„Tato” – powiedział James, zaskakując mnie. „Secure Connect to nie byle jaka firma. To lider. Sprawdziłem ich po tym, jak zobaczyłem Sophię w TechCrunch w zeszłym roku. Ich lista klientów jest wiarygodna”.
Mój ojciec odwrócił się do niego z czymś w rodzaju zdrady w oczach. „Wiedziałeś o tym?”
„Wiedziałem, że odnieśli sukces” – przyznał James. „Nie wiedziałem o IPO”.
Zadzwonił mój telefon. Znów Jennifer. Przeprosiłem i poszedłem do kąta. „Nie chcę przeszkadzać” – powiedziała – „ale CNBC chce, żebyś był w biurze o drugiej na wywiad o 15:00. Potrzebujemy czasu na przygotowanie się”.
„Będę tam” – powiedziałem, kończąc rozmowę.
Wróciłem do stołu i powiedziałem: „Przepraszam, ale muszę zakończyć. Mam obowiązki medialne”.
„Ważniejsze niż rodzinny obiad?” – zapytał mój ojciec.
„Tak samo ważna, jak twoja praca zawsze była” – powiedziałem spokojnie. „Jako prezes spółki publicznej mam obowiązki wobec naszych akcjonariuszy, pracowników i klientów”.
„Oczywiście, że tak” – powiedział z nutą sarkazmu. „Twój mały program komputerowy jest ważniejszy niż rodzina”.
Coś we mnie się uspokoiło. „Mój «mały program komputerowy», jak go nazywasz, właśnie wygenerował ponad miliard dolarów wartości” – powiedziałem. „Zatrudnia ponad sto pięćdziesiąt osób, które polegają na mnie w kwestii utrzymania. Chroni poufne dane milionów użytkowników w naszej bazie klientów”. Wstałem i zebrałem swoje rzeczy. „Zbudowałem to wszystko, podczas gdy ty mówiłeś mi, że poniosę porażkę. Podczas gdy ty przygotowywałeś moich braci do pracy w swoim biznesie i mówiłeś mi, że najlepsze, na co mogę liczyć, to odbieranie telefonów”.
W pokoju zapadła cisza.
„Nie stworzyłem Secure Connect, żeby udowodnić ci, że się mylisz” – dodałem, patrząc mu w oczy. „Stworzyłem go, bo w niego wierzyłem. Ale twój dzisiejszy SMS dał mi coś do zrozumienia”. Wsunąłem telefon do torby. „Od dnia, w którym wyjechałem na MIT, jestem zdany na siebie. I zobacz, co osiągnąłem bez twojego wsparcia i aprobaty”.
Oczy mojej matki błyszczały. Bracia wpatrywali się w nią oszołomieni. Ojciec otworzył usta, a potem je zamknął. Tym razem Harold Anderson nie miał odpowiedzi.
„Muszę iść” – powiedziałem łagodniej. „Jennifer ma samochód, który na mnie czeka”. Odwróciłem się do matki i braci. „Kolacja jutro wieczorem? Możecie wcześniej odwiedzić biuro, żeby się oprowadzić”. Nie uwzględniłem ojca w zaproszeniu.
Jego wyraz twarzy zmienił się na coś bardziej surowego. „Mam wczesny lot” – powiedział sztywno. „Biznes wymaga mojej uwagi”.
„Zawsze tak jest” – powiedziałem.
Dotarłam do drzwi, kiedy znów się odezwał: „Sophia”.
Zatrzymałem się.
„Gratulacje z okazji debiutu giełdowego” – powiedział, ostrożnie dobierając każde słowo. „To… imponujące”.
Nie, nie jestem z ciebie dumny. Nie, nie myliłem się. Po prostu przyznaję się do niepodważalnego.
„Dziękuję” – powiedziałem. „To chyba pierwszy szczery komplement, jaki mi kiedykolwiek dałeś”.
Na zewnątrz, na krawężniku, stała czarna limuzyna. Jennifer stała obok niej z uśmiechem. „Oto ona – kobieta chwili”. Przytuliła mnie. „Wzrosliśmy o sześćdziesiąt procent w stosunku do ceny z IPO. Rynek nas kocha”.
Wsiadając do samochodu, spojrzałem w stronę restauracji. W drzwiach stanął mój ojciec z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Nasze oczy spotkały się, gdy samochód odjechał.
Wyobrażałam sobie ten moment od lat – moment, w którym będzie musiał uznać mój sukces. Spodziewałam się triumfu. Usprawiedliwienia. Zamiast tego czułam coś innego.
Wolność.
Wolność od szukania jego aprobaty. Wolność od definiowania siebie w opozycji do jego oczekiwań. Byłam Sophią Anderson, prezesem Secure Connect, spółki giełdowej wycenianej na ponad miliard dolarów. Ta tożsamość należała wyłącznie do mnie – nie do opinii mojego ojca na jej temat.
Gdy samochód zmierzał w stronę siedziby, gdzie czekał szampan i świętowanie, spojrzałem na czapkę absolwenta, która leżała obok mnie na siedzeniu. Dwie podróże ukończone w ciągu jednego dnia. Jeden rozdział zamknięty, kolejny się zaczyna.
Mój telefon zawibrował z powodu SMS-a od Catherine, mojej pierwszej inwestorki. Udowodniłeś im, że się mylili. Teraz pokaż im, co zrobisz dalej.
Uśmiechnąłem się – patrząc w przyszłość, a nie w przeszłość.
…
Czterdzieści osiem godzin po ukończeniu studiów i naszym debiucie giełdowym to była mgła wywiadów dla mediów, telefonów od inwestorów i świętowania przez pracowników. Ledwo spałem – napędzany adrenaliną i szokiem, jaki wywołało u mnie publiczne uznanie pięciu lat pracy. Do końca drugiego dnia notowań akcje Secure Connect ustabilizowały się na poziomie 71 dolarów za akcję, co dało nam kapitalizację rynkową na poziomie 1,6 miliarda dolarów. Mój osobisty udział – niecałe dwadzieścia procent po rozwodnieniu kapitału – teoretycznie był wart ponad 300 milionów dolarów. Zamrożenie kapitału oznaczało, że nie mogłem sprzedać przez sześć miesięcy, więc wydawało się to abstrakcyjne, liczby na papierze, a nie namacalne bogactwo. Realna była jednak odpowiedzialność. Stu pięćdziesięciu pracowników, tysiące akcjonariuszy i miliony użytkowników końcowych zależało teraz od naszego dalszego sukcesu.
Tego wieczoru w końcu wróciłem do mieszkania, żeby wziąć prysznic i się przebrać przed kolacją z mamą i braćmi. Mój ojciec, dotrzymując słowa, wsiadł do wczesnego samolotu do domu – nie chcąc lub nie mogąc przetrawić tej nowej rzeczywistości.
Zadzwonił mój telefon. Catherine. „Jak się trzymasz?” zapytała.
„Szczerze? Nie jestem pewien” – przyznałem. „To jeszcze nie wydaje się realne”.
„Na początku nigdy tak nie jest” – powiedziała, śmiejąc się cicho. „Ale od razu czujesz odpowiedzialność, prawda?”
„Dokładnie.” Zawahałem się. „Jak poszło z moim ojcem? Widziałeś moment.”
„Na tyle, na ile mógł” – powiedziałem. „Pogratulował mi, ale przyznał tylko to, czego nie mógł zaprzeczyć”.
„Niektórzy ludzie nie potrafią się dostosować, gdy kwestionowana jest historia, którą sami sobie opowiadają” – powiedziała łagodnie. „Jego narracja głosiła, że bez jego wskazówek poniesiesz porażkę. Twój sukces zagraża temu światopoglądowi. Daj mu czas. Tymczasem ty musisz prowadzić firmę”.
Po tym, jak się rozłączyliśmy, usiadłam na skraju łóżka, nagle wyczerpana. Przez lata starałam się udowodnić mu, że się myli. Teraz, kiedy to zrobiłam – definitywnie i publicznie – zwycięstwo wydawało się niepełne.
Zadzwonił dzwonek do drzwi. Moja mama i bracia przyjechali. Podczas spokojnej kolacji w małej włoskiej restauracji daleko od dzielnicy finansowej, mama w końcu zadała pytanie, które wisiało między nami.
„Co się wydarzyło między tobą a twoim ojcem? Kiedy to się tak popsuło?”
„Nigdy nie było tak naprawdę całości” – powiedziałam, obracając makaron na widelcu. „Nigdy nie widział we mnie takiego samego potencjału jak James i Thomas. Kiedy wybrałam inną drogę, tylko potwierdziło się to, w co już wierzył”.
„On jest dumny na swój sposób” – odparła bez przekonania.
„Nie” – powiedziałem łagodnie. „Jest pod wrażeniem tego, czego nie może zignorować. To co innego niż duma”.
James odchrząknął. „Jeśli to cokolwiek znaczy, od czasu, gdy pojawiła się wiadomość o IPO, z tatą nie dało się współpracować. Cały dzień wisiał na telefonie ze swoim doradcą, próbując kupić akcje twojej firmy”.
Prawie się zakrztusiłem winem. „On co?”
„Wygląda na to, że teraz uważa to za dobrą inwestycję” – powiedział James ironicznie. „Chociaż nigdy by ci się do tego nie przyznał”.
„To aż nazbyt idealna ironia” – powiedziałem, kręcąc głową.
„Co teraz zrobisz?” zapytał Thomas. „Mam na myśli tatę.”
