Dzień po dniu wracał. Ćwiczyli z hantlami, ćwiczenia równowagi, a nawet stawali z podparciem. Caroline przeklinała, płakała i prawie się poddała. Ale Marcus się nie zachwiał. Cieszył się z małych zwycięstw – drgnięcia stopy, dodatkowej sekundy stania – jakby to były triumfy olimpijskie.Rękawiczki łagodzące artretyzm
Tymczasem penthouse Caroline zaczął się zmieniać. Niegdyś sterylny salon rozbrzmiewał śmiechem, niezdarnymi żartami Marcusa, rytmem wysiłku. Jej osobista asystentka zauważyła tę zmianę: Caroline częściej się uśmiechała, rzadziej wydawała polecenia, a nawet pytała o życie Marcusa.
To, czego się dowiedziała, dało jej poczucie pokory. Marcus mieszkał z matką w dzielnicy nękanej przestępczością i biedą. Jedzenia było niewiele. Mimo to znajdował czas na naukę, zakradając się do bibliotek publicznych, oglądając filmy terapeutyczne na pożyczonych telefonach i nie poddając się.
W jego determinacji Caroline dostrzegła cząstkę siebie – tę samą determinację, której użyła, budując swoją pierwszą firmę. Tylko Marcus miał znacznie mniej narzędzi, znacznie mniej szans.
Po trzech tygodniach coś się wydarzyło. Caroline stała, ściskając oparcie sofy. Jej ciało drżało, ale nogi wytrzymały prawie pół minuty. Łzy napłynęły jej do oczu. „Nie czułam tego od lat” – wyszeptała.
Marcus uśmiechnął się szeroko. „Mówiłem ci. Potrzebowałeś tylko kogoś, kto uwierzy, że to możliwe”.
