„To niemożliwe. Był pod wpływem silnych leków. Nie był przytomny. Nie mógł niczego podpisać”.
„Och, był całkowicie przytomny” – warknęła Tiffany, a jej oczy zabłysły. „Po raz pierwszy od miesięcy miał jasny umysł. Na tyle jasny, by zdać sobie sprawę ze swojego błędu, zostawiając ci wszystko. Na tyle jasny, by wiedzieć, kto zasłużył na jego wdzięczność. Proszę, przeczytaj to. Poświadczyliśmy to notarialnie. To niepodważalne”.
Pochyliła się do przodu i oparła ręce na stole.
„Jest w nim bardzo wyraźnie napisane, że biorąc pod uwagę jego niespłacone długi i lata lojalnej służby Marcusa, Marcusowi zostanie przyznane pięćdziesiąt procent własności tego domu”.
„A” – dodała, a jej uśmiech zmienił się w złośliwy uśmieszek – „jako osobisty prezent za jego towarzystwo otrzyma całą kolekcję dzieł sztuki”.
Słowa mnie uderzyły. Kolekcja dzieł sztuki. Obrazy mojej matki. Jedyna część domu, która miała dla mnie jakiekolwiek znaczenie.
„Nigdy by tego nie zrobił” – wyszeptałam. „Nigdy by nie oddał obrazów Matki”.
„Tak” – powiedział Marcus, odzywając się po raz pierwszy od przyjazdu pana Shawa. Jego głos był zimny, stanowczy. „Wiedział, że doceniam ich wartość. Ten dokument jest legalny. Możesz się z nim spierać, Ammani, przeciągać to przez sąd, ale przegrasz. To teraz nasz dom”.
Marcus zrobił krok naprzód, a jego wyraz twarzy zmienił się z chłodnej pewności siebie w głęboki, udawany ból. Westchnął, przeczesując włosy dłonią, jakby wyczerpany moim brakiem zrozumienia.
„Immani, proszę” – powiedział, jego głos stał się teraz cichy i błagalny. „Nie chciałem, żeby tak było. Miałem nadzieję, że poznasz prawdę”.
Podszedł do kominka obok pana Shawa, ale nie spojrzał na niego. Spojrzał na mnie.
„Wiesz, jak ciężko pracowałem dla twojego ojca. Wiesz, ile godzin poświęciłem, kiedy zachorował. Kto tu był? Kto siedział przy nim noc w noc, kiedy ty… gdzie byłeś? W Nowym Jorku? Paryżu? Budując własne życie?”
Oskarżenie było ostre, miało na celu wzbudzenie we mnie poczucia winy.
„Kto to był” – kontynuował, a w jego głosie słychać było fałszywą namiętność – „kto trzymał go za rękę, gdy był przerażony? Kto zarządzał inwestycjami, gdy nie był już na tyle przytomny, by odróżnić akcje od obligacji? To ja, Immani. Ja. To ja chroniłem tę rodzinę. To ja chroniłem jego dziedzictwo”.
Zwrócił się do pana Shawa.
„Wiesz, jaki był bałagan w finansach. On ci powie. To była katastrofa. To ja przeprowadziłem rozmowy z wierzycielami, zrestrukturyzowałem długi, uratowałem ten dom przed zajęciem. Zrobiłem to. Podczas gdy wszyscy inni pogrążeni byli w żałobie, ja pracowałem”.
Podszedł z powrotem do Tiffany i wziął ją za rękę.
„Twój ojciec wiedział, co zrobiłem. Wiedział, ile poświęciłem. Moje własne małżeństwo, moje życie. Odłożyłem wszystko na później dla niego, dla tej rodziny”.
„Ma rację” – wtrąciła Tiffany, a jej głos ociekał współczuciem. „Augustus sam mi to powiedział. Powiedział, że Marcus był jedyną osobą, na którą mógł liczyć. Powiedział, że widział w Marcusie syna, którego nigdy nie miał. Chciał, żeby Marcus miał to, co miał. Bał się, że po prostu wszystko sprzedasz, że nie docenisz tego, co zbudował”.
Marcus skinął głową, a w jego oczach zalśniły krokodyle łzy.
„Nie chodziło o chciwość, Immani. Chodziło o wdzięczność. Jego wdzięczność. Wiedział, że kocham ten dom. Wiedział, że kocham te obrazy. Chciał, żeby trafiły do kogoś, kto rozumie ich wartość. Nie chciał, żebyś była tym wszystkim obciążona”.
Wydał z siebie długie, pełne cierpienia westchnienie.
„Nigdy o nic z tego nie prosiłem. Zrobiłem tylko to, co słuszne. A to” – postukał w fałszywy testament na stole – „to był jego sposób na podziękowanie. Twoje zaprzeczanie temu, walka z tym, to jak plucie na jego grób. To plucie na moją ofiarę”.
Jego występ był odrażający. Sposób, w jaki jego głos łamał się pod wpływem fałszywych emocji, ból w oczach, gdy mówił o swojej „ofierze”.
„Moje własne małżeństwo, moje własne życie. Wszystko dla niego odłożyłam na później”.
Był dobry. Był tak, tak dobry.
A najbardziej bolesną częścią, która ściskała mnie w żołądku niczym nóż, było to, że mu uwierzyłam.
Cofnąłem się myślami o dwa lata. Zapach antyseptyków i starych kwiatów. Ciągłe, ciche pikanie monitorów na OIOM-ie.
Mój ojciec, Augustus, leżący na szpitalnym łóżku, wyglądał niemożliwie drobno, a rurki i kable przesłaniały silnego mężczyznę, którego pamiętałem.
Pamiętam, jak siedziałem przy jego łóżku, otępiały, próbując odbierać telefony od wierzycieli, jednocześnie próbując zrozumieć, co mówią lekarze. Tonąłem.
I wtedy wkroczył Marcus.
Pojawił się w sterylnej poczekalni, w nieskazitelnym garniturze i z twarzą będącą idealną maską wyrażającą zaniepokojenie i kompetencje.
„Immi” – powiedział głosem tak łagodnym, tak pełnym siły – „nie musisz tego robić sam. Pozwól mi zająć się interesami. Ty skup się tylko na ojcu. On by tego chciał. Ja tego chcę. Zajmę się wszystkim”.
Przypomniałam sobie falę ulgi. Była tak głęboka, że o mało się nie rozpłakałam. Zaufałam mu. Oddałam mu wszystko. Hasła do kont firmowych, klucze do biura, tymczasowe pełnomocnictwo do zarządzania bieżącymi potrzebami majątku, do trzymania sępów na dystans.
Był oddany. Codziennie przychodził do szpitala, przynosił mi kawę i szeptem, z szacunkiem informował mnie o tym, z którymi wierzycielami się uporał i które aktywa udało mu się uratować. Godzinami przesiadywał przy łóżku Augustusa, czytając mu „ Wall Street Journal” długo po tym, jak mój ojciec popadł w obojętność. Wyglądał, bez dwóch zdań, na oddanego syna.
„Marcus, jesteś moim wybawieniem” – wyszeptałam do niego pewnej nocy na korytarzu, głosem ochrypłym od płaczu. „Nie wiem, co ja – co my – byśmy bez ciebie zrobili. Tata ma wielkie szczęście, że cię ma”.
Przytulił mnie, a ten uścisk, jak teraz zrozumiałam, był zupełnie pusty.
„Jesteśmy rodziną, Immi” – wyszeptał. „Po prostu dbam o naszą rodzinę”.
Wspomnienie prysło i znów byłam w salonie. Hipokryzja jego słów – troska o naszą rodzinę – paliła mnie jak kwas w gardle.
Opiekował się rodziną, swoją nową rodziną, razem z Tiffany.
Wciąż na mnie patrzył, czekając, aż jego przedstawienie zadziała, czekając, aż ta stara, znajoma wdzięczność mnie zmiękczy. Wziął moje milczenie za słabość.
„Widzisz, prawda, Immi?” – naciskał, podchodząc bliżej. „Wiedział. Chciał mnie nagrodzić”.
Moje oczy, suche i piekące, spotkały się z jego wzrokiem. Wdzięczność, którą kiedyś czułem, zniknęła, zastąpiona zimną, twardą jasnością.
„Byłeś oddany, Marcusie” – powiedziałem cicho i spokojnie. „Byłeś przy mnie każdego dnia. Zająłeś się wszystkim”.
Na jego twarzy pojawił się błysk triumfu. Myślał, że wygrał.
„Byłeś tak oddany” – kontynuowałem – „że ratując majątek mojego ojca, sypiałeś z żoną swojego brata. Zarządzając jego finansami, szukałeś luk. Trzymając mnie za rękę w szpitalu, planowałeś to”.
Zrobiłem krok w jego stronę, zmniejszając dystans.
„Nie przeżywałeś żałoby, Marcus. Byłeś na przesłuchaniu.”
Moje oskarżenie zawisło w powietrzu, ostre i ciężkie.
„Nie przeżywałeś żałoby, Marcus. Byłeś na przesłuchaniu.”
Twarz Marcusa stwardniała. Maska ofiary opadła, odsłaniając zimnego, wyrachowanego mężczyznę.
„Jesteś histeryczny, Immi. Wyżywasz się, bo wiesz, że przegrałeś. Ten dokument jest legalny. Panie Shaw” – powiedział, odwracając się do prawnika i machając lekceważąco ręką – „jest pan na emeryturze. To relikt. Nie ma pan tu żadnej pozycji. To jest nowy, ostateczny testament. Jest niepodważalny”.
Pan Shaw, który obserwował scenę z cichym, niemal znudzonym wyrazem twarzy, w końcu ruszył się. Podszedł powoli do stolika kawowego. Nie sięgnął od razu po swoją teczkę. Zamiast tego podniósł pojedynczą kartkę papieru, którą Tiffany rzuciła z takim triumfem.
„To już wszystko?” – zapytał, a jego głos wydawał się pozornie łagodny.
„Zostało to poświadczone przez świadka i notarialnie potwierdzone” – warknęła Tiffany, jej głos był wysoki i nerwowy. „To jego podpis. To legalne”.
Pan Shaw trzymał dokument, badając go. Nie patrzył na niego pod światło. Nie wyciągał lupy. Po prostu rzucił na niego okiem, krótkim, niemal obraźliwym.
A potem się uśmiechnął. Był to lekki, suchy uśmiech, bardziej grymas pogardy niż humoru.
Zaśmiał się krótko, cicho, całkowicie lekceważąco.
„Słaba kopia” – powiedział, odkładając papier na stół, jakby to była brudna serwetka.
Twarz Marcusa poczerwieniała.
„Co powiedziałeś? To dokument prawny.”
„Nie” – powiedział pan Shaw, a jego głos przeciął salę. „To bardzo nielegalny dokument. To falsyfikat. I szczerze mówiąc, fatalny. Podpis… to nawet nie jest dobra próba podpisu Augustusa. Pętelka na literze G jest zupełnie nie tak. Zawsze ją zamykał. Ta jest otwarta”.
Spojrzał prosto na Marcusa, a w jego oczach pojawiła się nowa, ostra pogarda.
„Jesteś w finansach, Marcus. Powinieneś być dobry w szczegółach, w papierkowej robocie. Ty, ze wszystkich ludzi, powinieneś był zrobić to lepiej. To jest niechlujne.”
„Nie możesz tego udowodnić” – wrzasnęła Tiffany łamiącym się głosem. „Mieliśmy świadków”.
– Jestem pewien, że tak, pani Tiffany – powiedział pan Shaw znudzonym tonem. – Pewnie pani znajomi. Ale to nie ma znaczenia. Ten kawałek papieru – postukał w niego palcem – jest bezwartościowy. To rekwizyt teatralny, i to marnie wykonany.
Następnie odwrócił się i podszedł do swojej teczki, którą położył na antycznym biurku.
„Ten dokument” – powiedział – „nie jest problemem. To tylko objaw”.
Otworzył zatrzaski walizki.
„Prawdziwy problem, Marcus, to ten, który stworzyłeś dziesięć lat temu. I obawiam się, że ma o wiele lepszą dokumentację”.
Marcus i Tiffany wpatrywali się w nich, na chwilę oszołomieni i zamilkli. Zmiana władzy była tak nagła, tak absolutna, że aż ich zamurowało.
„Dziesięć lat temu?” – wyjąkał Marcus, a jego myśli pędziły jak szalone, próbując się odnaleźć. „O czym ty mówisz? To zamierzchła historia. Nie ma to z tym nic wspólnego”.
Tiffany, odzyskując przytomność, drżącym palcem wskazała na prawnika.
„Blefujesz. Jesteś zgrzybiałym staruszkiem, który próbuje nas nastraszyć. Ten dokument” – szturchnęła swój fałszywy testament – „jest najważniejszy. Ten dom jest nasz”.
W końcu wyszedłem z progu.
Cały strach i smutek wypaliły się, pozostawiając jedynie zimną, twardą determinację.
„Tiffany” – powiedziałam, a mój głos przebił się przez jej paniczną obronę. „Naprawdę nie rozumiesz, prawda?”
Odwróciła się do mnie, jej twarz wykrzywiła się.
„Nie waż się mówić do mnie z góry. Przegrałeś. To koniec.”
„Nie. Mam na myśli, że naprawdę nie rozumiesz sytuacji.”
Powoli podszedłem do stolika kawowego, podniosłem falsyfikat i podarłem go równo na pół.
Tiffany sapnęła, ale nie poruszyła się.
„Kłócisz się o coś niewłaściwego” – powiedziałem. „Zadałeś sobie tyle trudu, sfałszowałeś testament, stworzyłeś tę skomplikowaną historię o długach i wdzięczności, żeby coś zyskać…”
Zatrzymałem się, pozwalając chwili zawisnąć.
„Mój ojciec nie był właścicielem tego domu, kiedy umarł.”
Nastąpiła absolutna cisza.
„Co?” – warknął Marcus. To był odruch. „Co powiedziałeś? Nie bądź śmieszny. Oczywiście, że był właścicielem. Zarządzałem jego majątkiem. Widziałem akt własności.”
„Widział pan oryginał aktu” – wtrącił pan Shaw, wyciągając z teczki gruby, oprawiony dokument. „Nie widział pan tego”.
„Fundusz Ammani, założony dziesięć lat temu, dzień po twoim ślubie. Prawdę mówiąc” – powiedział, patrząc na mnie ze smutną życzliwością, po czym zwrócił się z powrotem do Marcusa – „Augustus był człowiekiem sentymentalnym, ale nie głupcem. Wiedział, że jego córka właśnie wyszła za mąż za mężczyznę, który był, powiedzmy… ambitny. Utworzył nieodwołalny fundusz powierniczy. Ten dom, teren i wszystko, co się w nim znajdowało – łącznie z całą kolekcją dzieł sztuki – zostało przeniesione na ten fundusz. Jego jedyną beneficjentką po jego śmierci była jego córka, Immani”.
Obserwowałem twarz Marcusa. Krew z niej odpłynęła. Teraz nie był już tylko zły. Był przerażony. Nie był po prostu fałszerzem. Był głupcem.
„On… nie mógł” – wyszeptał Marcus, wyraźnie przeszukując w myślach każdy plik, do którego kiedykolwiek miał dostęp, każdą rozmowę, jaką kiedykolwiek odbył. „Powiedziałby mi”.
„Dlaczego miałby ci powiedzieć, Marcus?” – zapytałem. „Nie ufał ci. Po prostu cię wykorzystał. Pozwolił ci myśleć, że kontrolujesz jego finanse. Ale prawdziwe aktywa, te, które miały znaczenie, zostały schowane, bezpieczne przed tobą, dziesięć lat temu. Ten dom nie był jego własnością od dekady. Twoje podróbki, nawet gdyby były idealne, są bezwartościowe. Próbujesz rościć sobie prawo do czegoś, czego on nawet nie posiadał”.
„To kłamstwo!” – ryknął Marcus łamiącym się głosem.
Rzucił się po dokument, który trzymał pan Shaw, ale stary prawnik po prostu trzymał go poza jego zasięgiem.
„Kłamiesz. Byłem jego dyrektorem finansowym. Wiedziałbym o transferze tej wielkości. Trafiłby na moje biurko”.
„Nie, Marcusie” – powiedział pan Shaw, a w jego głosie słychać było współczucie. „Nie doszłoby. Bo Augustus był skrupulatny. Korzystał z usług innej firmy. Mojej. Właśnie po to, żebyś się nie zorientował”.
Otworzył oprawiony dokument na biurku, a ciężkie strony przewracały się z cichym, donośnym szeptem.
„Pozwól, że cię oświecę, skoro najwyraźniej przeoczyłeś tę informację podczas szczegółowego przeglądu majątku rodziny”.
Wskazał na pierwszą stronę.
„Dziesięć lat temu, jak już wspomniałem, zaraz po twoim ślubie z Immani, Augustus utworzył „Ammani Augustus Trust”. To nieodwołalny fundusz rodzinny. Jestem pewien, że nawet ty wiesz, co oznacza „nieodwołalny”, Marcusie. To znaczy, że nie można go zmienić. Nie można go cofnąć. Ani przez Augustusa, ani przez ciebie, ani przez nikogo innego.”
Tiffany wyglądała na całkowicie zagubioną.
„Co? Co to znaczy? To po prostu stary człowiek, on jest…”
Pan Shaw przerwał jej, wciąż patrząc na Marcusa.
„To oznacza” – powiedział ostrym głosem – „że dziesięć lat temu Augustus prawnie i na stałe przekazał własność tej nieruchomości: domu, otaczającej go ziemi i tak” – dodał z lekkim, okrutnym uśmiechem – „całej kolekcji dzieł sztuki temu funduszowi powierniczemu. Jedynym beneficjentem po jego śmierci będzie jego córka, Immani”.
Pozwolił, by słowa dotarły do niego, a cisza w pokoju stawała się coraz cięższa, coraz bardziej dusząca.
„Ten dom” – kontynuował pan Shaw – „prawnie nie należy do Augusta od dekady. Nie mógł go zostawić w testamencie. Nie był częścią jego majątku. Był i jest odrębnym bytem prawnym. Przez cały ten czas należał do Immani, w formie powiernictwa. Twój fałszywy dokument” – skinął głową na podarte kawałki leżące na podłodze – „jest podwójnie bezwartościowy. Próbujesz rościć sobie prawo własności do nieruchomości, której zmarły nie posiadał. Twoi rzekomi świadkowie i notariusze są nieistotni. Mógłbyś poprosić papieża o jego podpis. I tak nie miałby on znaczenia”.
Zamknął gruby dokument z ostatecznym, zdecydowanym hukiem.
„Więc nie, Marcusie. Twoje poświęcenie nie jest nagradzane. Twoja lojalność była postrzegana dokładnie tak, jak była: drapieżną kalkulacją. Augustus dostrzegł to dziesięć lat temu. Chronił przed tobą swoją córkę. A teraz nie masz nic.”
Idealnie nałożona szminka Tiffany była jaskrawoczerwona, kontrastując z nagle kredowobiałą cerą. Jej usta otwierały się i zamykały, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Zatoczyła się do tyłu, ściskając dłonią krawędź fortepianu, jakby chciała utrzymać się w pionie.
Marcus jednak wybuchł.
„Niemożliwe!” – ryknął, a słowa same wyrywały mu się z gardła.
Zerwał się na równe nogi, kopiąc mały, antyczny stolik kawowy. Podarte kawałki jego wykutego testamentu posypały się na dywan niczym martwe liście.
„To absurd. Kłamiesz. To podstęp.”
Wskazał palcem nie pana Shawa, lecz bezpośrednio mnie.
„Ty. Ty to zrobiłeś. Ty go zatrułeś przeciwko mnie. Szeptałeś mu do ucha, kiedy chorował.”
„Nic nie zrobiłam” – powiedziałam niebezpiecznie spokojnym głosem. „Przeżywałam żałobę. To ty zarządzałaś jego sprawami, pamiętasz? To ty byłaś taka dokładna, widziałaś wszystko”.
Obiecał mi! – krzyknął Marcus łamiącym się głosem, odsłaniając surową, desperacką chciwość kryjącą się pod szytym na miarę garniturem.
