Ten list był ostatnią rzeczą, jaką pozwoliłem Asherowi wejść do mojego życia i moich myśli.
Moja mama dzwoni teraz do mnie w każdą niedzielę, a my odbudowaliśmy coś szczerego między nami po latach relacji, która z zewnątrz wyglądała dobrze, ale brakowało jej prawdziwej głębi.
Przeprosiła mnie za to, że zmuszała mnie do bycia „idealną żoną”, że bardziej dbała o wygląd i pozycję społeczną niż o moje rzeczywiste szczęście.
Podczas naszych rozmów rozmawiamy teraz o mniejszych rzeczach — o jej ogrodzie i pomidorach, które uprawia, o mojej pracy i wniosku o dotację, który właśnie kończę, o życiu, które buduję kawałek po kawałku w mieście, w którym nikt nie zna mojej historii.
Czasami pyta, czy jestem szczęśliwy, a ja mówię jej prawdę bez żadnych upiększeń.
„Droga do celu”.
Szczęście to nie cel, który osiągnęłam w dniu, w którym skazano Ashera, albo w dniu, w którym przeprowadziłam się do Portland, ani żaden inny moment, na który mogę wskazać palcem i powiedzieć: „Wtedy wszystko się zmieniło”.
Buduję to powoli i rozważnie, tworząc życie, które w końcu jest całkowicie moje.
Niedawno podczas jednej z naszych rozmów telefonicznych Emma zapytała mnie, czy kiedykolwiek ponownie wyjdę za mąż — czy po tym wszystkim, co się wydarzyło, będę w stanie zaufać komuś na tyle, by móc mu zaufać.
Powiedziałem jej, że może kiedyś, ale nie dlatego, że potrzebuję kogoś, kto mnie dopełni, zapewni stabilizację lub nada mojemu życiu sens.
Już jestem skończony.
Zemsta nigdy tak naprawdę nie miała na celu zniszczenia Ashera ani obserwowania, jak ponosi on konsekwencje, choć było to konieczne i ważne.
Zemsta polegała na tym, że nie pozwoliłam mu mnie zniszczyć, że stałam się kimś, kogo nie da się dotknąć ani umniejszyć tym, co próbował zrobić.
I ostatecznie właśnie to zrobiłem.
