W poranek mojego ślubu mama celowo spaliła moją suknię świeczką. Powiedziała, że ​​to po to, żebym „nie przyćmiła” mojej siostry. Ale tego dnia w końcu przestałam być córką, którą mogła przyćmić.

Pocałował mnie w czoło. „Więc może” – mruknął – „przypadkowo dała ci prezent”.

Parsknęłam drżącym śmiechem. „Bardzo dramatyczny, wręcz wybuchowy prezent”.

Oboje się zaśmialiśmy.

I w tym momencie, otulona delikatnym blaskiem latarni, uświadomiłam sobie coś głębokiego:

To, że mama spaliła mi sukienkę, nie było najgorszą rzeczą, jaką mi zrobiła.
To była ostatnia.

Ponieważ tego dnia – dnia mojego ślubu – nie była ona dniem, w którym mnie przyćmiła.

To był dzień, w którym w końcu przestałem jej na to pozwalać.