Była środa, kiedy Thomas postanowił wrócić do domu wcześniej, bez ostrzeżenia. Posiedzenie zarządu w Genewie zakończyło się wcześniej niż się spodziewano i po raz pierwszy poczuł dziwną tęsknotę za synem. Wstąpił do luksusowego butiku i kupił limitowaną edycję włoskiego samochodziku-zabawki, o którym Lucas wspominał kiedyś w katalogu. Dobrze było znów zająć się czymś ojcowskim.
Kiedy dotarł do rezydencji, nie było personelu, który by go powitał. Poprzedniego popołudnia zwolnił ich za pomocą wiadomości. Z zabawką w jednej ręce i teczką w drugiej, wślizgnął się tylnymi drzwiami, mając nadzieję zaskoczyć Lucasa. Ale to, co zobaczył, wchodząc do korytarza, zatrzymało go w miejscu. Tam, na środku pokoju, stała pokojówka Clara, udająca ryczącego dinozaura, z mopem przypiętym do głowy niczym grzywą. Lucas zginał się wpół ze śmiechu, a w jego oczach płynęły łzy radości. Clara nie tylko się bawiła; ona grała. Warknęła, potknęła się i znów ryknęła, upadając na podłogę niczym pokonany smok. Lucas podpełzł do niej i objął ją ramionami.
A potem nadeszła chwila, która roztrzaskała świat Thomasa. Lucas wyszeptał: „Mamo”. Thomas upuścił samochodzik, który uderzył o podłogę z głośnym hukiem. Clara odwróciła się zaskoczona. Lucas podniósł wzrok, nagle przestraszony. Ale Thomas nie krzyczał, nie pytał; po prostu podszedł, uklęknął obok syna i mocno go przytulił.
„On nazwał cię mamusią” – powiedział Thomas łamiącym się głosem. Oczy Clary napełniły się łzami.
„Nie powiedziałam mu. Zaczął tak mówić kilka dni temu. Próbowałam go poprawić…” Thomas spojrzał jej w oczy po raz pierwszy, nie jako pracodawca, ale jako ojciec. I po raz pierwszy od lat poczuł, jak coś pęka: mur, dystans, chłód.
