głęboki oddech. Światła świeciły jasno, a mimo to poczułam niespodziewany przypływ pewności siebie, wzmocniony determinacją, o której istnieniu nie wiedziałam.
„Panie i panowie” – zaczęłam spokojnym głosem – „dziękuję za możliwość zabrania głosu. Jestem tu dziś wieczorem, żeby podzielić się krótką historią”. Na twarzy mojego męża malowała się mieszanina niedowierzania i narastającej złości, ale ta chwila nie była dla niego – była dla mnie.
„Niedawno” – kontynuowałem – „zdałem sobie sprawę, że w wrażliwości, w stawianiu czoła swojej prawdzie, kryje się siła. Przez lata żyłem w cieniu człowieka, który niewiele cenił w dobroci i szacunku, który wierzył, że miłość można zamienić na okrucieństwo i pogardę. Ale dziś wieczorem chcę świętować nie tylko odporność, ale i transformację”.
