Zamarłam. Dzwoniło mi w uszach, oczy łzawiły, a serce biło tak mocno, że ledwo mogłam oddychać. Potem wróciły wszystkie obrazy z tych 10 lat: poranki, kiedy wiozłam ją do szpitala, noce spędzone na wpatrywaniu się w test ciążowy z pojedynczą kreską, chwile, kiedy odwracałam twarz, żeby ukryć łzy, gdy ktoś pokazywał mi USG…

„C… co powiedziałeś?” zapytałam cicho.

Puściła mnie, jej oczy były czerwone, ale na jej twarzy malował się delikatny uśmiech:

—Dowiedziałam się o tym kilka dni temu. Lekarz powiedział, że to za wcześnie i musimy go obserwować. Myślałam, że poczekam, aż wszystko będzie bezpieczne, żeby ci powiedzieć… ale dziś wiedziałam, że muszę to powiedzieć.

Już rozważałem papiery rozwodowe. Spojrzałem na nią, na tę szczupłą twarz i uświadomiłem sobie, że przez 10 lat prawie straciliśmy nadzieję… po prostu czasami było tak późno, że nawet jej nie widzieliśmy. Sędzia patrzył na nas, wciąż z otwartą twarzą. Wziąłem go za rękę i powiedziałem:

—Wycofuję prośbę.

Pochyliła głowę, pozwalając spłynąć łzie. Po raz pierwszy od dawna dostrzegłem błysk nadziei w jej oczach, kruchy, ale promienny. Wyszliśmy z salonu i usiedliśmy obok siebie na podłodze w korytarzu. Nikt się nie odzywał, tylko trzymaliśmy się za ręce, jakby świat się zatrzymał, zostawiając nas samych… nasz synek powoli rósł w brzuchu.

Tego wieczoru odwiozłem ją do domu. Pierwsza kolacja po kilku tygodniach rozłąki była nieco niezręczna, ale wystarczająco długa, by dać nam do zrozumienia, co myślimy: wciąż się kochaliśmy, wciąż byliśmy dla siebie ważni i wciąż mieliśmy rodzinę, o którą warto walczyć.

Wiem, że droga przede mną nie będzie łatwa. Ciąża dopiero się zaczyna i będą zmartwienia: o jej zdrowie, o bezpieczeństwo dziecka. Ale tym razem, zamiast pozwolić jej nosić dziecko samej, chcę iść z nią.

Teraz myślę, że gdybym nie usłyszała tych pięciu słów tamtego dnia, może stracilibyśmy się na zawsze, każdy z osobna, liżąc się nawzajem do końca życia. Czasami cuda przychodzą, gdy jesteśmy bardziej zmęczeni niż kiedykolwiek, gdy myślimy, że odpuściliśmy… i wystarczy, że znów się podniesiemy.

Bezdomna kobieta poprosiła Michaela Jordana o dolara na zatłoczonym terminalu w Chicago.