Była od niego znacznie młodsza, ale szybko rozkwitło między nimi coś, czego nie dało się opisać słowami. Rozmawiali godzinami, odnajdując w sobie ciepło i zrozumienie, których obojgu tak bardzo brakowało. Wkrótce ich uczucia stały się oczywiste: on zakochał się w niej bez pamięci, a ona w nim.

Ojciec dziewczyny był jednak przeciwny temu związkowi. „Zhańbisz rodzinę!” – krzyknął, zamykając córkę przed drzwiami. Dziewczyna pisała listy, a mężczyzna czekał przy bramie, mając nadzieję, że choć na chwilę ich zobaczy. Byli rozdzieleni, nie mogli się widywać, ale ich miłość nie zgasła.

Walczyli o prawo do bycia razem i mimo oporu osiągnęli swój cel: odbył się ślub.

Ten dzień był jak świętowanie nowego życia. Mężczyzna czuł się młodo, a jego narzeczona promieniała szczęściem. Wydawało się, że przed nimi tylko radość. Ale…

W noc poślubną, gdy ostrożnie rozpinał jej suknię ślubną, zobaczył coś strasznego

Pod koronką zobaczył głębokie, świeże rany na jej plecach. Mężczyzna zamarł, niedowierzając własnym oczom. Odwróciła wzrok, a na jej policzkach lśniły łzy.

„To ojciec” – wyszeptała. „Przez cały ten czas mnie bił… mówił, że jestem hańbą dla niego i naszej rodziny…”

Staruszek poczuł, jak ściskają mu się wnętrzności. Serce zamarło mu z bólu i wściekłości. Uświadomił sobie: przez te wszystkie dni, kiedy walczyli o prawo do bycia razem, zapłaciła straszną cenę.

Przytulił ją, starając się nie dotykać ran i cicho powiedział:

„Teraz już nigdy nie będziesz sam. Zrobię wszystko, żeby cię chronić”.

Ta noc nie była dla niego początkiem szczęśliwego życia rodzinnego, ale przysięgą: do końca życia będzie przy niej i nigdy więcej nie pozwoli, by ktoś ją skrzywdził.