„Madison ma siedem lat” – odpowiedział Robert. „Kiedy będzie wystarczająco dorosła, żeby prowadzić firmę, może nie chcieć mieszkać w Milfield ani pracować w budownictwie. Ale jeśli coś mi się stanie, zanim dorośnie, chcę, żeby miała opiekuna, który pomoże jej podejmować dobre decyzje dotyczące pieniędzy i rodziny”.
Podał mi dokument prawny.
„Współpracuję z panem Mitchellem nad utworzeniem funduszu powierniczego dla Madison – z panem jako powiernikiem. Jeśli będzie chciała zaangażować się w rodzinny biznes, gdy dorośnie, udziały będą dla niej dostępne. Jeśli zechce zająć się czymś innym w życiu, może pan sprzedać firmę i przeznaczyć pieniądze na jej edukację lub cokolwiek innego, czego będzie potrzebowała”.
Przeczytałem dokumenty powiernicze i byłem pod wrażeniem tego, jak dokładnie Robert przemyślał każdą możliwość.
„To bardzo hojne” – powiedziałem. „Ale Madison ma matkę. Jennifer może nie chcieć, żebym decydował o przyszłości jej córki”.
„Już rozmawiałem o tym z Jennifer” – powiedział Robert. „Uważa, że miałabyś dobry wpływ na Madison. Uważa też, że Madison powinna dorastać, znając rodzinę, która troszczyła się o nią na tyle, by chronić jej ojca przed jego własnymi złymi decyzjami”.
Tego wieczoru Jennifer zadzwoniła z Kalifornii.
„Alice, Robert powiedział mi o funduszu powierniczym, który zakłada dla Madison. Chciałem ci podziękować, że zgodziłaś się zostać powiernikiem”.
„Jeszcze się nie zgodziłam” – powiedziałam szczerze. „Bycie odpowiedzialną za finansową przyszłość dziecka to duże zobowiązanie”.
„Podobnie jak bycie odpowiedzialnym za czterdzieści milionów dolarów w prawach do minerałów” – zauważyła Jennifer. „Ale z tym sobie całkiem nieźle poradziłeś”.
Miała rację.
„Jennifer, mogę cię o coś zapytać? Dlaczego chcesz mi zaufać w kwestii przyszłości Madison? Ledwo się znamy”.
Zapadła cisza zanim odpowiedziała.
„Bo kiedy Vincent próbował zniszczyć twoją rodzinę, nie tylko broniłeś siebie. Dopilnowałeś, żeby został aresztowany, żeby już nikogo nie skrzywdził. To mówi mi wszystko, co muszę wiedzieć o twojej postaci”.
Dwa tygodnie później Madison przyjechała z wizytą na ferie wiosenne. Była miniaturową wersją Roberta – pewna siebie, ciekawa świata i skłonna do zadawania trudnych pytań.
„Ciociu Alicjo” – powiedziała drugiego dnia pobytu na farmie – „tata mówi, że jesteś teraz bogata, bo dziadek zostawił ci wyjątkową ziemię”.
„Coś takiego” – odpowiedziałem, pomagając jej sadzić nasiona pomidorów w starym ogrodzie mamy.
„Czy zamierzasz przeprowadzić się do dużego miasta, w którym kiedyś mieszkał tata?”
„Nie, kochanie. Zostanę tutaj.”
Madison poważnie to rozważyła.
„Dobrze. Tata jest tu szczęśliwszy niż w Nowym Jorku. Teraz częściej się uśmiecha.”
Z ust niemowląt.
Tej nocy, gdy Madison już spała w moim starym pokoju, Robert i ja usiedliśmy na ganku, popijając wino i oglądając gwiazdy wschodzące nad polami, na których bawiliśmy się jako dzieci.
„Czy zastanawiałeś się kiedyś, co by się stało, gdyby tata podzielił wszystko równo między nas?” – zapytał Robert.
Zastanowiłem się nad tym.
„Chciałbyś natychmiast sprzedać prawa do minerałów i zainwestować pieniądze w rozwój działalności budowlanej”.
„Prawdopodobnie” – przyznał Robert.
