„Mamy jej dokumenty rekrutacyjne” – powiedziała. „I jej podpisany kodeks postępowania. I warunki jej zwolnienia warunkowego. Zwolnienie jest nieważne”.
Daniel skinął głową.
„Prawnie rzecz biorąc, jest to czyste” – powiedział. „Ale musimy wziąć pod uwagę ryzyko utraty reputacji. Jest niestabilna. Prawdopodobnie opublikuje coś w internecie”.
Marcus wypuścił krótki, pozbawiony humoru oddech.
„Ona już próbowała to obrócić w kuluarach” – powiedział. „Lana powiedziała, że ciągle krzyczała o dyskryminacji”.
„Powiedziała, że zadzwoni do komisji pracy” – dodała Dana.
Wzruszyłem ramionami.
„Pozwól jej” – powiedziałem.
Spojrzenie Daniela stało się ostrzejsze.
„Vanesso” – powiedział ostrożnie – „jesteś świetna w tym, żeby nie przejmować się tym, co myślą ludzie. Dlatego wciąż żyjesz w tym biznesie. Ale powinnaś się przejmować, kiedy to wpływa na firmę. Jeśli pojawi się viralowa historia – prezes zwalnia pracownika z powodu osobistych konfliktów – może się zrobić nieprzyjemnie”.
Usiadłem wygodnie.
„Wtedy my kontrolujemy narrację” – powiedziałem. „Nie ukrywamy się. Nie panikujemy. Podajemy fakty”.
Marcus przechylił głowę.
„Chcesz, żeby zaangażowano w to PR” – powiedział.
„Już zamówione” – powiedziała cicho Kendra, stukając w tablet. „Tessa czeka”.
Tessa Alvarez zajmowała się naszym PR-em jak chirurg – bystra, precyzyjna, nigdy sentymentalna. Minutę później weszła do sali konferencyjnej B, ubrana w marynarkę i dżinsy, jakby stale balansowała na granicy między korporacją a kreatywnością. Jej wzrok błądził po sali, dokonując inwentaryzacji.
„Dobrze” – powiedziała. „Powiedz mi, z czym mamy do czynienia”.
Powtórzyłem, tym razem krócej. Tessa słuchała, nie przerywając, po czym skinęła głową.
„Musimy założyć, że wszystko nagrywa” – powiedziała. „Musimy założyć, że w ciągu dwunastu godzin opublikuje nagranie z płaczem. Musimy założyć, że ktoś na tej imprezie coś nagrał”.
Moja szczęka się zacisnęła.
„Byli tam ludzie” – przyznałem. „Sąsiedzi. Przyjaciele z klubu”.
Wyraz twarzy Marcusa pociemniał.
„Więc mogą być jakieś nagrania” – powiedział.
„Prawdopodobnie” – powiedziałem.
Spojrzenie Tessy spotkało się z moim.
„W takim razie wyprzedzamy temat” – powiedziała. „Nie wspominamy o twojej rodzinie. Nie wspominamy o imprezie. Wspominamy o polityce. Fałszywe przedstawienie kierownictwa. Naruszenie poufności. Toksyczne zachowanie. Mówimy, że Helix ma ścisły kodeks postępowania i wymaga od wszystkich pracowników – na wszystkich szczeblach – przestrzegania tego standardu. Kropka”.
Dana skinęła głową.
„Możemy wysłać przypomnienie do całej firmy” – powiedziała. „Żadnych wewnętrznych szczegółów, tylko ogólne przypomnienie o publicznym reprezentowaniu firmy”.
Daniel spojrzał na mnie.
„A ty” – powiedział. „Nie rozmawiaj o tym poza tym pokojem. Nikomu. Nawet swojemu bratu”.
Skrzywiłem się.
„Nie mam takiego zamiaru” – powiedziałem.
To było kłamstwo. Jarred już próbował wciągnąć mnie z powrotem w ten bałagan piętnastoma nieodebranymi połączeniami.
Kendra przesunęła tablet w moją stronę.
„Za dziesięć minut masz meldunek o 8:15” – powiedziała. „Poza tym o 9:00 spotkanie integracyjne Redpoint. O 12:00 spotkanie zarządu. Oglądanie penthouse’u o 15:00”.
Wpatrywałem się w listę.
To był absurd. Świat nie zatrzymał się, bo twoja rodzina w końcu cię zobaczyła. Świat nie zatrzymał się, bo zwolniłeś kogoś, kto na to zasługiwał. Twój harmonogram nadal był twoim harmonogramem.
„Dobrze” – powiedziałem.
Marcus odepchnął się od ściany.
„Jeszcze jedno” – powiedział. „Dana wyciągnęła skierowanie Rachel. Zostało ono usunięte z katalogu ze względu na prywatność, ale dział HR ma wewnętrzne dane”.
Dana zawahała się, ale otworzyła teczkę i wyciągnęła stronę.
„Polecił ją klient” – powiedziała ostrożnie Dana. „Nie nasz klient. Kontakt towarzyski. Polecenie przyszło od… Thomasa Mitchella”.
W pokoju zapadła cisza.
Poczułem, jak coś zimnego przechodzi mi po kręgosłupie.
„Mój ojciec?” zapytałem.
Dana skinęła głową.
„Dwa tygodnie temu wysłał maila do naszej ogólnej skrzynki HR” – powiedziała. „Powiedział, że ma „wspaniałą młodą kobietę”, która „idealnie pasowałaby do kultury organizacyjnej” Helix. Wywierał presję na rekrutera. Sugerował… znajomości”.
Daniel zacisnął szczękę.
„Czy rekruter wiedział, że to twój ojciec?” – zapytał.
Dana wyglądała na zaniepokojoną.
„Użył twojego nazwiska” – powiedziała. „Ale nie wspomniał o tobie bezpośrednio. Pisał tak, jakby był twoim znajomym biznesowym”.
Marcus westchnął.
„Dlatego w notatkach działu kadr napisano, że skierowanie zostało usunięte” – powiedział. „Zachowali to w sposób niejasny, bo wydawało się to dziwne”.
Spojrzenie Tessy stało się bardziej wyostrzone.
„To jest problem” – powiedziała.
Wpatrywałem się w kartkę, jakby była napisana w obcym języku.
Mój ojciec nie tylko się ze mnie śmiał. Próbował wkroczyć w mój świat bez pytania. Próbował grać rolę króla w mojej firmie, nazywając mnie włóczęgą w przedpokoju swojego syna.
Oczywiście, że tak.
Stary Thomas Mitchell kochał kontrolę tak samo, jak kochał szkocką whisky — gładką, palącą i zawsze w jego dłoni.
Poczułem, jak moje palce zaciskają się na kubku z kawą.
„Zatrudniłeś ją ze względu na tego maila?” zapytałem Danę.
Dana szybko pokręciła głową.
„Nie” – powiedziała. „Nie tylko. Przeszła rozmowy kwalifikacyjne. Ale rekruter przyznał, że to wpłynęło na decyzję o udzieleniu jej szansy na próbę”.
Głos Marcusa był cichy.
„Twój ojciec wykorzystał twoje nazwisko” – powiedział.
Przełknęłam ślinę.
„On nie może tego zrobić” – powiedziałem.
Daniel skinął głową.
„Zgodnie z prawem może polecić każdego” – powiedział. „Ale jeśli sugeruje wpływy, staje się to kwestią zarządzania. Może to wyglądać na nepotyzm”.
Tessa postukała długopisem o zęby.
„To też oznacza, że mogła się ośmielić” – powiedziała. „Myślała, że ma w tym swój udział. Myślała, że jest chroniona”.
Znów wpatrywałam się w kartkę. Pod e-mailem Thomasa widniał tekst, który Rachel napisała w swoich notatkach aplikacyjnych: Kultura zorientowana na rodzinę. Silne przywództwo. Zbieżność wartości.
Występowała. A mój ojciec dał jej scenę.
Mój telefon zawibrował w kieszeni, jakby mnie podsłuchiwał.
Wstrząśnięty.
Nie odpowiedziałem.
Spojrzałem na Marcusa.
„Chcę formalnej notatki w sprawie tego zgłoszenia” – powiedziałem. „Harmonogram. Kto je widział. Kto odpowiedział. I chcę aktualizacji zasad – żadne zgłoszenie z zewnątrz nie zostanie przyspieszone bez zgody kierownictwa”.
Dana skinęła głową.
„Zrozumiałam” – powiedziała.
Zwróciłem się do Daniela.
„I chcę listu do mojego ojca” – powiedziałem. „Profesjonalnie. Jasno. Ma się więcej nie kontaktować z naszym zespołem ds. rekrutacji. Wszelka dalsza komunikacja odbywa się za pośrednictwem prawnika”.
Daniel mrugnął.
„Twój ojciec?” zapytał.
„Tak” – powiedziałem. „Mój ojciec”.
Marcus patrzył na mnie, a w jego oczach dostrzegł błysk współczucia.
„Wszystko w porządku?” zapytał cicho.
Wpatrywałem się w stół.
Było tak wiele wersji tego pytania. Prezes – ok. Człowiek – ok. Córka – ok.
„Będę”, powiedziałem.
Reszta poranka minęła jak w zegarku.
Telefon do działu PR. Spotkanie integracyjne. Krótka rozmowa na korytarzu z naszym dyrektorem ds. technologii na temat systemu danych Redpoint. Wiadomość głosowa od dziennikarza z prośbą o komentarz na temat „incydentu personalnego”, który najwyraźniej już gdzieś wyciekł.
Ktoś sfilmował Rachel w holu.
Oczywiście, że tak.
Tessa poradziła sobie z tym bezlitośnie i skutecznie. Wydała oświadczenie, które było nijakie jak owsianka, ale ostre jak nóż: Helix Media nie komentuje spraw personalnych. Helix stosuje surowe standardy dotyczące reprezentacji kierownictwa firmy. Oczekuje się, że wszyscy pracownicy będą przestrzegać naszego kodeksu postępowania.
Było nudno. I o to właśnie chodziło.
Rachel chciała dramatu. Przedstawiliśmy jej politykę.
W południe wziąłem udział w telekonferencji zarządu. Twarze członków zarządu pojawiały się na moim ekranie w małych ramkach niczym sędziowie – niektórzy w garniturach, inni w koszulkach polo, wszyscy starsi ode mnie. Pytali o fuzję. Pytali o ryzyko związane z integracją. Pytali o prognozy przychodów. Nikt nie pytał o mój weekend.
Nie dlatego, że nie wiedzieli.
Ponieważ w tamtym świecie uczucia były dla ludzi, którzy nie mieli opcji na akcje.
Jednak gdy rozmowa się zakończyła, jeden z członków zarządu — Elliot Graves, mężczyzna o srebrnych włosach i uśmiechu, który nie sięgał oczu — pozostał na dłużej.
„Vanesso” – powiedział.
„Tak?” Zachowałem neutralny wyraz twarzy.
„Słyszałem, że dziś rano w holu doszło do pewnego incydentu” – powiedział lekko.
Nie drgnąłem.
„Tak” – powiedziałem. „Były pracownik na okresie próbnym próbował wejść do budynku. Zajęła się tym ochrona”.
Elliot się uśmiechnął.
„Dobrze” – powiedział. „Tylko dopilnuj, żeby to zostało załatwione. Życie osobiste prezesa będzie obciążeniem, jeśli stanie się satysfakcjonujące”.
Sposób, w jaki mówił o życiu osobistym, sprawił, że zabolały mnie zęby.
„Zrozumiałem” – powiedziałem.
Elliot skinął głową, zadowolony, i zniknął z ekranu.
Po zakończeniu rozmowy przez sekundę wpatrywałem się w swoje odbicie w czarnym monitorze.
Treść.
Tym właśnie było moje upokorzenie dla Rachel. Rozrywką. Treścią. Historią, którą mogłaby wykorzystać do wspinaczki.
Śmiech mojego ojca także był pełen zadowolenia.
Zamknąłem laptopa.
O 2:45 Kendra zapukała do drzwi mojego biura.
„Gotowy na seans?” zapytała.
Zerknąłem na zegarek. Dzień był nieustannym sprintem i nawet nie zdawałem sobie sprawy, że dotarłem tak daleko.
„Tak” – powiedziałem.
Kendra zawahała się.
„Twój brat znowu dzwonił” – powiedziała. „Pytał, czy może wpaść”.
Poczułem ucisk w żołądku.
„Powiedz mu, że nie” – powiedziałem.
Kendra skinęła głową, ale jej wzrok złagodniał.
„Chcesz, żebym zablokowała połączenia?” zapytała.
Zastanowiłem się nad tym.
Zablokowanie Jarreda byłoby jak trzaśnięcie drzwiami. Część mnie tego pragnęła. Część mnie pragnęła ciszy.
Ale druga część — ta uparta część, która zbudowała firmę od zera — chciała stawić czoła sprawie otwarcie.
„Nie” – powiedziałem. „Niech zadzwoni. Zdecyduję, kiedy będę gotowy”.
Kendra skinęła głową i odsunęła się, gdy wychodziłem.
Budynek obok mojego wyglądał jak bliźniak mojego – ta sama lśniąca fasada, to samo prywatne wejście, ten sam portier, który witał mnie po imieniu. Ale kiedy moja agentka nieruchomości, Allison Price, spotkała mnie w holu, uśmiechnęła się z promienną radością kogoś, kto uważa, że pieniądze to cecha charakteru.
„Vanesso!” powiedziała. „Wyglądasz niesamowicie”.
Wciąż miałem na sobie garnitur, który przyniosłem z biura, i czułem się, jakbym był przepracowanym prawnikiem.
„Dziękuję” – powiedziałem.
Allison wyciągnęła telefon.
„Dobrze, więc to wyjątkowa oferta” – powiedziała. „Technicznie rzecz biorąc, nie jest wystawiona na sprzedaż. Właściciel chce dyskretnej sprzedaży. Bardzo wysoka wartość netto. Bardzo prywatna”.
Powstrzymałem się od śmiechu.
„Dlatego tu jestem” – powiedziałem.
Prywatna winda zabrała nas na górę. Drzwi prowadziły do pomieszczenia większego niż całe moje obecne piętro. Pachniało nowym drewnem i świeżą farbą. Promienie słońca wpadały przez okna, które sprawiały, że moje okna wyglądały skromnie.
Allison zaczęła opowiadać o szczegółach — metrażu, importowanych materiałach, inteligentnych systemach bezpieczeństwa domu i umowie na lądowisko dla helikopterów na dachu.
Ledwo słuchałem.
Miejsce było piękne. I puste.
Stojąc pośrodku tej nieskazitelnej, pełnej echa przestrzeni, poczułem coś nieoczekiwanego: smutek.
Nie żal po rodzinie. Żal po sobie. Za lata, które spędziłem, myśląc, że muszę zasłużyć na miłość. Za noce, które przespałem w tym mieszkaniu w piwnicy, z burczącym brzuchem i skurczami rąk od kodowania, wierząc, że jeśli tylko odniosę wystarczający sukces, spojrzą na mnie inaczej.
A teraz, gdy w końcu spojrzeli, było już za późno.
Allison mi się przyglądała.
„Podoba ci się?” zapytała.
Podszedłem do okien. Widok był taki sam – to samo miasto, ale z nieco innej perspektywy, jakby przesunięta kamera.
„Nie wiem” – odpowiedziałem szczerze.
Allison mrugnęła.
„Większość ludzi wie to od razu” – powiedziała.
„Większość ludzi nie kupuje przestrzeni do oddychania” – powiedziałem.
Roześmiała się, myśląc, że to żart.
Nie było.
W sypialni szafa miała wielkość mojego pierwszego mieszkania. W łazience była wanna, w której zmieściłaby się mała łódka. Kuchnia została zaprojektowana z myślą o organizowaniu przyjęć, których nigdy nie urządzałem.
Allison mówiła dalej, ale ja myślałem o przekleństwie syczącym przez Rachel.
Umrzesz sam ze swoimi pieniędzmi.
Rzecz w tym, że nie bałem się samotności. Bałem się otoczenia ludzi, którzy kochali tylko to, co mogłem im dać.
Wyszedłem na taras. Powietrze tutaj było czystsze. Wiatr rozwiewał moje włosy. W dole miasto poruszało się jak organizm – samochody, ludzie, światła.
„Jeśli to kupisz” – powiedziała Allison, wychodząc za mnie – „możesz połączyć te dwa piętra prywatnym przejściem. Mostem”.
„Most” – powtórzyłem.
Zabawnym pomysłem, jaki mi teraz przyszedł do głowy, jest most.
Allison patrzyła na moją twarz.
„Chcesz, żebym przygotowała ofertę?” – zapytała.
Wpatrywałem się w panoramę miasta.
Gdybym to kupił, byłaby to kolejna forteca. Większa. Wyższa. Bardziej nietykalna.
Ale może nie potrzebowałem twierdzy.
Może potrzebowałem domu.
„Prześlij mi szczegóły” – powiedziałem. „Zdecyduję po poniedziałku”.
Allison skinęła głową.
„Nie ma problemu” – powiedziała radośnie. „Właściciel chce szybko sfinalizować transakcję, ale możemy…”
Mój telefon zawibrował w kieszeni.
Tekst.
Od taty.
Proszę. Musimy porozmawiać.
Wpatrywałem się w ekran, aż słowa stały się niewyraźne.
Allison wyczuła, że nagle znalazła się w obecności czegoś, co nie było nieruchomością, więc cofnęła się.
„Daję ci chwilę… dam ci chwilę spokoju” – powiedziała.
Wycofała się do środka.
Zostałem na tarasie, wiatr owiewał moją skórę.
Musimy porozmawiać.
To nie były przeprosiny. To nie była duma. To było poczucie wyższości podane w formie pilności.
Pisałem dalej, mając już pewniejsze palce niż poprzedniej nocy.
Nie. Jeszcze nie.
Potem odłożyłem telefon i patrzyłem na miasto, aż mój oddech się uspokoił.
Kiedy wróciłem do biura, filmik Rachel już pojawił się w internecie.
Tessa czekała w moich drzwiach.
„Ona opublikowała wpis” – powiedziała.
„Oczywiście, że tak” – powiedziałem.
Tessa uniosła telefon. Na ekranie w kadrze pojawiła się twarz Rachel – zapłakana, dramatyczna, filmowana z przedniego siedzenia samochodu, jakby brała udział w reality show.
„Cześć wszystkim” – powiedziała Rachel w nagraniu drżącym głosem. „Nie chciałam tego robić, ale muszę powiedzieć prawdę. Zostałam zwolniona przez prezes Helix Media, bo nie poznałam jej na rodzinnym spotkaniu. Upokorzyła mnie przed wszystkimi. Wykorzystała swoją władzę, żeby zniszczyć moją karierę. Chcę tylko ostrzec wszystkich przed toksycznymi miejscami pracy…”
Reszty nie oglądałem.
„Ile wyświetleń?” zapytałem.
Wyraz twarzy Tessy był napięty.
„Dwieście tysięcy w godzinę” – powiedziała. „Podchwytują to plotkarskie media. Niektóre blogi biznesowe”.
Ścisnęło mnie w żołądku.
Nie dlatego, że się bałem.
Ponieważ byłem zmęczony.
„Jaki jest punkt widzenia?” zapytałem.
„Kobieta prezes-łobuz” – powiedziała Tessa beznamiętnie. „Uwielbiają to. Uwielbiają silną kobietę, która jest „wredna”.
Oczywiście, że tak.
Nikt nie pytał, co zrobiła Rachel.
Nikt nie zapytał, o co skłamała.
Zobaczyli łzy i założyli prawdę.
„Czy reagujemy?” – zapytałem.
Tessa pokręciła głową.
„Nie bezpośrednio” – powiedziała. „Nie możemy komentować jej zatrudnienia. Ale możemy wzmocnić nasze wartości. Możemy opublikować ogólne oświadczenie dotyczące uczciwości w reprezentacji. I możemy przygotować list z żądaniem”.
Daniel podszedł do niej od tyłu.
„Już piszę” – powiedział.
Oparłem się o biurko, czując ciężar wszystkiego.
„Czy mamy nagranie z holu?” – zapytałem.
Z głośnika na moim biurku dobiegł głos Marcusa.
„Tak” – powiedział. „Kamery bezpieczeństwa nagrały wszystko. Była spokojna, dopóki nie wszedłeś. Wtedy zaczęła grać”.
„Zapisz to” – powiedziałem.
„Zapisane” – potwierdził Marcus.
Oczy Tessy spotkały się z moimi.
„Musisz zrozumieć”, powiedziała, „że nie chodzi tylko o nią. Chodzi o kulturę, która uwielbia niszczyć kobiety, które mają władzę. Będą cię przedstawiać jako osobę zimną. Jako nieludzką”.
Wypuściłem oddech.
„To niech sobie idą” – powiedziałem. „Wolę zmarznąć niż być słabym”.
Usta Tessy wykrzywiły się.
„Dobrze” – powiedziała. „Bo będziemy nudni. Będziemy trzymać się faktów. Pozwolimy jej wypalić się na własnym dramacie”.
Daniel skinął głową.
„A jeśli zdecyduje się na eskalację konfliktu na drodze prawnej”, powiedział, „zareagujemy za pośrednictwem prawnika”.
Skinąłem głową.
„Dobrze” – powiedziałem. „Teraz mam pracę integracyjną”.
Spojrzeli na mnie jak na wariatkę.
Byłem.
Ale takie było moje życie. Kryzysy goniły kryzysy, a ja jakoś wciąż musiałem podpisywać kontrakty.
O godzinie 18:30, gdy biuro w końcu zaczęło się opróżniać, mój telefon znów zawibrował.
Wstrząśnięty.
Wpatrywałem się w jego imię, aż mnie oczy rozbolały.
Wtedy odpowiedziałem.
„Cześć” powiedziałem.
Jego głos brzmiał szorstko, jakby połknął szkło.
„Ness” – powiedział. „Dziękuję.”
Mrugnęłam.
„Po co?” zapytałem.
„Za to, że nie pozwoliłaś jej mnie zniszczyć” – powiedział łamiącym się głosem. „Za to, że mi pokazałaś. Za… za to, kim jesteś”.
Zamknąłem oczy.
„Jarred” – powiedziałem cicho – „nie masz mi czego dziękować za posprzątanie bałaganu, który sam narobiłeś”.
Cisza po drugiej stronie.
A potem łagodniej:
„Wiem” – powiedział. „Wiem. I przepraszam. Bardzo przepraszam”.
Oparłem głowę o krzesło.
„Czego chcesz?” zapytałem.
Jarred przełknął ślinę.
„Tata traci panowanie nad sobą” – powiedział. „On… zachowuje się, jakby był dumny, ale to nie jest duma. On… nie wiem. On się boi. Ciągle powtarza, że musimy to naprawić, zanim sprawa wyjdzie na jaw. Zanim klub się dowie, że nie wiedział. Ciągle powtarza, że go zawstydziłeś”.
Z moich ust wyrwał się gorzki śmiech.
„Oczywiście, że tak” – powiedziałem.
Głos Jarreda stał się cichszy.
„Czy… czy wiesz, że Rachel dostała pracę dzięki tacie?” zapytał.
Ścisnąłem mocniej telefon.
„Tak” – powiedziałem.
Jarred gwałtownie wciągnął powietrze.
„Zrobił to bez mojej wiedzy” – powiedział Jarred. „Powiedział, że się za nią „wstawi”, ale myślałem, że to jakaś inna firma. Powtarzał, że będzie dla nas dobra. Dobra dla rodziny”.
Dobre dla rodziny.
Znów to samo — rodzina jako marka, nie jako ludzie.
„Jarred” – powiedziałem – „tata nie zrobił tego dla ciebie. Zrobił to, bo chciał dostępu. Chciał kontroli”.
Głos Jarreda załamał się.
„Wiem” – wyszeptał. „I nienawidzę tego. Nienawidzę go za to. Ale nienawidzę też siebie za to, że do tego dopuściłem”.
Przełknęłam ślinę.
Gniew płonął we mnie od lat. Ale pod spodem kryło się coś jeszcze – dawna, uparta miłość do chłopca, którym Jarred był, zanim nauczył się być synem mojego ojca.
„Czego ode mnie chcesz?” zapytałem ponownie, łagodniej.
Oddech Jarreda był nierówny.
„Chcę być twoim bratem” – powiedział. „Nie złotym dzieckiem. Nie projektem taty. Po prostu… twoim bratem”.
Zamknąłem oczy.
„To zacznij się tak zachowywać” – powiedziałem.
„Powiedz mi jak?” – błagał.
Wpatrywałem się w ciemne okno mojego biura, w swoje odbicie na tle świateł miasta.
„Nie bronisz mnie, kiedy jestem potężny” – powiedziałem. „Bronisz mnie, kiedy cię to kosztuje. Bronisz mnie, kiedy tata tego nie pochwala. Bronisz mnie, kiedy jest to niewygodne”.
Jarred milczał.
„Dobrze” – wyszeptał. „Dobrze. Dam radę”.
Nie uwierzyłem mu.
Ale chciałem.
zobacz więcej na następnej stronie Reklama
