Podniosłem wzrok znad listu i spojrzałem Karen w oczy. Jej uśmiech lekko zbladł, wyczuwając zmianę w moim zachowaniu. Ethan w końcu podniósł wzrok, jego wyraz twarzy był nieodgadniony, ale zabarwiony ciekawością.
„Przepraszam” – powiedziałam, wsuwając list z powrotem do torebki. „Nie mogę tego zrobić”.
Słowa zawisły w powietrzu, a na ich twarzach malowała się mieszanka zaskoczenia i niedowierzania. Uśmiech Karen zniknął, zastąpiony lekkim grymasem. Tom poruszył się niespokojnie na krześle, a Ethan wyglądał, jakby wyrwał go z transu.
„Claire” – zaczęła Karen, ale podniosłam rękę, żeby ją powstrzymać.
„Nie, Karen, proszę. Daj mi dokończyć”. Mój głos był spokojny, opanowany – bardziej pewny siebie niż przed chwilą. „Te pieniądze były prezentem od mojej mamy, sposobem na zapewnienie mi bezpieczeństwa, nawet gdy jej nie ma. Chcę ją uhonorować, wydając je mądrze i rozważnie, a nie na jedną wystawną kolację”.
