„Wynoś się stąd i wracaj do swoich slumsów!” — krzyknęła kobieta do czarnoskórego mężczyzny, który wkrótce potem odkrył, że jest on właścicielem całej linii lotniczej…

Kiedy samolot wylądował w Dallas, pasażerowie zaczęli wychodzić. Karen pozostała na swoim miejscu, obserwując, jak Michael wychodzi pierwszy, ponownie witany z szacunkiem przez czekający personel linii lotniczych. Jej usta otworzyły się lekko, chcąc przemówić, coś powiedzieć. Ale słowa nie padły. Stała jak sparaliżowana, dopóki przejście nie opustoszało.

Michael nie obejrzał się – i nie musiał. Już dawno temu nauczył się, że ludzie ujawniają swój charakter w chwilach nieuwagi. Jej obelga odzwierciedlała jej własne niepewności, a nie jego wartość.

Kiedy Karen w końcu opuściła terminal, ból poranka wciąż ją dręczył. Dostała nauczkę – nie poprzez konfrontację, ale poprzez łaskę. Spokój Michaela, jego cicha siła i świadomość tego, kim był, wywarły na niej głębsze wrażenie niż jakakolwiek kłótnia.

W kolejnych latach często wracała myślami do tego lotu – był to dla niej mocny sygnał, że uprzedzenia zamykają drzwi, a szacunek i pokora mogą otworzyć świat