogli usłyszeć. „Nie robię interesów z mężczyznami, którzy porzucają swoje dzieci”.
„Poparcie Morrisona dla wszystkich twoich projektów zostaje cofnięte” – dodała równie głośno jego żona. „Uważaj, że nasze stosunki polityczne zostały zakończone”.
„Mój gabinet lekarski nie będzie już wykorzystywał waszych nieruchomości do organizacji akcji charytatywnych” – oświadczył dr Hartwell. „Nie możemy być kojarzeni z kimś, kto porzuca dzieci”.
„Biuro burmistrza dokona przeglądu wszystkich umów miejskich z waszą firmą” – ogłosił burmistrz Valdez z autorytetem wynikającym z urzędu publicznego. „Mieszkańcy tego miasta zasługują na coś lepszego niż robienie interesów z kimś zdolnym do takiego okrucieństwa”.
Jeden po drugim najbardziej wpływowi ludzie w mieście ustawiali się w kolejce, żeby publicznie odrzucić Sterlinga — ale wcześniej zatrzymali się, żeby wyrazić swój podziw dla mnie i moich synów.
„Pani Chavez, wychowała pani niezwykłe dzieci” – powiedział sędzia Harrison, ściskając dłonie Aldena i Milesa z formalnym szacunkiem. „Oczywiste jest, że mieli wyjątkową matkę, która nauczyła ich godności i siły”.
„Dziękuję za twoją dzisiejszą łaskawość” – dodała pani Patterson, dama z towarzystwa, o której aprobatę Sterling zawsze zabiegał. „Kobieta niższego stanu zrobiłaby awanturę albo szukałaby zemsty. Wykazałaś się niezwykłym charakterem”.
„Chciałbym omówić możliwość koordynowania przez Elegantia Events dorocznej gali naszej fundacji” – powiedział senator Morrison, a jego wizytówka pojawiła się w mojej dłoni. „Widząc dziś wieczorem pański spokój i godność, jestem przekonany, że jest pan dokładnie takim profesjonalistą, z jakim chcemy współpracować”.
Sterling stał samotnie przy fontannie, gdzie pierścionek zaręczynowy Blythe’a wciąż leżał zapomniany, obserwując, jak całe jego życie rozpływa się w powietrzu, gdy ci sami ludzie, na których miał nadzieję zrobić wrażenie, rzucili się, by objąć rodzinę, którą porzucił. Kontrast był brutalny i niezaprzeczalny – Ramona otoczona szacunkiem i podziwem, a on sam spotykał się jedynie z odrazą i porzuceniem.
Gdy tłum się przerzedził, a ostatni goście odeszli, Sterling został z ruinami swojego ślubu, reputacją i przyszłością. Ale co ważniejsze, z nieuniknioną świadomością tego, co stracił przez własne okrucieństwo i głupotę.
Kobieta, którą nazywał niczym, stała się wszystkim, co się liczyło, podczas gdy on sam okazał się być dokładnie tym — niczym.
Trzy dni później Sterling siedział w gabinecie swojego prawnika, wpatrując się w stos dokumentów, które zwiastowały początek końca. Jego adwokat, Marcus Webb, wyglądał na zakłopotanego, przeglądając papiery rozłożone na mahoniowym biurku.
„Rodzina Morrisonów oficjalnie wycofała swoje polityczne poparcie dla wszystkich waszych projektów deweloperskich” – powiedział Marcus bez ogródek. „Projekt Riverside Heights bez ich wsparcia jest nierealny. Rada miasta nie zatwierdzi zmian w planie zagospodarowania przestrzennego”.
Sterling skinął głową beznamiętnie. Osiedle Riverside Heights było jego flagowym projektem – luksusowym kompleksem mieszkalnym wartym pięćdziesiąt milionów dolarów, który miał ugruntowywać jego reputację czołowego dewelopera w mieście.
„A co z innymi projektami?”
Marcus zapoznał się ze swoimi notatkami z ponurą skutecznością lekarza stawiającego diagnozę terminalną.
„Biuro burmistrza ogłosiło, że dokonuje przeglądu wszystkich istniejących umów z Blackwood Development pod kątem zgodności i standardów etycznych. To polityczny bełkot oznaczający: »szukamy powodów, żeby wszystko anulować«. A sędzia Harrison – on już przeniósł sprawy prawne swojej rodziny do kancelarii Patterson & Associates”.
Marcus zawahał się, co nigdy nie było dobrym znakiem w przypadku prawnika, który przez ponad dekadę zajmował się delikatnymi sprawami Sterlinga.
„Ale to nie jest najgorsza część.”
“Co?”
„Biuro prokuratora generalnego stanu rozpatruje obecnie ugodę rozwodową twojej byłej żony”.
„Co? Nie, to niemożliwe. Ktoś – i mam podejrzenia, kto – złożył skargę, zarzucając ci celowe ukrywanie majątku podczas postępowania rozwodowego dziesięć lat temu”.
Sterlingowi krew się ścięła.
„To niemożliwe. Ujawniliśmy wszystko”.
„Naprawdę?” Głos Marcusa był ostry. „Bo przeglądałem stare akta, Sterling, i znalazłem pewne rozbieżności. Na przykład konto Pattersona. Miałeś znaczny fundusz powierniczy od babci, o którym nie wspomniano w ugodzie”.
Konto Pattersona. Sterling całkowicie zapomniał o funduszu powierniczym swojej babci – dwustu tysiącach dolarów, które leżały nietknięte w oddzielnym banku zarządzanym przez przyjaciela rodziny. Wmówił sobie, że się nie liczy, bo nigdy nie miał do niego dostępu podczas małżeństwa z Ramoną.
„Jeśli udowodnią, że celowo ukrywałeś aktywa” – kontynuował Marcus – „Ramona może mieć prawo do połowy wszystkiego, co posiadasz, plus odsetki i kary. Mówimy potencjalnie o milionach dolarów”.
Sterling osunął się na krzesło, po raz pierwszy rozumiejąc pełną skalę swojej destrukcji. Nie chodziło tylko o fiasko jego obecnych projektów. Cały jego fundament finansowy legł w gruzach.
Tydzień później skandal rozprzestrzenił się poza kręgi towarzyskie miasta, docierając do świata biznesu z niszczycielską skutecznością infekcji wirusowej. Dział społeczny lokalnej gazety opublikował szczegółowy opis katastrofy ślubnej pod tytułem:
Ślub znanego dewelopera został odwołany po szokujących rewelacjach na temat porzuconej rodziny.
Jednak to dalszy ciąg artykułu w dziale biznesowym doszczętnie zniszczył resztkę wiarygodności Sterlinga:
BLACKWOOD DEVELOPMENT JEST PODDAWANY WIELOKROTNYM ŚLEDZTWOM.
W artykule szczegółowo opisano przegląd jego kontraktów przez miasto, badanie przez państwo jego zawartej dziesięć lat temu ugody rozwodowej oraz exodus inwestorów i partnerów biznesowych, którzy nie chcieli już być kojarzeni z jego nazwiskiem.
Telefon Sterlinga, niegdyś nieustannie dzwoniący z ofertami i zaproszeniami, zamilkł. Jego asystentka złożyła rezygnację, twierdząc, że nie jest w stanie znieść negatywnej uwagi, jaką otrzymywało biuro. Trzech z jego najbardziej doświadczonych kierowników projektów zostało przejętych przez konkurencyjne firmy, które dostrzegły szansę na pozyskanie utalentowanych pracowników po obniżonych cenach.
Najbardziej druzgocący okazał się telefon od bankiera — człowieka, którego Sterling uważał za przyjaciela przez ponad osiem lat.
„Przykro mi, Sterling” – powiedział Robertson, a w jego głosie słychać było autentyczny żal. „Ale zarząd banku zebrał się wczoraj wieczorem. Żądamy spłaty twoich pożyczek. Wszystkich”.
„Robert, wiesz, że jestem dobry w zarabianiu. To tylko chwilowe niepowodzenie”.
„Nie chodzi o pieniądze, Sterling. Chodzi o reputację. Bank nie może być kojarzony z kimś, kto… cóż, z tym, co wydarzyło się na twoim ślubie. W naszej radzie zasiada kilka prominentnych kobiet, które były tam tamtego wieczoru. Wyraźnie wyraziły swoje odczucia”.
Sterling odłożył słuchawkę i siedział w swoim pustym biurze, patrząc na miasto, które kiedyś uważał za swoje. Widok był ten sam, ale wszystko inne się zmieniło. Nie był już graczem w miejskiej strukturze władzy. Był przestrogą.
Dwa miesiące później postępowanie upadłościowe przebiegło błyskawicznie i bezlitośnie. Sterling siedział w małej sali konferencyjnej w budynku sądu okręgowego, podpisując dokumenty likwidujące resztki jego imperium biznesowego. Jego prawnik, obecnie adwokat z urzędu, odkąd Marcus Webb odmówił dalszego reprezentowania go, z mechaniczną sprawnością wręczał mu kolejne dokumenty.
„Penthouse sprzedano za 1,2 miliona dolarów” – powiedział beznamiętnie prawnik. „Po spłacie niespłaconych kredytów hipotecznych i zastawów, zostaje około trzystu tysięcy. Samochody zostały zajęte. Twój portfel inwestycyjny został zlikwidowany, aby spłacić wierzycieli”.
„A co z dochodzeniem w sprawie konta Pattersona?”
„Biuro prokuratora generalnego stanu osiągnęło ugodę z pełnomocnikami pańskiej byłej żony. Będzie pan musiał zapłacić 850 000 dolarów zaległych alimentów i ukrytych aktywów, a także pokryć koszty sądowe. Plan spłaty rozłożony jest na pięć lat”.
Prawie milion dolarów dla Ramony – pieniądze, które prawdopodobnie przeznaczy na rozwój firmy lub na sfinansowanie studiów synów. Ironia losu była przytłaczająca. On płaciłby za sukces rodziny, którą porzucił.
„Jaka jest moja sytuacja finansowa?”
„Po spłaceniu wszystkich długów i ugód, zostanie ci około pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Żadnych aktywów biznesowych, nieruchomości ani inwestycji. Będziesz musiał znaleźć pracę”.
Zatrudnienie. Sterling Blackwood, który kiedyś był właścicielem wielomilionowej firmy deweloperskiej i jadał obiady z gubernatorami i senatorami, musiał znaleźć pracę u kogoś innego.
Sześć miesięcy po ślubie Sterling stał w holu Henderson & Associates, średniej wielkości firmy zajmującej się nieruchomościami, specjalizującej się w budowaniu centrów handlowych i małych obiektów komercyjnych – dokładnie takich projektów, na które kiedyś patrzył z pogardą. Miał na sobie swój ostatni elegancki garnitur, jedyny, jaki udało mu się zachować z dawnej garderoby, i niósł CV, które brzmiało jak przyznanie się do porażki.
„Panie Blackwood?”
Głos recepcjonistki był profesjonalnie neutralny, ale Sterling dostrzegł w jej oczach rozpoznanie. Wszyscy w miejskim środowisku nieruchomości znali już jego historię. „Jestem umówiony z panem Hendersonem w sprawie stanowiska asystenta”.
Thomas Henderson był człowiekiem, którego Sterling kiedyś lekceważył, nazywając go marnym człowiekiem – kimś, kto zajmował się projektami niewartymi uwagi dużego dewelopera. Teraz Sterling miał nadzieję, że Henderson da mu szansę na odbudowę kariery od podstaw.
„Sterling” – powiedział Henderson, witając go z ostrożnym profesjonalizmem zarezerwowanym dla upadłych tytanów. „Dziękuję za wejście. Proszę usiąść”.
Rozmowa była dla Sterlinga pouczająca w sposób, którego się nie spodziewał. Henderson zadał podstawowe pytania dotyczące budownictwa mieszkaniowego, wynajmu komercyjnego i zarządzania projektami – tematy, które Sterling kiedyś znał dogłębnie, ale przez lata nie musiał się nad nimi szczegółowo zastanawiać. Tak bardzo przyzwyczaił się do pracy na szczeblu kierowniczym, że stracił kontakt z podstawowymi umiejętnościami biznesowymi.
„Będę z tobą szczery, Sterling” – powiedział Henderson pod koniec spotkania. „Twoje doświadczenie jest imponujące, ale twoja reputacja jest… trudna. To mała firma. Nie możemy sobie pozwolić na kojarzenie nas z kontrowersjami”.
„Rozumiem” – powiedział Sterling, nienawidząc swojej desperacji. „Ale jestem gotów zacząć od nowa. Przyjmę każdą posadę, jaką masz do dyspozycji”.
Henderson przyglądał mu się przez dłuższą chwilę.
„Jest wolne stanowisko młodszego asystenta. To w zasadzie praca na poziomie podstawowym – inspekcje nieruchomości, archiwizacja dokumentów, telefony do klientów. Pensja wynosi czterdzieści pięć tysięcy dolarów rocznie”.
