Był przenikliwie zimny wieczór w centrum Chicago. Marcus Reed, były ratownik medyczny, a teraz bezdomny, trzymał w ręku zmięty banknot pięciodolarowy i trzy jednodolarowe – swoje ostatnie pieniądze. Oszczędzał je przez trzy dni, kupując tanie posiłki, racjonując kawę i powtarzając sobie, że wytrzyma jeszcze jedną noc.
Światła miasta migotały nad nim, nieświadome jego głodu. Marcus siedział przy wejściu do metra z papierowym kubkiem, gdy na rogu wybuchło zamieszanie. Elegancko ubrany mężczyzna w dopasowanym granatowym garniturze zatoczył się, trzymając się za gardło. Jego teczka upadła, rozrzucając papiery na mokrym chodniku.
Ludzie zatrzymywali się, wyciągali telefony, ale nikt nie zrobił kroku. Niektórzy mamrotali: „Czy on jest pijany?”. Inni kręcili głowami.
Instynkt natychmiast wyzwolił Marcusę. Rozpoznał objawy – ucisk w gardle, opuchnięte usta, przyspieszony oddech. Anafilaksja. Widział to na polu bitwy.
„Czy ktoś ma EpiPen?” zawołał Marcus, pędząc naprzód. Cisza. Ludzie filmowali, ale nic nie dawali.
Mężczyzna uklęknął i przewrócił oczami. Marcus zaklął pod nosem. Po drugiej stronie ulicy zamigotał jaskrawozielony szyld apteki. Zerknął na zmięte banknoty w kieszeni. Nie miał wyboru.
Marcus wbiegł do środka. „Zastrzyk adrenaliny, natychmiast! Tylko gotówka!” Farmaceuta mrugnął, a następnie podał mu zwykły automatyczny wstrzykiwacz. Cena: 7,99 dolara. Marcus odłożył ostatnie osiem dolarów na ladę i wybiegł z powrotem.
Tłum rozstąpił się, gdy uklęknął obok mężczyzny, wbijając mu wstrzykiwacz w udo i naciskając. Sekundy mijały jak godziny – potem mężczyzna wziął głęboki oddech. Jego klatka piersiowa uniosła się, a twarz znów pokryła się rumieńcem.
