Dom wydawał się inny. Nie do końca pusty, ale jakoś nie pasował. Przemierzałem znajome pokoje, oświetlając je latarką, którą dał mi Jake, uważając, żeby nie patrzeć w okna wychodzące na ulicę. Meble w salonie były przykryte prześcieradłami, ale widziałem, że dodano nowe – i to drogie – elementy. Skórzana sofa, która kosztowała więcej niż większość samochodów. Centrum rozrywki, którego zdecydowanie nie było, gdy tu mieszkałem.
Lodówka w kuchni była zaopatrzona — nie w podstawowe produkty, jakie trzyma się w domu, który odwiedza się od czasu do czasu — ale w świeżą, drogą żywność: importowany ser, ekologiczne warzywa, produkty premium, które sugerowały, że ktoś w niej regularnie przebywa.
Ale to w domowym biurze – dawnym gabinecie Roberta – znalazłem to, czego naprawdę szukałem. Biurko było zawalone dokumentami: aktami prawnymi, sprawozdaniami finansowymi i, co najgorsze, szczegółowym harmonogramem tego, co nazywali „Projektem Margaret”. Moje imię stało się hasłem do mojej eliminacji.
Sfotografowałam wszystko jednorazowym aparatem, który dał mi Jake, a ręce trzęsły mi się z wściekłości, gdy czytałam ich plany. Pracowali nad tym ponad rok – skrupulatnie dokumentując to, co ich zdaniem było oznakami mojego pogorszenia stanu psychicznego. Wizyty u lekarzy, podczas których nakłaniali mnie do udawania zdezorientowanej. Sytuacje towarzyskie, w których ustawiali mnie tak, żebym wyglądała na zdezorientowaną. Zdjęcie z urodzinowego przyjęcia w gazecie – celowo nie wspomnieli, że to przyjęcie-niespodzianka, a potem uchwycili moją zdezorientowaną reakcję. Pomyłka z lekami, która miała miejsce trzy miesiące temu i wylądowałam na izbie przyjęć – zamienili mi butelki z lekami na receptę.
Każda chwila zagubienia, każdy przypadek, w którym zdawałam się być niezrównoważona lub zapominalska, zostały starannie zaplanowane i udokumentowane jako dowód demencji.
Ale najbardziej przerażającym dokumentem był list od kogoś podpisanego tylko imieniem „MT”, najwyraźniej jednego ze wspólników: „Trzeba przyspieszyć termin. Margaret zadaje zbyt wiele pytań o dokumenty pełnomocnictwa. Jeśli nabierze podejrzeń i zwróci się do prawnika z własnej inicjatywy, wszystko się rozleci. Zalecam przejście do fazy trzeciej w ciągu najbliższych dwóch tygodni”.
Trzecia faza, zgodnie z osią czasu, to moja śmierć.
Fotografowałem ostatni dokument, gdy usłyszałem trzask drzwi samochodu na zewnątrz. Reflektory oświetliły przednie szyby, a do drzwi wejściowych dobiegły głosy: David i Vanessa wracali do domu po swoim przedstawieniu żałobnym.
Szybko zebrałem swoje rzeczy i skierowałem się do tylnych drzwi, ale mogłem usłyszeć ich rozmowę, gdy wchodzili.
„Myślisz, że ta Peterson to kupiła?”
„Płakała tak mocno, że nie mogła jasno myśleć. Poza tym, co ona ma niby badać? Mama wypadła z łodzi. Zdarza się.”
„A co z testamentem? Jak długo nam zajmie, zanim będziemy mogli…”
„Postępowanie spadkowe rozpoczyna się w poniedziałek. MT twierdzi, że w ciągu sześciu tygodni uzyskamy pełny dostęp do kont.”
Wymknęłam się tylnymi drzwiami do ogrodu, serce waliło mi jak młotem. Ale kiedy skradałam się wzdłuż ściany domu w stronę ulicy, usłyszałam coś, co mnie zamurowało: płacz dziecka.
W moim poprzednim domu było dziecko. David i Vanessa nigdy nie wspominali o dziecku, co oznaczało, że w tej historii kryje się coś więcej, niż zdawałam sobie sprawę. Dziecko zmieniło wszystko.
Kiedy kucałem za krzakami róż, które posadziłem dwadzieścia lat temu, wsłuchując się w płacz niemowlęcia w moim dawnym domu, uświadomiłem sobie, że nie chodzi tylko o moje pieniądze. Chodzi o coś znacznie większego.
Jake odebrał mnie zza rogu piętnaście minut później, a ja wciąż trzęsąc się, wsiadałam do jego ciężarówki.
„Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha” – powiedział.
„Gorzej. Widziałem swojego następcę.”
Opowiedziałem mu o dziecku, o dokumentach i o tajemniczym „MT”, który zdawał się tym wszystkim kierować.
„Dziecko” – powtórzył powoli Jake. „Nigdy nie wspominali o dziecku”.
„Nigdy. A David zawsze powtarzał, że on i Vanessa nie są gotowi na dzieci. Mówił, że są zbyt skupieni na karierze.”
Wyciągnąłem aparat jednorazowego użytku. „Muszę wywołać te zdjęcia, ale nie w miejscu, gdzie mogłyby mieć jakieś powiązania”.
Jake znał gościa w Gloucester, który prowadził punkt fotograficzny na godzinę i nie zadawał pytań. Czekając na zdjęcia, siedzieliśmy w pickupie Jake’a, popijając kawę ze stacji benzynowej i próbując złożyć tę układankę w całość.
„No więc planowali to od ponad roku” – powiedział Jake, studiując moje notatki. „Systematycznie robili z ciebie niekompetentnego człowieka, wszystko dokumentowali, zatrudniali kogoś z twojego działu finansowego, żeby im pomógł. A teraz w grę wchodzi dziecko, co oznacza, że albo kłamali na temat posiadania dzieci, albo…”
Zatrzymałem się. Przyszła mi do głowy inna możliwość. „Albo to dziecko nie jest ich”.
“Co masz na myśli?”
„Pomyśl tylko. Gdyby planowali ukraść mój majątek, chcieliby mieć prawowitego spadkobiercę – kogoś, kto odziedziczy wszystko, gdyby coś im się stało. Ale potrzebowaliby dziecka z odpowiednim rodowodem, z odpowiednimi roszczeniami prawnymi”.
Jake spojrzał na mnie z troską. „Myślisz, że ukradli dziecko?”
„Myślę, że coś zrobili. I myślę, że MT – kimkolwiek on jest – jest kluczem do zrozumienia, co to jest”.
Wywołane zdjęcia były druzgocące – niezbity dowód ich całorocznego spisku, wraz z chronologią, fałszywymi raportami medycznymi i prognozami finansowymi pokazującymi, jak planowali wydać moje pieniądze. Ale najbardziej niepokojące było ostatnie zdjęcie: akt urodzenia, który prawie przegapiłem, schowany pod innymi papierami. Mały Harrison, urodzony trzy tygodnie temu. Matka Vanessa Harrison, ojciec David Harrison.
Ale byłam z Vanessą zaledwie cztery dni temu na tym jachcie. Zdecydowanie nie dochodziła do siebie po porodzie. „Ten akt urodzenia jest fałszywy” – powiedziałam Jake’owi, kompletnie zmyślona.
„Czyje to dziecko?”
Tej nocy nie mogłam spać. Leżałam w pokoju gościnnym pani Chen, wpatrując się w sufit i rozmyślając o wszystkim, czego się dowiedziałam. Mój syn i synowa przez ponad rok systematycznie niszczyli moją reputację, planowali moje morderstwo i fałszowali dokumenty, żeby ukraść mój majątek. A teraz mieli dziecko, którego istnienie ukrywali przed światem.
Następnego ranka podjąłem decyzję, która zaskoczyła nawet mnie.
„Wracam” – powiedziałem Jake’owi przy śniadaniu. „Ale nie do domu. Pójdę za nimi”.
„To jest cholernie niebezpieczne, Margaret. Jeśli cię zobaczą, to…”
„Nie zrobią tego. Bo z tego, co wiedzą, jestem jak pokarm dla ryb”. Rozłożyłem mapę okolicy na kuchennym stole pani Chen. „Słuchaj. Muszą gdzieś zabrać dziecko w ciągu dnia. Do żłobka, opiekunki, gdzieś. Dzieci nie znikają ot tak na osiem godzin, podczas gdy ich rodzice bawią się w rodzinę pogrążoną w żałobie”.
Jake z powątpiewaniem studiował mapę. „A co masz nadzieję znaleźć?”
„Prawda o tym dziecku i, miejmy nadzieję, tożsamość MT”.
Pani Chen, która cicho słuchała, zmywając naczynia, w końcu się odezwała. „W mieście jest prywatny detektyw, który jest mi winien przysługę. Profesjonalny, dyskretny i bardzo dobry w śledzeniu ludzi, niezauważony”.
„Nie mogę w to wciągać nikogo innego” – zaprotestowałem.
„Kochanie” – powiedziała pani Chen, wycierając ręce w ściereczkę kuchenną – „już dawno przestałaś być w stanie poradzić sobie z tym sama. Ci ludzie próbowali cię zabić. Nie zawahają się spróbować ponownie, jeśli dowiedzą się, że żyjesz”.
Miała oczywiście rację, ale zatrudnienie prywatnego detektywa wymagałoby przyznania się przed większą liczbą osób, że tak naprawdę nie umarłam. Oznaczało to poszerzenie kręgu osób znających mój sekret.
„Jaką przysługę jest ci winien ten śledczy?”
Pani Chen uśmiechnęła się tajemniczo. „Taki, dzięki któremu mój wnuk nie poszedł do więzienia za jakąś głupotę, którą zrobił w wieku dwudziestu dwóch lat. Prywatny detektyw Danny Crawford. Były policjant. Bardzo niezawodny – i doskonały w rozwiązywaniu problemów”.
W południe siedziałem w małym biurze Danny’ego Crawforda nad kanapkarnią w centrum Gloucester, opowiadając swoją historię po raz trzeci w ciągu tygodnia. Danny miał około pięćdziesiątki, przedwcześnie posiwiałe włosy i bystre oczy, którym nic nie umknęło.
„Więc chcesz, żebym śledził losy twojego syna i synowej, dowiedział się o tym tajemniczym dziecku i zidentyfikował ich wspólnika?” – podsumował, gdy skończyłem.
„To prawda.”
„A czym mi płacisz? Bo według gazet wszystkie twoje aktywa są zamrożone do czasu postępowania spadkowego”.
Wyciągnąłem kopertę, którą wcześniej przygotowałem. „Gotówka”. Miałem schowane w skrytce depozytowej trochę pieniędzy na czarną godzinę, o których David nie wie. Robert zawsze nalegał, żebyśmy mieli zapewnione płynne środki na wypadek nagłych wypadków.
Danny przejrzał rachunki – wystarczająco dużo, żeby pokryć dwa tygodnie obserwacji – i skinął głową. „Będę potrzebował zdjęć celów i adresów, pod którymi mogliby przebywać”.
Dałem mu wszystko, co miałem, łącznie ze zdjęciami z włamania do domu. Danny uważnie je obejrzał, zwracając szczególną uwagę na dokumenty z tajemniczym podpisem „MT”.
„To pismo wygląda znajomo” – powiedział, wyciągając lupę. „Profesjonalne, ale z pewnymi charakterystycznymi cechami. Czy mogę to sprawdzić w kilku bazach danych?”
„Rób cokolwiek musisz zrobić.”
„Jeszcze jedno” – powiedział Danny, gdy przygotowywałem się do wyjścia. „Jeśli ci ludzie są tak niebezpieczni, jak mówisz, potrzebujemy protokołu bezpieczeństwa. Melduj się u mnie co dwanaście godzin. Jeśli się nie odezwiesz, zgłoszę wszystko policji”.
Zgodziłem się, choć miałem nadzieję, że do tego nie dojdzie. Im mniej oficjalnego zaangażowania, tym lepiej – przynajmniej dopóki nie zrozumiałem dokładnie, co zrobili David i Vanessa.
Tego popołudnia wróciłem do pani Chen, czekałem i planowałem. Bo teraz miałem pomoc – prawdziwą, profesjonalną pomoc – i za niecałe dwadzieścia cztery godziny miałem dokładnie wiedzieć, kto próbował mnie zabić i dlaczego.
Danny Crawford był wart każdego centa, którego mu zapłaciłem. Pod koniec drugiego dnia wiedział więcej o poczynaniach Davida i Vanessy, niż ja dowiedziałem się przez miesiące wspólnego mieszkania.
„Twój syn był bardzo zajęty odkąd rzekomo zmarłaś” – powiedział Danny, rozkładając zdjęcia na kuchennym stole pani Chen. „Kilka spotkań z prawnikami, dwie wizyty w banku i trzy oddzielne wyjazdy do prywatnej placówki medycznej pod Bostonem”.
„Placówka medyczna?”
„Whitmore Reproductive Services. Bardzo ekskluzywne, bardzo drogie i bardzo dyskretne”. Danny wskazał na zdjęcie Davida i Vanessy wchodzących do nowoczesnego, szklanego budynku. „Specjalizują się w aranżowaniu macierzyństwa zastępczego dla zamożnych klientów, którzy chcą zachować prywatność”.
Elementy układanki wskakiwały na swoje miejsce, a obraz, który utworzyły, przyprawiał mnie o mdłości. „Kupili dziecko”.
„Na to wygląda. I to nie byle jakie dziecko. Specjalnie prosili o noworodka, który mógłby uchodzić za ich biologiczne dziecko. Według mojego kontaktu w Whitmore, formalności zostały poczynione osiem miesięcy temu, opłacone gotówką, z poleceniem wcześniejszego przygotowania aktu urodzenia”.
Pani Chen postawiła trzy filiżanki kawy i dołączyła do nas przy stole. „Więc zaplanowali twoją śmierć, kupili dziecko, żeby odziedziczyć twój majątek i mieli kogoś z twojego zespołu finansowego, kto im pomagał”.
„Mówiąc o tym” – powiedział Danny, wyciągając kolejne zdjęcie. „Chyba znalazłem MT”.
Na zdjęciu kobieta po czterdziestce, z krótkimi, kasztanowymi włosami i drogą teczką, ściskała dłoń Davida przed kancelarią prawniczą w centrum miasta. Wyglądała znajomo, ale nie mogłem jej rozpoznać.
„Miranda Torres” – kontynuował Danny. „Partner w Morrison Torres and Associates. Zajmują się planowaniem spadkowym dla kilku prominentnych bostońskich rodzin”.
„Torres” – powtórzyłem. „Czekaj… Michael Torres jest moim księgowym. Czy oni są spokrewnieni?”
„Małżeństwo. I tu zaczyna być ciekawie. Miranda Torres po cichu buduje bazę klientów zamożnych, starszych osób z napiętymi relacjami rodzinnymi. Specjalizuje się w tym, co nazywa „planowaniem przejścia do nowej rodziny”.
Wpatrywałam się w zdjęcie, w końcu zaczynając się orientować. „Poznałam ją jakieś sześć miesięcy temu na jakiejś imprezie charytatywnej, na którą zaciągnął mnie David. Była bardzo zainteresowana moim planowaniem majątkowym. Ciągle pytała o moje struktury powiernicze”.
„Założę się, że tak. Ponieważ Miranda Torres ma bardzo specyficzny model biznesowy: identyfikuje starszych klientów z dużym majątkiem i rodziny w separacji, a następnie pomaga rodzinom przyspieszyć proces dziedziczenia poprzez to, co nazywa współczującą interwencją”.
„Masz na myśli morderstwo?” – odparła bez ogródek pani Chen.
„Mam na myśli to, że tworzy ramy prawne, które pozwalają rodzinom przejąć kontrolę nad majątkiem, gdy osoba starsza jeszcze żyje – powołując się na roszczenia o niezdolność do czynności prawnych, demencję lub ograniczoną zdolność do czynności prawnych. Zrobiła to co najmniej sześć razy w ciągu ostatnich trzech lat”.
Danny rozłożył więcej zdjęć — zdjęcia z monitoringu przedstawiające Mirandę Torres spotykającą się z różnymi rodzinami, wchodzącą do różnych kancelarii prawnych, odwiedzającą to, co wyglądało na prywatne placówki medyczne.
„Ona prowadzi całą operację – wyszukuje zamożnych starszych ludzi z chciwymi krewnymi, pomaga w organizacji dowodów na pogorszenie stanu zdrowia psychicznego, zapewnia prawną ochronę transferów aktywów i pobiera znaczną część spadku. A jeśli starsza osoba odmawia współpracy lub nabiera podejrzeń, zdarzają się jej wypadki: wypadki na łodzi, upadki ze schodów, przedawkowania leków. Zawsze tragiczne, zawsze wiarygodnie przypadkowe i zawsze korzystne finansowo dla rodziny zmarłego”.
Zrobiło mi się niedobrze. Nie chodziło tylko o moje pieniądze. Chodziło o systematyczną operację wymierzoną w bezbronnych seniorów. „Ile osób zabiła?”
„Co mogę udowodnić? Nic. Co podejrzewam? Przynajmniej dwanaście w ciągu ostatnich pięciu lat. Jest świetna w zacieraniu śladów i pracuje tylko z rodzinami, które potrafią przedstawić wiarygodne, alternatywne wyjaśnienia śmierci swoich bliskich”.
„Musimy ją powstrzymać.”
„Zrobimy to. Ale najpierw musimy dokładnie zrozumieć, co twój syn i synowa już zrobili. Ponieważ według moich źródeł, wczoraj złożyli wstępne dokumenty dotyczące postępowania spadkowego”. Danny wyciągnął teczkę z aktami. „Twierdzą, że zmarłeś bez testamentu, bez ważnego testamentu, co czyniłoby ich twoimi jedynymi spadkobiercami. Twierdzą również, że wszelkie istniejące dokumenty dotyczące planowania spadkowego są nieważne, ponieważ zostały podpisane, gdy byłeś niepoczytalny”.
„Ale mam testament – bardzo szczegółowy i szczegółowy testament – który został zaktualizowany zaledwie dwa lata temu”.
„Wiem. Znalazłem.”
Danny otworzył teczkę i wyciągnął znajomy dokument: mój testament – z czymś, co wyglądało na mój podpis u dołu. Ale tekst był zupełnie inny niż ten, który pamiętałem.
„Zastąpili go” – wyszeptałam, przeglądając sfałszowany dokument. „Wszystko zostaje Davidowi, z uwzględnieniem ewentualnych przyszłych dzieci, które mógłby mieć – w tym dziecka, które właśnie pozyskali dzięki Whitmore Reproductive Services”.
Wstałam i podeszłam do okna pani Chen, patrząc na ocean. Tydzień temu byłam pogrążoną w żałobie wdową, która próbowała utrzymać kontakt z jedyną rodziną. Teraz byłam ofiarą morderstwa, która przeżyła własne zabójstwo i odkryła, że mój syn jest częścią większej grupy przestępczej, której celem są osoby starsze.
„Jest jeszcze coś” – powiedział Danny łagodnie. „Chodzi o dziecko”.
Odwróciłam się do niego twarzą.
Matką biologiczną była siedemnastoletnia dziewczyna o imieniu Sarah Collins. Uciekła z Maine. Bez rodziny, bez wsparcia. Miranda Torres znalazła ją w schronisku w Portland i zaoferowała jej 50 000 dolarów za urodzenie dziecka dla kochającej się pary, która nie mogła mieć dzieci.
„Gdzie ona teraz jest?”
Danny miał ponury wyraz twarzy. „Według dokumentacji medycznej zmarła z powodu powikłań podczas porodu. Rozmawiałem jednak z pielęgniarką z Whitmore, która pamięta Sarę – zdrową dziewczynkę, bez czynników ryzyka, ciąża przebiegała prawidłowo aż do dnia porodu”.
Sugestia ta zawisła w powietrzu niczym dym.
„Zabili ją” – powiedziałem.
„Myślę, że tak. Ale jeszcze nie mogę tego udowodnić”. Danny zebrał swoje zdjęcia. „Mogę udowodnić, że twój syn i synowa są częścią organizacji przestępczej, która systematycznie morduje starszych ludzi dla ich pieniędzy. A jutro rano spotykają się z Mirandą Torres, aby sfinalizować prawne przeniesienie twojego majątku”.
Usiadłem z powrotem, a w mojej głowie kłębiły się myśli. „Gdzie?”
„Biuro Torresa w centrum. Dziesiąta rano”
Spojrzałem na panią Chen, potem na Danny’ego, a potem na zdjęcia rozłożone na stole, na których mój syn ściska dłoń zawodowego zabójcy.
„Myślę, że nadszedł czas, aby Margaret Harrison zmartwychwstała”.
Najtrudniejszą częścią planowania powrotu z martwych jest decyzja, która publiczność dozna szoku jako pierwsza. Mogłem skonfrontować się z Davidem i Vanessą prywatnie, dając im szansę na wyjaśnienie – ale to zakładało, że na to zasługują. Albo mogłem upublicznić moje zmartwychwstanie, pozwalając im odkryć, że żyję, tak jak reszta świata.
Wybrałem opcję trzecią: strategiczne nawiedzanie.
„Czego chcesz?” zapytał Danny, gdy wyjaśniłem mu swój plan.
„Chcę, żeby wiedzieli, że żyję, ale nie wiedzieli, ile wiem o ich operacji. Chcę, żeby byli przestraszeni, wytrąceni z równowagi i popełniali błędy”.
Pani Chen skinęła głową z aprobatą. „Wojna psychologiczna. Podoba mi się”.
