Wiózł mnie w milczeniu. Radio grało delikatny jazz. Miał zaciśniętą szczękę. Dłonie ściskały kierownicę, jakby był na nią wściekły. W gabinecie fizjoterapeuty został w samochodzie, nie wyłączając silnika. Kiedy wyszedłem 45 minut później, spocony i wyczerpany, nie zapytał, jak poszło.
Następne spotkanie – napisał w ostatniej chwili SMS-a.
– Nie dam rady. Weź Ubera.
Nie miałem pieniędzy na Ubera. Dałem im już 400 dolarów w tym miesiącu, plus kolejne 50 na zakupy spożywcze i swoją część rachunku za wodę, który według Sloana był za wysoki. Zamiast tego pojechałem autobusem. Przyjechał późno. Stałem na przystanku przez 20 minut. Bolała mnie klatka piersiowa. Nogi drżały. Kiedy autobus w końcu przyjechał, wszystkie miejsca były zajęte. Stałem przez 40 minut, trzymając się kija, próbując oddychać, starając się nie kaszleć, starając się nie zemdleć.
Sesja terapeutyczna była ciężka, cięższa niż zwykle. Moje mięśnie odmawiały współpracy. Moje płuca nie chciały się rozszerzyć. Terapeuta ciągle pytał, czy wszystko w porządku. Skłamałem i powiedziałem, że tak.
Podróż autobusem do domu była jeszcze gorsza. Godziny szczytu. Tłok. Gorąco. Czyjaś woda kolońska sprawiła, że gardło mi się ścisnęło. Kaszlałam, aż poczułam krew. Zanim dotarłam do domu, była szósta. Ledwo mogłam chodzić. Ręce mi się trzęsły, gdy otwierałam drzwi. Mój inhalator był na górze, w moim pokoju. Potrzebowałam go. Potrzebowałam powietrza. Potrzebowałam oddychać.
Dotarłem do kuchni. Oparłem się o blat. Mocowałem się z inhalatorem. Dwa zaciągnięcia. Czekaj. Jeszcze dwa. Moja klatka piersiowa rozluźniała się powoli. Bardzo powoli.
Wtedy weszła Sloan. Miała na sobie spodnie do jogi, designerski top, a włosy spięła w idealny kucyk. Wyglądała świeżo, wypoczęta, pięknie. Podeszła prosto do szafki, wyciągnęła paczkę papierosów i zapaliła jednego w kuchni.
Dym uderzył mnie jak pięść w pierś. Gardło mi się ścisnęło. Zaczęłam kaszleć. Głęboko, wilgotno, boleśnie. Tak, że czuję, jakby łamały mi się żebra, jakby rozrywały je niewidzialne ręce.
„Sloan” – mój głos zabrzmiał jak szept, błaganie. „Czy mogłabyś… czy mogłabyś tu nie palić? W moich płucach?”
Zaciągnęła się ponownie. Wydmuchnęła dym w moim kierunku. Chmura poszybowała w moją stronę, otulając moją twarz.
„To mój dom, Loretta. Będę palić, gdzie chcę”.
W piersi paliło mnie. Nie mogłam złapać powietrza. Każda próba oddychania przypominała tonięcie, trzymanie pod wodą.
„Proszę” – błagałam, nienawidząc siebie za błaganie. „Nie mogę. Nie mogę oddychać”.
„To idź do swojego pokoju”.
Strzepnęła popiół do zlewu. Do mojego czystego zlewu, tego, który szorowałam rano.
Wstałem. Przytrzymałem się blatu obiema rękami.
„Proszę tylko na minutkę. Muszę otworzyć drzwi wejściowe”.
Deacon wszedł, luzując krawat, z teczką w jednej ręce. Rozejrzał się po okolicy. Ja pochylony nad ladą. Sloan z papierosem. Dym wisiał w powietrzu niczym klątwa.
„Co się dzieje?”
Jego głos był zmęczony. Zirytowany.
Sloan wskazała na mnie papierosem, jakbym to ja była problemem. Jakbym to ja była nierozsądna.
„Twoja matka znowu narzeka”.
Ja po prostu… przerwał mi kaszel, głęboki i rzężący.
„Zapytałam tylko, czy może palić na zewnątrz, bo moje płuca…”
„Zamknij się!”
Słowa przetoczyły się przez kuchnię niczym wystrzał z pistoletu. Zamarłam. Deacon nigdy tak do mnie nie mówił. Nigdy. Nawet jako nastolatek. Nawet kiedy zmarł mu ojciec i wszystko się rozpadło.
Przekroczył przestrzeń między nami trzema krokami. Jego twarz była czerwona, wykrzywiona, brzydka z wściekłości.
„Śmierdzisz gorzej niż dym. Codziennie coś z tobą jest. Zawsze jesteś chory, zawsze czegoś potrzebujesz, zawsze sprawiasz problemy…”
„Deacon…”
Jego dłoń trafiła w mój policzek, zanim zdążyłem dokończyć. Ostra, szybka, silna. Ból eksplodował mi w twarzy. Gwałtownie odwróciłem głowę. Zrobiło mi się biało przed oczami, potem czarno, a potem znowu biało. Poczułem smak miedzi. Krew. Zęby rozcięły mi wnętrze policzka. Smak wypełnił moje usta. Ciepły, metaliczny, prawdziwy.
Stałem tam, zamrożony, powoli unosząc dłoń, by dotknąć twarzy. Skóra piekła, pulsowała. Czułem, jak już puchnie. Sloan zaśmiała się tym cichym, zadowolonym dźwiękiem. Jej usta wykrzywił uśmieszek. Zaciągnęła się ponownie papierosem. Patrzyła na mnie, jakbym był dla niej rozrywką, jakby to była najlepsza część jej dnia.
„Może teraz nauczysz się milczeć” – powiedział Deacon.
Jego głos był zimny, bezbarwny, pozbawiony czegokolwiek, co przypominałoby miłość, żal, człowieczeństwo. Odwrócił się ode mnie, podszedł do Sloan, pocałował ją w czoło – delikatnie, czule, z całym sobą, czego po prostu nie chciał dać własnej matce.
„Kolacja na mieście dziś wieczorem?” zapytał.
„Idealnie” – mruknęła Sloan.
Zgasiła papierosa na talerzu. Białym ceramicznym talerzu z niebieskimi kwiatami. Tym, który umyłam rano. Tym, który starannie osuszyłam i schowałam do szafki.
Wyszli 15 minut później. Stałam w kuchni, wciąż przyciskając dłonie do płonącego policzka, patrząc, jak odchodzą, patrząc, jak ramię Deacona oplata talię Sloan, patrząc, jak się razem śmieją, patrząc, jak odjeżdżają swoim drogim samochodem, ze swoim drogim życiem i wszystkim, co drogie.
W domu zapadła cisza. Słychać było tylko mój oddech. Nierówny. Bolesny. Złamany.
Poszłam do swojego pokoju i usiadłam na brzegu łóżka. Zdjęcie Deacona wpatrywało się we mnie z nocnej szafki – jego uśmiechnięty absolwent, moje ramię na jego ramionach. Ta chwila była prawdziwa. Ta miłość istniała. Ale teraz była martwa. Martwa jak jego ojciec, martwa jak moje płuca, martwa jak ta część mnie, która wierzyła, że rodzina jest wszystkim.
Mój telefon leżał na stoliku nocnym. Podniosłam go. Ręce mi się trzęsły. Policzek pulsował. Ale umysł miałam jasny. Jaśniejszy niż przez ostatnie 6 miesięcy. Przejrzałam kontakty, znalazłam imię i nacisnęłam „odbierz”. Marcus Chen odebrał po drugim sygnale.
„Loretta”.
„Marcus, potrzebuję pomocy”.
W pokoju gościnnym panuje ciemność, kiedy kończę trzecią rozmowę telefoniczną. Mój policzek przestał pulsować. Teraz tylko boli. Tępy, jednostajny ból, który pasuje do bicia serca. Słyszę, jak ich samochód wjeżdża na podjazd. Drzwi garażu otwierają się z hukiem. Wysoki i czysty śmiech Sloana rozbrzmiewa echem. Głos Deacona dudni w tle. Są szczęśliwi, zrelaksowani, pijani winem i drogim jedzeniem, które jedli, podczas gdy ja siedziałam tu, krwawiąc w ich domu.
Nie ruszam się z łóżka. Słychać ich kroki na schodach. Mijają mój pokój. Sloan mówi coś, czego nie słyszę. Deacon się śmieje. Drzwi do ich sypialni się zamykają. Czekam. 20 minut później słyszę lejącą się wodę. Ich prysznic. Potem cisza.
Znów biorę telefon, otwieram zdjęcia, przewijam sześć miesięcy dokumentacji, którą zbierałam, nie wiedząc tak naprawdę dlaczego. Zdjęcia pokoju gościnnego. Pęknięcia w suficie. Okno, którego nie można zamknąć. Łazienka, z której mogę korzystać, tak mała, że ledwo mogę się obrócić. Pleśń rosnąca w kącie, bo wentylacja nie działa. Zdjęcia rachunków. 400 dolarów, które płacę im co miesiąc na wydatki domowe. Opłata za 50 dolarów za wodę. 75 dolarów za artykuły spożywcze, które, jak twierdzili, zjadłam. 100 dolarów za prąd, jak twierdzili, zużyłam. Zdjęcia moich leków. Tych, które powinnam brać codziennie. Tych, które zaczęłam pomijać, bo nie było mnie stać na recepty. Zdjęcia moich wyciągów bankowych. 1100 dolarów wpłacone. 800 dolarów wydane tylko po to, żeby mieszkać w ich pokoju gościnnym, żyć w ich domu, oddychać ich powietrzem.
Dokumentowałam wszystko. Każdą płatność. Każde upokorzenie. Za każdym razem, gdy Sloan marszczyła nos, a Deacon patrzył przeze mnie, jakbym była niewidzialna. Nie wiedziałam, że buduję sprawę. Myślałam, że po prostu to śledzę, próbuję pojąć, jak moje życie się do tego doprowadziło. Ale teraz zdjęcia wyglądają inaczej. Wyglądają jak dowody.
Marcus powiedział, żebym niczego nie ruszała, żeby niczego nie zmieniała, żeby myśleli, że wszystko jest w porządku. Więc jak zawsze szykuję się do łóżka. Myję zęby w maleńkiej łazience. Biorę wieczorne leki, na które mnie jeszcze stać. Przebieram się w koszulę nocną. Leżę w łóżku, wpatruję się w sufit, liczę pęknięcia. 27. Liczyłam je tyle razy, że znam każde na pamięć.
Mój telefon wibruje. Wiadomość od Marcusa. Spotkałam się z partnerem. Bierzemy sprawę. Nie wdawaj się z nimi w dyskusję. Nie wspominaj o niczym. Zachowuj się normalnie. Będziemy jutro rano. Punktualnie o 9:00. Odpisuję. Dziękuję. Znowu dzwoni. Rhonda. Tym razem biorę fotografa. Potrzebujemy dokumentacji. Dowodów wizualnych. Skontaktowałam się też z opieką społeczną. Wysyłają detektywa. To poważna sprawa, Loretto. Naprawdę poważna. Potem Vincent. Mama Loretta. Wyciągnęłam dokumenty finansowe Deacona. Nie uwierzysz, co znalazłam. Ten chłopak kłamał cię na każdy temat. Na każdy temat. Do zobaczenia jutro.
Odkładam telefon. Wyłączam lampę. Kłaniam się w ciemności.
Jutro. Wszystko zmieni się jutro.
Ale dziś wieczorem wciąż jestem tylko starą kobietą w zimnym pokoju z odciskiem dłoni na policzku i synem, który przestał ją kochać tak dawno temu, że nie pamięta, kiedy to się stało. Czuję ucisk w piersi. Nie z powodu rozedmy płuc. Z powodu czegoś innego. Czegoś, co przypomina żal, wściekłość, oba naraz. Zamykam oczy, ale nie śpię. Odliczam godziny do rana, do momentu, gdy Marcus Chen przyjdzie z teczką, dyplomem prawniczym i wspomnieniem o kobiecie, która w niego wierzyła, gdy nikt inny nie wierzył. Dopóki Ronda Washington nie pojawi się z aparatem, dziennikarskim notatnikiem i długiem wobec kobiety, która trzymała jej matkę za rękę, gdy umierała. Dopóki Vincent Torres nie przejdzie przez te drzwi i nie zobaczy, kim stał się Deacon, co zrobił kobiecie, która ich oboje wychowała.
Liczę godziny i czekam.
Poranek nadchodzi powoli. Szare światło wdziera się przez okno. Nie spałem całą noc, wpatrując się w sufit, licząc pęknięcia, słuchając pracy moich płuc. O siódmej słyszę ruch w ich sypialni. Prysznic leci. Elektryczna szczoteczka do zębów Deacona szumi. Normalne poranne dźwięki, jakby wczoraj się nie wydarzyło. Jakby nie uderzył matki w ich kuchni.
Wstaję. Boli mnie ciało. Policzek mam spuchnięty. Kiedy patrzę w lustro, odcisk dłoni wciąż tam jest, teraz fioletowy. Gniewny, wyraźny. Kształt jego palców widoczny na mojej skórze. Robię zdjęcie, dodaję je do mojej kolekcji. Potem biorę prysznic, ubieram się w czyste ubrania, zakładam kardigan, który Deacon kupił mi na Boże Narodzenie 3 lata temu. Wtedy, gdy jeszcze udawał, że mu zależy.
O ósmej schodzę na dół. Są w kuchni. Deacon pije kawę i przegląda telefon. Sloan je jogurt i czyta coś na tablecie. Nie podnoszą wzroku, kiedy wchodzę.
„Dzień dobry” – mówię.
Mój głos brzmi normalnie. Spokojnie.
„Dzień dobry” – mamrocze Deacon.
Nie podnosi wzroku. Sloan nic nie mówi. Nalewam sobie kawy. Moje ręce nie drżą. Miałam całą noc, żeby przygotować się na ten moment, poćwiczyć spokój, normalność. Siadam przy kuchennym stole, tym samym stole, przy którym stałam wczoraj, kiedy mnie uderzył. Popijam kawę. Czekaj.
Dokładnie o 9:00 dzwoni dzwonek do drzwi. Deacon podnosi wzrok i marszczy brwi.
„Spodziewasz się kogoś?”
