Spędził kolejną godzinę, tworząc cyfrowy wyłącznik bezpieczeństwa. Jeśli nie meldował się co 12 godzin z określonym kodem, pliki automatycznie przesyłały się do WikiLeaks, „New York Timesa”, „Washington Post” i sześciu innych dużych mediów. Nie było to idealne rozwiązanie, ale dało mu przewagę.
O 4:00 rano Lloyd przyjechał z niepozorną Hondą Civic, 50 000 dolarów w gotówce i dwoma prawami jazdy z Wirginii, na których widniały nazwiska ojca i córki, Morgan i Alice Graves. Zdjęcia były aktualne, profesjonalne, idealne.
„Dokumenty wytrzymają każdą kontrolę, z wyjątkiem kontroli federalnej” – powiedział Lloyd, przekazując dokumenty.
„Dokąd się wybierasz?”
„Lepiej, żebyś nie wiedział.”
„W porządku.”
„Jeszcze jedno”. Podał Brandonowi smartfon. „Zaszyfrowane. Nie do namierzenia. Mój numer jest już zaprogramowany. Potrzebujesz strategii wyjścia albo opcji awaryjnej, zadzwoń”.
Brandon schował telefon do kieszeni.
„Co ci jestem winien?”
„Zaliczamy na poczet tego, że byłem przygwożdżony w Kandaharze, a ty przebiegłeś przez ostrzał moździerzowy, żeby mnie zaciągnąć do więzienia. Niektórych długów nie spłaca się gotówką”.
Uścisnęli sobie dłonie, a Lloyd zniknął w mroku przedświtu.
Brandon poszedł na górę i delikatnie obudził Cassie.
„Kochanie, musimy natychmiast wybrać się na wycieczkę.”
Jej oczy rozszerzyły się ze strachu. „Czy źli ludzie wracają?”
„Nie, jeśli będę mógł, ale musimy być mądrzy i szybcy. Możesz to dla mnie zrobić?”
Skinęła głową, zaciskając szczęki z determinacją, która złamała mu serce. Miała osiem lat i już wiedziała, że świat nie jest bezpieczny.
Spakował dwie torby w niecałe 10 minut, zabrał zaszyfrowane dyski i gotówkę, po czym załadował wszystko do Civica. Słońce właśnie zaczynało barwić wschodnie niebo na pomarańczowo, gdy wyjechali z podjazdu.
Brandon rzucił ostatnie spojrzenie na dom w lusterku wstecznym – dom, który dzielił z Terrym, gdzie Cassie stawiała pierwsze kroki i gdzie kiedyś byli szczęśliwi.
Następnie skierował wzrok przed siebie i ruszył.
Autostrada ciągnęła się pusta i nieskończona, gdy Brandon pchał Civica na północ, w stronę granicy z Pensylwanią. Cassie spała na fotelu pasażera, wyczerpana traumą i łzami, a jej mała klatka piersiowa unosiła się i opadała w rytmie dziecięcej niewinności, którą życie szybko jej odbierało.
Każda mila zwiększała dzielącą ich odległość i groziło im niebezpieczeństwo.
Ale odległość nie oznaczała bezpieczeństwa. Jeszcze nie.
W głowie Brandona w nieskończonej pętli odtwarzała się wydarzenia z poprzedniej nocy, analizując każdy szczegół pod kątem znaczenia. Zdrada Wilbura raniła go głębiej, niż chciał przyznać. Mężczyzna trzymał Cassie na kolanach, gdy była niemowlęciem, uczył ją jeździć na rowerze, był dla niej jak dziadek, na którego zasługiwała po śmierci Terry’ego.
Trzy lata zaufania zniszczone w ciągu jednej nocy.
Ale zdrada obnażyła również słabość ich organizacji. Wilbur niechętnie brał w niej udział. Wynikało to jasno z jego wpisów w dzienniku. Dziewczyna mogła być jedyną dźwignią sugerującą desperację, a nie przekonanie. Zwerbowali go, prawdopodobnie groźbami, pieniędzmi, a może jednym i drugim, i wykorzystali jego dostęp do życia Brandona.
Oznaczało to, że ich inteligencja nie była tak dobra, jak by sobie tego życzyli.
Potrzebowali zasobów ludzkich. Informatorów.
To była podatność, którą można było wykorzystać.
Na parkingu dla ciężarówek pod Harrisburgiem Brandon użył zaszyfrowanego telefonu, żeby sprawdzić doniesienia prasowe. Nic jeszcze nie wiadomo było o doktorze Edgarze Underwoodzie. Ciało nie zostało odnalezione, a raczej całkowicie zniknęło.
Naprawiacz Meridian był dokładny.
Otworzył interfejs wyłącznika bezpieczeństwa i wprowadził 12-godzinny kod. Reset timera – kolejne 12 godzin ubezpieczenia. Będzie musiał pilnie pilnować tego rytmu.
Cassie obudziła się, gdy przekraczali granicę z Pensylwanią.
„Dokąd idziemy, Tato?”
„W bezpiecznym miejscu, z dala od ludzi, którzy cię przestraszyli”.
„A co z dziadkiem?”
Jej głos był cichy i niepewny.
Dłonie Brandona zacisnęły się na kierownicy. Jak wytłumaczyłeś zdradę ośmiolatce? Jak powiedziałeś jej, że mężczyzna, którego kochała, wydał ich mordercom?
„Dziadek podjął złe decyzje, kochanie. Zadawał się ze złymi ludźmi i robił złe rzeczy. Już go nie zobaczymy”.
„Czy on chciał mi zrobić krzywdę?”
Pytanie to przeszyło prosto serce Brandona.
„Nie wiem, ale nie dam mu takiej szansy. Obiecuję ci to.”
Przez dłuższą chwilę milczała, wpatrując się w mijany krajobraz za oknem.
„Ten człowiek, którego skrzywdzili. Doktor Underwood. Wydawał się miły, kiedy go wcześniej spotkałem.”
Brandon gwałtownie odwrócił głowę w jej stronę. „Spotkałaś go przed wczoraj?”
„Aha. W domu dziadka dwa tygodnie temu. Przyszedł porozmawiać z dziadkiem i się pokłócili. Doktor Underwood ciągle powtarzał, że powie komuś o złym leku, a dziadek twierdził, że nie może, że to wszystko zepsuje. Miałem spać, ale ich słyszałem.”
Nowe informacje zaskoczyły.
Wilbur nie tylko relacjonował śledztwo Brandona. Aktywnie próbował zastraszyć informatorów. Doktor Underwood zwrócił się do niego, prawdopodobnie licząc na to, że ojciec Terry’ego okaże współczucie i pomoże przekonać Brandona do eskalacji sprawy.
Zamiast tego wpadł w pułapkę.
„Co jeszcze pamiętasz z tamtej nocy, kochanie? Nie spiesz się.”
Cassie zmarszczyła brwi, wyrażając skupienie.
„Było tam też dwóch innych mężczyzn. Jeden był naprawdę wysoki, miał siwe włosy i bliznę na twarzy. Drugi był młodszy i groźny. Niewiele mówił, ale kiedy już się odezwał, wszyscy ucichli”.
Siwe włosy i blizna. To może dotyczyć każdego.
Ale opis autorytetu, strachu – to pasowało do tego, co Brandon wiedział o Gonzalo Hawkinsie. Pośrednik był w domu Wilbura, co oznaczało, że Wilbur był kimś więcej niż tylko informatorem. Należał do ich wewnętrznego kręgu.
To zmieniło równanie.
Brandon zjechał na następny zjazd i znalazł cichy motel, taki, w którym można płacić gotówką i nie zagląda się za bardzo do dokumentów. Zarejestrował ich jako Morgana i Alice Graves, zapłacił z góry za trzy noce i zaparkował Civica za budynkiem, gdzie nie było go widać z drogi.
W pokoju unosił się zapach środków dezynfekujących i desperacji, ale były tam dwa łóżka i zamek na zasuwę. Brandon sprawdził każde okno, każdą możliwą drogę wejścia, a potem szczelnie zaciągnął zasłony.
Cassie siedziała na jednym z łóżek i wyglądała na niższą niż swoje osiem lat.
„Czy ukrywamy się na razie, ale nie na zawsze? Co się stanie, kiedy nas znajdą?”
Brandon usiadł obok niej i ostrożnie dobierał słowa.
„Nie znajdą nas, kochanie. Bo będziemy od nich mądrzejsi i kiedy nadejdzie właściwy czas… dopilnujemy, żeby już nigdy nikogo nie skrzywdzili”.
“Jak?”
Dobre pytanie.
Dowody, które zebrał, ujawniłyby zbrodnie Meridian, ale same dowody nie powstrzymały ludzi takich jak Hawkins – ludzi, którzy mordowali sygnalistów i terroryzowali dzieci. Nie zależało im na oskarżeniach ani procesach. Działali w ukryciu, gdzie prawo i moralność nie miały żadnego wpływu.
Aby ich powstrzymać, Brandon musiałby wyciągnąć ich na światło dzienne w sposób, z którego nie mogliby uciec. Musiałby obrócić ich własną taktykę przeciwko nim, uczynić ich podatnymi na atak, ujawnić nie tylko ich zbrodnie, ale całą strukturę, która ich chroniła.
Musiałby stać się potworem, którego się bali.
„Opowiem ich historię” – powiedział po prostu. „Całą prawdę, w sposób, który każdy zobaczy. A kiedy skończę, źli ludzie nie będą mieli gdzie się ukryć”.
Cassie wydawała się usatysfakcjonowana tą odpowiedzią. Włączyła telewizor, znalazła Cartoon Network i przez kilka błogosławionych minut Brandon pozwolił sobie uwierzyć, że znów mogą być normalni.
Jego zaszyfrowany telefon zawibrował. Wiadomość od Lloyda.
Twoje paczki zostały odebrane. Wszystkie trzy są w drodze. Poza tym, ktoś odwiedził cię godzinę temu. Trzech mężczyzn. Sprzęt najwyższej jakości. Wyszli, gdy zorientowali się, że cię nie ma. Ostrożnie.
Meridian więc wiedział, że ucieknie.
Oznaczało to, że 24-godzinny termin był bez znaczenia – broń psychologiczna, której nigdy nie zamierzali dotrzymać. I tak planowali go zabić. Prawdopodobnie upozorowali to na morderstwo połączone z samobójstwem, po tym jak zabił własną córkę w załamaniu nerwowym.
Czysty. Tragiczny. Sprawa zamknięta.
Uświadomienie sobie tego powinno go przerazić.
Zamiast tego skrystalizowało jego determinację.
Brandon otworzył laptopa i zaczął pisać. Nie staranną, stonowaną prozą dziennikarza śledczego, ale coś surowego, bardziej emocjonalnego. Zaczął od morderstwa dr. Edgara Underwooda, opisując w brutalnych szczegółach to, czego była świadkiem jego córka. Wymienił nazwiska: Wilbur Wiggins, Gonzalo Hawkins, Lorenzo Williams, Marcelino Chandler.
Opisał badania farmaceutyczne, zgony i tuszowanie.
Ale zrobił też coś bardziej strategicznego.
Umieścił informacje, które rozpoznałby tylko najbliżsi – szczegółowe informacje, które wzbudziłyby wątpliwości, kto jeszcze może mówić. Kryptonimy z dziennika Wilbura. Miejsca spotkań. Kwoty, które nie pojawiły się w żadnych oficjalnych dokumentach.
Wywołał paranoję, poczucie, że ich organizacja ujawnia tajemnice z wielu źródeł.
Następnie zapisał go jako wersję roboczą i skonfigurował automatyczną sekwencję publikacji. Jeśli nie zatrzyma jej odpowiednim kodem, artykuł zostanie opublikowany w ciągu 72 godzin we wszystkich głównych serwisach informacyjnych i mediach społecznościowych, do których miał dostęp.
To była przynęta i ubezpieczenie w jednym.
Podczas gdy Cassie oglądała kreskówki, Brandon wykonał serię połączeń z zaszyfrowanego telefonu. Najpierw do Rebekki Morgan, producentki śledczej w programie „60 Minutes”, która pracowała z nim nad materiałem o oszustwie w firmie wojskowej. Wysłuchała jego 30-sekundowej prezentacji i zgodziła się natychmiast rozpocząć wstępne badania.
Drugim po Hongu Arnoldzie, analityku danych specjalizującym się w księgowości śledczej, był Brandon, któremu zależało na szczegółowym zmapowaniu przepływu pieniędzy Meridian – ujawnieniu każdej firmy-fiszki i konta offshore.
Trzeci numer, którego przysiągł sobie nigdy więcej nie użyć.
Salvatore Zavala.
Salvatore odebrał po pierwszym sygnale.
„Zastanawiałem się, kiedy zadzwonisz.”
„Potrzebuję informacji o człowieku o nazwisku Gonzalo Hawkins. Ten, który naprawia Meridian.”
„Tak, znam go. Pracowałem z nim krótko w Afganistanie. Jest świetny w rozwiązywaniu problemów”.
„Jakieś słabości?”
Salvatore roześmiał się, dźwięk ten przypominał śmiech żwiru w blenderze.
„Każdy ma słabości. Hawkins to jego ego. Myśli, że jest nietykalny, bo uchodziło mu to na sucho przez 20 lat. To sprawia, że jest niedbały, kiedy czuje się pewnie”.
„Jak sprawić, żeby czuł się bezpiecznie, budując pułapkę?”
„Dajesz mu cel, któremu nie może się oprzeć. Coś, co wygląda na podatne na ataki, ale w rzeczywistości jest przynętą. Klasyczny chwyt marketingowy, tyle że zamiast seksu, wykorzystujesz ego i chciwość”.
Rozmawiali przez 20 minut, Salvatore nakreślił strategię równie genialną, co niebezpieczną. Zanim Brandon się rozłączył, miał już zarys planu, który mógł zadziałać – o ile był gotów podjąć ogromne ryzyko.
Był.
Kolejne 72 godziny minęły w mgnieniu oka, niczym w mgnieniu oka, na fali przygotowań. Brandon pracował po 18 godzin dziennie, podczas gdy Cassie kolorowała zeszyty ćwiczeń i powoli zaczynała się uśmiechać. Zbudował zapory informacyjne, stworzył fałszywe tropy i położył podwaliny pod to, co miało być albo jego arcydziełem, albo jego pogrzebem.
Hong Arnold wrócił z druzgocącymi danymi finansowymi. Meridian w ciągu trzech lat przelał ponad 400 milionów dolarów za pośrednictwem firm-słupów na konta bankowe na Kajmanach. Kwota ta pokrywała się dokładnie z datami badań klinicznych, co sugerowało systematyczne oszustwo na masową skalę.
Rebecca Morgan uzyskała dostęp do wewnętrznych dokumentów, z których wynikało, że kierownictwo wiedziało o śmiertelnych skutkach ubocznych leku 18 miesięcy przed wycofaniem go z rynku. Uznali, że potencjalne pozwy sądowe są tańsze niż wstrzymanie produkcji.
Każdy dowód był gwoździem do trumny Meridian.
Ale gwoździe nie miały znaczenia, skoro trumna nigdy się nie zamknęła.
Czwartego dnia Brandon podjął decyzję, która albo ich uratuje, albo sprowadzi na nich zagładę. Użył telefonu jednorazowego, kupionego za gotówkę, i połączył go z trzema różnymi sieciami, aby ukryć pochodzenie.
Gonzalo Hawkins odpowiedział osobiście.
„To jest nieoczekiwane.”
„Chciałeś, żebym zniszczył dowody. Jestem gotowy do negocjacji”.
Pauza.
„Masz moją uwagę.”
„Osobą w twarz. Neutralne miejsce. Ja zabieram córkę. Ty zabierasz Wilbura Wigginsa. Dokonujemy wymiany. Dowód na nasze bezpieczeństwo”.
„Nie jest pan w pozycji, aby negocjować warunki, panie Vega.”
„Jestem, kiedy mam włączone przełączniki bezpieczeństwa w każdym medium w kraju. Jeśli nie melduję się co 12 godzin, wszystko staje się publiczne. Nazwiska, daty, transakcje, ciała – wszystko”.
Kolejna pauza, tym razem dłuższa.
„Jaką mam gwarancję, że dotrzymacie tej umowy?”
„Mam tę samą gwarancję, że nas nie zabijesz. Żadnej. Ale oboje mamy motywację, żeby to zadziałało. Dostaniesz swoje dowody i moje milczenie. Ja będę mógł wychować córkę w spokoju”.
„Gdzie i kiedy?”
Brandon wskazał lokalizację trzy godziny drogi na południe: opuszczony kompleks przemysłowy pod Filadelfią, który Salvatore wypatrzył. Wiele wyjść. Dobra widoczność. Idealna do tego, co zaplanował.
„Jutro wieczorem, o 22:00. Ty, Wilbur i nikt inny.”
„Zgadzam się. Ale panie Vega… jeśli pan kłamie, jeśli to pułapka, dopilnuję, żeby pańska córka patrzyła, jak pan powoli umiera, zanim ją wykończę”.
Linia się urwała.
Cassie podniosła wzrok znad kolorowanki.
„Czy to był ten zły człowiek?”
„Tak, kochanie. Ale już niedługo.”
„Czy naprawdę damy mu twoje dowody?”
Brandon uklęknął przed nią i wziął jej małe dłonie w swoje.
„Nie, kochanie. Damy mu dokładnie to, na co zasługuje. A kiedy to się skończy, dopilnujemy, żeby już nigdy nikogo nie skrzywdził”.
Przyglądała się jego twarzy z niepokojącym spojrzeniem, jakie czasami przejawiają dzieci.
„Boisz się.”
„Przerażeni. Ale strach nie oznacza, że nie postępujemy właściwie. Twoja matka mnie tego nauczyła”.
„Tęsknię za mamusią”.
„Ja też. Codziennie. Ale byłaby dumna z twojej odwagi. A jutro znów ją uszczęśliwimy”.
Tej nocy Brandon poczynił przygotowania. Po raz ostatni omówił plan z Salvatore, potwierdził lokalizację z Lloydem – który sprowadził trzech kolejnych operatorów – i poinformował Rebeccę Morgan o terminie publikacji historii.
Wszystko musiało idealnie do siebie pasować, inaczej wszystko by się rozpadło.
O świcie obudził Cassie i ruszyli w drogę. Jazda na południe wydawała się jednocześnie nieskończona i zbyt krótka, każdy kilometr przybliżał ich do konfrontacji. Brandon przećwiczył w głowie scenariusze, analizował wyniki gier wojennych, przygotowywał się na ewentualność.
Opuszczony kompleks przemysłowy ukazał się o 21:30. Kiedyś była to huta stali, zanim globalizacja wyniszczyła amerykański przemysł. Teraz stała jak pomnik gospodarczego upadku: pięć budynków połączonych zardzewiałymi chodnikami i rozwianymi marzeniami.
Idealne na zakończenie.
Brandon zaparkował Civica i podjechał bliżej Cassie.
„Słuchaj bardzo uważnie, kochanie. Kiedy wejdziemy do środka, zrobisz dokładnie to, co ci każę, kiedy ci każę. Niezależnie od tego, co zobaczysz, zostań tutaj. Zrozumiano?”
Skinęła głową, zaciskając szczękę z determinacją.
„Jeśli coś pójdzie nie tak, jeśli powiem ci, żebyś uciekał, biegnij do samochodu. Kluczyki są w stacyjce. Jedź do McDonalda, który minęliśmy dwie mile temu i zadzwoń pod numer, który zapisałem. Lloyd cię odbierze”.
„Nie umiem prowadzić. Tato, mam osiem lat.”
„Możesz usiąść na przednim siedzeniu, kierować i sięgać pedałów, jeśli jesteś wystarczająco odważny. A jesteś najodważniejszą osobą, jaką znam”.
Weszli ręka w rękę do największego budynku, a ich kroki rozbrzmiewały echem w jaskiniowej przestrzeni. Światło księżyca wpadało przez wybite okna, rzucając cienie poruszające się niczym żywe istoty.
Dokładnie o godzinie 22.00 przy wejściu na końcu drogi pojawiły się światła reflektorów.
Gonzalo Hawkins wyszedł pierwszy, poruszając się z opanowaną gracją drapieżnika. Miał 52 lata, ale wyglądał młodziej – same szczupłe mięśnie i zimna kalkulacja.
Za nim podążał Wilbur Wiggins, który wyglądał, jakby w ciągu czterech dni postarzał się o całe dziesięć lat.
Brandon poczuł, jak dłoń Cassie zaciska się w jego dłoni.
Wilbur nie patrzył jej w oczy.
„Panie Vega” – powiedział Hawkins, a jego głos niósł się swobodnie przez pustą przestrzeń. „Punktualny. Cenię to u mężczyzny”.
„Pomińmy uprzejmości. Chcesz dowodów? Ja chcę gwarancji. Pokaż mi, co masz.”
Brandon podniósł pendrive’a.
„Każdy plik, każde nagranie, każdy fragment dokumentacji. Oryginalne wyłączniki bezpieczeństwa są już wyłączone. To jest kopia główna”.
„Skąd mam wiedzieć, że to prawda?”
„Nie chcesz. Ale wiesz, że nie jestem na tyle głupi, żeby tu przychodzić bez prawdziwego. Sprawdź, jeśli chcesz. Mam czas.”
Hawkins gestem wskazał, a Wilbur podszedł bliżej. Były teść Brandona wyglądał na załamanego i wyniszczonego. Kiedy w końcu spojrzał Brandonowi w oczy, dostrzegł w nim coś, co mogło być wyrzutami sumienia.
„Przepraszam” – wyszeptał Wilbur. „Mówili, że mnie zabiją. Mówili, że zabiją Cassie. Nie miałem wyboru”.
„Zawsze jest wybór” – powiedział chłodno Brandon. „Sam dokonałeś wyboru”.
Wilbur drżącymi rękami wziął pendrive’a i wrócił do Hawkinsa, który podłączył go do laptopa.
Przez trzy bolesne minuty przeglądał akta, podczas gdy serce Brandona waliło mu w piersiach. Wszystko zależało od następnych 60 sekund.
W końcu Hawkins podniósł wzrok.
„Wydaje się, że to już wszystko. Jednak, panie Vega… oboje wiemy, że nie mogę pozwolić panu odejść. Jest pan zbyt niebezpieczny. Zbyt zasadniczy. Zacznie pan znowu prowadzić śledztwo, gdy tylko poczuje się pan bezpiecznie”.
„Spodziewałem się, że tak powiesz.”
Brandon pociągnął Cassie za sobą, a Hawkins wyciągnął pistolet z kieszeni kurtki.
Jednak zamiast skierować broń na Brandona, skierował ją na Wilbura Wigginsa.
„Luźne końce” – powiedział Hawkins niemal przepraszająco, zanim nacisnął spust.
Huk strzałów był ogłuszający w zamkniętej przestrzeni.
Wilbur się załamał, a jego oczy rozszerzyły się z szoku i poczucia zdrady.
Cassie krzyknęła.
Cały plan Brandona wisiał na włosku.
Wtedy zapaliły się światła.
Każdy cień w budynku wyparował, gdy przemysłowe powodzie ożyły. Lloyd i jego zespół wyłonili się z ukrycia, z bronią wycelowaną w Hawkins.
Ale co ważniejsze, cztery kamery telewizyjne właśnie uchwyciły wszystko w wysokiej rozdzielczości.
