Krzyk na górze
„Przestań się wściekać. Twój ojciec wróci do domu i zobaczy, jaką jesteś dziewczyną!”
Wściekły głos odbił się echem z drugiego piętra rezydencji.
Paloma zamarła przy tylnych drzwiach. Słyszała płacz dziecka, jej szloch był ostry i rozpaczliwy.
„Nikt cię już nie zniesie. Siedź tam i płacz, aż się czegoś nauczysz!”
Drzwi zatrzasnęły się z hukiem.
„Ojej… jaki bałagan” – mruknęła Carmen, pokojówka, która powitała Palomę. „Pani domu znowu się denerwuje”.
„Ta pani?” zapytała cicho Paloma.
„Pani Verónica – macocha dziewczynki.”
Więcej krzyków wypełniło dom, przerywając ciszę.
„A gdzie jest ojciec?”
„Podróżowanie, ciągłe podróżowanie” – westchnęła Carmen. „Słuchaj, kochanie, ta praca nie będzie łatwa”.
Paloma nie wahała się. Pobiegła na górę, podążając za płaczem dziecka.
Na korytarzu z pokoju wyszła blondynka z idealnym makijażem i eleganckim ubraniem, zatrzaskując za sobą drzwi.
„Pewnie jesteś nową pokojówką” – powiedziała Verónica, poprawiając włosy, żeby wyglądać na opanowaną. „Dobrze. Muszę wyjść. Dziewczyna po prostu wpada w furię. Kiedy przestanie, będziesz mogła zacząć pracować. Naprawdę jest w porządku – po prostu dramatyzuje, jak zawsze”.
Verónica zbiegła po schodach, chwyciła torebkę i wyszła bez słowa.
